Ο Δάσκαλος Aποδεικνύει…

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος απάντησε στα ΝΕΑ στον Μιχάλη Αμοιραδάκη και στην προσπάθειά του να διασκεδάσει την πανωλεθρία του, υπέπεσε σε χειρότερα ανομήματα που αιτιολογούνται από την άγνοιά του. Ανύπαρκτο διεθνώς το φροντιστήριο μας λέει ένας τακτικός αρθρογράφος του Βιβλιοδρομίου αγνοώντας βιβλία που κυκλοφορούν και ανατρέπουν την επιτηδευμένη άγνοιά του.
Μάθε λοιπόν σύντροφε από τους Γαργαλιανούς ότι εσύ που διδάσκεις τη διαίρεση στο φροντιστήριο στη Β’ Λυκείου είσαι θεράπων ενός στρεβλού συστήματος και για αυτή τη στρέβλωση φταις εσύ και το φροντιστήριό σου. Πρόσεξε μάλιστα μην αρρωστήσεις από την ασθένεια που θεραπεύεις. Το ιστολόγιο θα αποστείλει στον κ. Γεωργουσόπουλο τα κείμενα της Διεθνούς των Φροντιστών απαλλαγμένο από τις ενοχές που έχει για το σκληρό κείμενο που του αφιερώσαμε. Ο Δασκαλάκος περιγράφει το Ανύπαρκτο και ο Δάσκαλος αποδεικνύει το Υπαρκτό…
Ιδού η απάντηση του κ. Γεωργουσόπουλου.

 

«Λυπάμαι που ένας φροντιστηριακός συνεχώς αξιολογούμενος από τους μαθητές του και μάλιστα μαθηματικός εκπαιδευτικός δεν μπόρεσε στα γραπτά μου (πιθανόν διότι ο ίδιος ασχολείται με γραφήματα) να δει τη διαφορά ανάμεσα στην ασθένεια και στους φορείς μιας ασθένειας.
Εγώ δεν ονόμασα πανώλη τους φροντιστές, αλλά τον άτυπο πλέον θεσμό της ανύπαρκτης εκτός Ελλάδος, διεθνώς, φροντιστηριακής παραπαιδείας. Σε μια πανδημία δεν φταίει όποιος την κολλήσει την ασθένεια. Αφού, ως γνωστόν, αρρωσταίνουν και οι γιατροί.
Η ελληνική φροντιστηριακή παραπαιδεία (όπως η παραοικονομία, το παρακράτος, η παραδιοίκηση- τα λέει έξοχα ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του) απορρόφησε τους ιδιοφυέστερους και ικανότερους εκπαιδευτικούς. Είτε για πολιτικούς λόγους παλαιότερα είτε λόγω ανεργίας είτε λόγω γλίσχρων μισθών στο Δημόσιο, οι καλύτεροι δάσκαλοι δίδαξαν στα φροντιστήρια. Αυτό δεν σημαίνει πως το «σύστημα» που υπηρέτησαν δεν είναι στρεβλό, δεν είναι άρρωστο και μάλιστα υποκατάστατο στη συνείδηση του κόσμου ως το μόνο εχέγγυο υγείας! Αυτό στοχοποίησα.
Ας αφήσει λοιπόν ο κ. πρόεδρος τα γραφήματα και ας δει κατάματα την αλήθεια. Σε θεσμικό καθεστώς δωρεάν παιδείας, το κόστος εκπαίδευσης των ελληνοπαίδων είναι δυσβάσταχτο και το αποτέλεσμα μηδαμινό. Δεν διάβασε ο κ. πρόεδρος παλαιότερο κείμενό μου, όπου επί πτυχίω φοιτητές (αριστούχοι σε υψηλόβαθμη σχολή με 100% φροντιστηριακή ιστορία) παραδίδουν γραπτά με αξιοθρήνητους βαρβαρισμούς και σολοικισμούς. Έρρει τα κάλα!
Όσο για τους άλλους στοχασμούς του κ. προέδρου, οι αναγνώστες ας κρίνουν!»

Το βιβλίο «Η Ανατροπή του Ελληνικού Μύθου» απεστάλη στα ΝΕΑ και στον κ. Π. Καψή με την παρακάτω υποσημείωση:
Επειδή ο τακτικός αρθογράφος σας κ. Γεωργουσόπουλος έγραψε ότι τα φροντιστήρια είναι διεθνώς ανύπαρκτα, κρίνω ότι μπορείτε να του το δώσετε προς μελέτη.
Δεν επιθυμώ βεβαίως ως «ποινή» να τον «υποχρεώσετε» σε βιβλιοκριτική του παρόντος… Ο Δάσκαλος όμως οφείλει να αποδεικνύει…

Ο Μηδενισμός του Γραπτού Λόγου…

 Αφού δεν μπορούμε να μειώσουμε το εντυπωσιακό ποσοστό του 25% των αναβαθμολογήσεων στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας το ΥΠΕΠΘ μειώνει κατά 10 μονάδες στην εκατοντάβαθμη κλίμακα την βαρύτητα της παραγωγής κειμένου.

Η σχετική προσμέτρηση δηλαδή θα λαμβάνει 40 μονάδες και αυξάνεται η βαρύτητα των ασκήσεων από 25 σε 35 μονάδες. Σημαντικές πάντως καινοτομίες είναι από φέτος και η δυνατότητα των υποψηφίων να βλέπουν τα γραπτά τους και η υποχρέωση του α΄ βαθμολογητή να μην σημειώνει πάνω στο γραπτό λάθη ή παραλείψεις για να μην επηρεάζει τον β΄ βαθμολογητή.

Όσο για το μέλλον από το 2010 θα αναγράφεται στο γραπτό η αναλυτική βαθμολογική επίδοση σε κάθε ερώτημα. Να θυμηθούν κάποιοι και τις προτάσεις των φροντιστών… Καθώς μάλιστα φθάνουμε στις εξετάσεις μια συζήτηση για την θωράκιση της διαδικασίας με απλά μέτρα ενίσχυσης της αξιοπιστίας τους είναι αναγκαία και χρήσιμη για τη νέα γραμματέα του ΥΠΕΠΘ…

Τέσσερα Παιδιά και Ισάριθμα Εξεταστικά…

Στην Κυριακάτικη «Καθημερινή» τρεις παλιοί μου μαθητές και ο τέταρτος αδελφός τους, ο βενιαμίν της οικογένειας, περιγράφουν στον Απόστολο Λακασά τις εξεταστικές εμπειρίες ισάριθμων εξεταστικών συστημάτων. Κοινός παρονομαστής της προσπάθειας των άριστων το ελληνικό φροντιστήριο στο οποίο προστρέχει η μέση ελληνική οικογένεια στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά της. Το ιστολόγιο παραθέτει το σχετικό ρεπορτάζ και χαιρετίζει τον Μιχάλη, τη Δώρα, τη Γωγώ και τον φέρελπι Παναγιώτη, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα όσων μοχθούν και επιτρέπουν στους δασκάλους τους να αισθάνονται περήφανοι για αυτούς…  

Άγχος σε όλες τις εξετάσεις

Μιλούν στην «Κ» τρία αδέλφια που έδωσαν εισαγωγικές με ισάριθμα συστήματα, ενώ ο βενιαμίν αγωνιά

Ο ιερέας Κωνσταντίνος Τούζος και η σύζυγός του Ιωάννα θα μπορούσαν να επωμιστούν ρόλο συμβούλων των υπευθύνων για τον διάλογο που ξεκινά, με επίκεντρο τον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, για έναν απλό λόγο. Το ζευγάρι έχει τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων τα τρία εισήχθησαν (και μάλιστα σε πολύ καλή σειρά) σε πανεπιστημιακές σχολές, δίνοντας εξετάσεις με τρεις διαφορετικές… «εκδοχές». Και ο βενιαμίν της οικογένειας, σε λίγα χρόνια, όπως όλα δείχνουν, θα εξετασθεί με το νέο υπό συζήτησην σύστημα.

Ουσιαστικά, η οικογένεια Τούζου από την Κυψέλη αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα μιας μέσης αστικής οικογένειας στη μεταπολιτευτική Ελλάδα που έχει επενδύσει, με πολλές θυσίες, στη μόρφωση των παιδιών της. Ταυτόχρονα, η εκπαιδευτική διαδρομή τους, από τον μεγαλύτερο αδελφό έως τον μικρότερο μέσα από τα διαφορετικά συστήματα εισαγωγής, αποτυπώνει την ασυνέχεια και την προχειρότητα των αποφάσεων στα θέματα της παιδείας, το κοινώς λεγόμενο «ράβε-ξήλωνε».

Τα αδέλφια, μιλώντας στην «Κ», τόνισαν ότι το άγχος του μαθητή αρχίζει από πολύ νωρίς, το σχολείο –πλην εξαιρέσεων– είναι βαρετό, και το φροντιστήριο ουσιαστικά το υποκαθιστά.

Μιχάλης, ετών 28

Εξεταστικό σύστημα Δεσμών

Ο 27χρονος σήμερα Μιχάλης ήταν στην τελευταία «φουρνιά» υποψηφίων που, το 1999, έδωσαν εξετάσεις εισαγωγής με το σύστημα των Δεσμών σε τέσσερα μαθήματα. Το σύστημα άρχισε να εφαρμόζεται το 1983. Οι τελειόφοιτοι χωρίζονταν σε τέσσερις Δέσμες, εκ των οποίων η κάθε μία οδηγούσε σε διαφορετική ομάδα σχολών (φυσικομαθηματικές/πολυτεχνεία, ιατρικές, θεωρητικές, οικονομικές). Αρχικά, στα μόρια εισαγωγής υπολογίζονταν και οι βαθμοί που είχε ο υποψήφιος στις τρεις τάξεις του Λυκείου· κάτι που καταργήθηκε στην πορεία. «Το πρόβλημα του συστήματος ήταν ότι η επιτυχία κρινόταν μόνο από τις επιδόσεις σε τέσσερα μαθήματα. Αυτό μεγάλωνε το άγχος. Ξεκίνησα τα φροντιστήρια από την Α΄ Λυκείου. Ομως, στη Γ΄ Λυκείου έφτανα να βλέπω περισσότερο τους συμμαθητές μου από την οικογένειά μου. Στη Γ΄ Λυκείου, επί ένα χρόνο, τελείωνα στις 11 το βράδυ», λέει σήμερα ο Μιχάλης. Βέβαια, η προσπάθειά του απέδωσε, αφού εισήχθη δεύτερος στο Τμήμα Βιομηχανικής Διοίκησης και Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Πειραιώς. «Πρέπει να αποφορτισθεί το σύστημα. Και αυτό θα συμβεί εάν υπάρξει ένα δίκαιο σύστημα επιλογής που θα κρίνει τις ευρύτερες γνώσεις των μαθητών και όχι όσα έχουν παπαγαλίσει. Από την άλλη, δεν μπορεί ο καθένας να εισάγεται σε μία σχολή που του είναι αδιάφορη. Μήπως οι υποψήφιοι πρέπει να κυνηγούν τα όνειρά τους, με βάση τις ικανότητες και τις δεξιότητες τους;», καταλήγει ο Μιχάλης.

Δώρα, ετών 24

Εξεταστικό σύστημα Αρσένη

Από το 2000 άρχισε να εφαρμόζεται «το σύστημα Αρσένη», το οποίο αρχικά προέβλεπε εξετάσεις και στα 14 μαθήματα του σχολείου. Οι εξετάσεις γίνονταν στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου (ο βαθμός της Β΄ Λυκείου λαμβανόταν υπ’ όψιν στην τελική βαθμολογία μόνο εάν ήταν υψηλότερος εκείνου της Γ΄ Λυκείου). Από την επόμενη χρονιά, λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν, τα εξεταζόμενα μαθήματα μειώθηκαν σε εννέα. Με 19.000 μόρια (με άριστα τα 20.000), η 24χρονη σήμερα δικηγόρος και μεταπτυχιακή φοιτήτρια Δώρα δεν είχε καθόλου άγχος για το εάν θα εισαχθεί στην πρώτη της επιλογή, τη Νομική Αθηνών το 2002. Το σύστημα ακόμη και με εννέα μαθήματα ήταν ένας αληθινός μαραθώνιος, αφού μεταξύ τής κάθε εξέτασης μεσολαβούσε μία ημέρα. «Ηταν πολύ κουραστικό, σωματικά και ψυχικά. Δεν θα έπρεπε να εξετάζεται τόσο μεγάλος αριθμός μαθημάτων σε τόσο μικρό διάστημα», θυμάται, μιλώντας στην «Κ». «Για μας ήταν δεδομένο ότι το εντατικό φροντιστήριο έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή του Λυκείου. Τα οργανωμένα φροντιστήρια προσέφεραν “πακέτα μαθημάτων”, τα οποία περιελάμβαναν τη διδασκαλία και των εννέα υπό εξέταση μαθημάτων», προσθέτει. Πώς, λοιπόν, να μείνει χρόνος και διάθεση για διασκέδαση, χαλάρωση, για ουσιαστική γνώση; Το βασικό ήταν η σωστή προετοιμασία.

Γωγώ, ετών 21

Εξεταστικό σύστημα Γιαννάκου

Νέες αλλαγές έγιναν στο σύστημα εισαγωγής μετά το 2004, από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η τότε υπουργός Παιδείας κ. Μαριέττα Γιαννάκου αποφάσισε την κατάργηση των εξετάσεων της Β΄ Λυκείου και τη μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων σε έξι (από εννέα). Σημαντική αλλαγή ήταν επίσης η θέσπιση ορίου πρόσβασης για την εισαγωγή. Ο υποψήφιος για να μπορεί να εισαχθεί έπρεπε να έχει συγκεντρώσει τουλάχιστον 10.000 μόρια ή μέσο όρο 10 στον γενικό βαθμό πρόσβασης. Η 21χρονη σήμερα Γωγώ Τούζου εισήχθη μεταξύ των πρώτων το 2006 στο Φιλοσοφικό – Παιδαγωγικό – Ψυχολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Φοιτά πλέον στο τρίτο έτος του αντίστοιχου Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου πήρε μετεγγραφή ως μέλος πολύτεκνης οικογένειας. «Το 2006 ήταν η πρώτη χρονιά που ίσχυσαν οι αλλαγές επί υπουργίας Γιαννάκου. Ετσι, έδωσα εξετάσεις μόνο στη Γ΄ Λυκείου σε 6 μαθήματα, και όχι στη Β΄ Λυκείου, όπως συνέβη με τους προηγούμενους. Νομίζω ότι ήταν λάθος η κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων στη Β΄ Λυκείου, διότι αυτές –καθώς δεν μετρούσε υποχρεωτικά η βαθμολογία– μας έβαζαν στο κλίμα. Στις εξετάσεις νιώθαμε σαν πρόβατα επί σφαγή. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο. Θυμάμαι είχα πολύ άγχος. Επεσα στα βαθιά, χωρίς να έχω πάρει ιδέα για το τι σημαίνουν πανελλαδικές. Ηταν όπως το σύστημα του Μιχάλη, αλλά με περισσότερα μαθήματα. Εάν αποτύγχανες σε κάποιο μάθημα, ιδιαίτερα εάν ήταν “υψηλής βαρύτητας” (στα Αρχαία και την Ιστορία για εμάς), τότε η ζημιά ήταν μεγάλη», λέει.

Παναγιώτης, ετών 14

Εξεταστικό σύστημα άγνωστο

Ο βενιαμίν της οικογένειας, ο 14χρονος Παναγιώτης, πηγαίνει στη Β΄ Γυμνασίου. Και όπως όλα δείχνουν, και αυτός θα εξεταστεί με ένα διαφορετικό σύστημα σε σχέση με τα μεγαλύτερα αδέλφιά του. «Απαιτείται προσπάθεια, καθώς τα βιβλία έχουν δυσκολέψει. Παράλληλα, πηγαίνω σε φροντιστήριο για αγγλικά και γαλλικά, αλλά και για προετοιμασία σε ορισμένα βασικά μαθήματα, όπως μαθηματικά, φυσική. Το σχολείο είναι κουραστικό. Και τα μαθήματα με κουράζουν και τα φροντιστήρια», μας λέει με παράπονο. «Αλλά, πρέπει…».

 

 

 

Στις Ελληνικές… Καλένδες το Εξεταστικό

Σε τρία περίπου χρόνια προσδιορίζει το Υπουργείο Παιδείας την εφαρμογή του νέου συστήματος εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, για το οποίο έχει ξαναστηθεί και ο σχετικός Διάλογος. Εμείς πάλι λέμε ότι νωρίτερα από 2015 τίποτα δεν πρόκειται να γίνει! Ας δούμε όμως συνοπτικά το ρεπορτάζ…

Σε δηλώσεις του, χτες, ο Υπουργός Παιδείας περιέγραψε το χρονοδιάγραμμα του Διαλόγου αυτού, λέγοντας ότι σε έξι μήνες τουλάχιστον θα συνταχθεί η πρόταση του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για το εξεταστικό, μερικούς μήνες αργότερα η πρόταση αυτή θα περάσει και από το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, θα συζητηθεί και θα πάρει τη μορφή πρότασης νόμου. Οταν ολοκληρωθεί και η κοινοβουλευτική διαδικασία, σύμφωνα με τον Α. Σπηλιωτόπουλο, θα ακολουθήσει και μια περίοδος προσαρμογής δύο ή τριών χρόνων. Οπως επανέλαβε, θα επιδιώξει τη συναίνεση της εκπαιδευτικής κοινότητας και των πολιτικών δυνάμεων, ενώ δήλωσε πως «οι χρόνοι έχουν να κάνουν με αυτό που οι ίδιοι οι υπεύθυνοι για το διάλογο ζητούν, και όχι από τη δική μας πλευρά, για να μην υπάρχει οποιαδήποτε καχυποψία».

Θέλετε μια ρεαλιστική μετάφραση των παραπάνω:

Σε έξι μήνες το ΣΠΔΕ θα δώσει πράγματι μια γενική πρόταση η οποία στα δύσκολα σημεία της τεχνοκρατικής τεκμηρίωσης θα είναι γενικόλογη και αόριστη.

Η πρόταση νόμου η οποία θα έχει τα γενικά χαρακτηριστικά της πρότασης κατά πάγια τακτική θα παραπέμψει σε Υπουργικές Αποφάσεις τα δύσκολα και ακανθώδη ζητήματα της αξιολόγησης μαθητών και της προσμέτρησης της επίδοσής τους και δε θα είναι έτοιμη πριν από τις επόμενες γενικές εκλογές.

Μετά τις εκλογές βέβαια ένας νέος Υπουργός – γιατί στο ΥΠΕΠΘ όλοι οι Υπουργοί είναι μιας χρήσεως – θα βάλει στο Αρχείο την πρόταση και θα ξεκινήσει ένα νέο Διάλογο. Αν μάλιστα η νέα Υπουργός είναι από τις τάξεις της σημερινής αντιπολίτευσης αυτό θα είναι βέβαιο.

Όσο για τη συναίνεση αυτοί που τη ζητούν σήμερα θα την αρνούνται με προσχηματικά τερτίπια αύριο.

Με τον τρόπο αυτό κάθε νέα απόπειρα αλλαγών στο εξεταστικό θα έχει τον ορίζοντα μιας τριετίας τουλάχιστον με αφετηρία το 2011. Δηλαδή σε καμία περίπτωση πριν το 2015, για να μην πούμε με τη βεβαιότητα που μας δίνουν οι ανεπαρκείς «Στις Ελληνικές Καλένδες το Εξεταστικό..»

Μέχρι τότε το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θα υφίσταται τις συνέπειες τις αδυναμίας του πολιτικού κατεστημένου να συνεννοηθεί χωρίς κομματικά παιχνίδια και συντεχνιακές εξυπηρετήσεις. Όμως το τίμημα της αναξιοπιστίας και του εύκολου λαϊκισμού το πληρώνει ο Ελληνικός Λαός που φορολογείται από τη μια για το κρατικό σχολείο και βρίσκει ποιοτικές υπηρεσίες πληρώνοντας ξανά στο ιδιωτικό σχολείο, στο ιδιωτικό φροντιστήριο και στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο.   

Ο Ελληνικός Λαός που πληρώνει έχει απαιτήσεις πολιτικών αλλαγών στην Παιδεία και όταν ακούει παραμύθια ελεύθερης πρόσβασης και τη βροχή των γενικόλογων ιδεών θυμώνει…

Τι προτείνουμε εμείς; Ας εισπράξουμε μια επίσημη πρόσκληση από τους θεσμικούς Επαΐοντες του ΣΠΔΕ και τα λέμε. Στο κάτω κάτω δε γεμίζει η αίθουσα κ. Μπαμπινιώτη και δεν είμαστε στο 2004 που η Συλβάνα και ένας ανεκδιήγητος συνδικαλιστής της ΟΙΕΛΕ με φαιδρά προσχήματα δεν μας άφησε να μιλήσουμε σε μια άδεια αίθουσα… Μη φοβάστε τους Φροντιστές γιατί αυτοί θα σηκώσουν το βάρος των αλλαγών όπως το έκαναν πάντα… Δείτε πάντως και στο www.oefe.gr την πρόταση «από τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια» που υπάρχει από το  2004 και είναι πάντα ρεαλιστική και επίκαιρη.

 

Η Πνευματική Πανώλη ενός Ατάλαντου…

 Στο Βιβλιοδρόμιο του Σαββατοκύριακου 7-8 Φεβρουαρίου στα Νέα ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο ατάλαντος ηθοποιός και ευκαιριακός δασκαλάκος με την δύναμη των ωραίων λέξεων, που δεν υπηρετούν όμως διαχρονικούς λογικούς και συνεπείς συνειρμούς, είναι έτοιμος να υπερασπισθεί και τον Θεό και τον Διάβολο. Κάποτε σε μια ημερίδα της ΟΕΦΕ εξυμνούσε τα φροντιστήρια και αισθανόταν περήφανος που τα υπηρετούσε. Τώρα τα αποκαλεί πανώλη και προτάσσει αρνήσεις πλουτισμού χάριν μιας σταθερής ιδεολογίας που αδυνατεί να έχει. Ο Γεωργουσόπουλος θύμα και ο ίδιος μιας ιδιότυπης πνευματικής πανώλης και ενός αθεράπευτου ναρκισσισμού ενσαρκώνει αυτό που σε άλλα κείμενα του, τάχατες απεχθάνεται, το σύνδρομο του εξαρτημένου δασκαλάκου. Το παραλήρημα του Γεωργουσόπουλου που δεν άντεξε τη φροντιστηριακή ανελέητη αξιολόγηση  αλλά και την ήπια απάντηση του Μιχάλη σας τα παραθέτουμε χωρίς σχόλια…

 

«Πέρασα κι εγώ στα νιάτα μου από τα φροντιστήρια και δυστυχώς δεν έγινα πλούσιος γιατί διδάσκοντας κυρίως Έκθεση αρνήθηκα να γράψω βιβλίο με υποδείγματα και συνταγολόγιο, πράγμα που έκανε πολλούς συναδέλφους της εποχής ιδιοκτήτες πολυκατοικιών. Αλλά τότε η φροντιστηριακή ενίσχυση περιοριζόταν στους υποψηφίους για το Πανεπιστήμιο και στα στουρνάρια της Μέσης, τότε που υπήρχαν και απορριπτόμενοι και μετεξεταστέοι. Τώρα, λένε οι γνωρίζοντες, φροντιστήριο και ιδιωτικά κατ΄ οίκον μαθήματα (κατά μόνας ή σε γκρουπάκια) γίνονται ήδη από την Πρώτη του Δημοτικού και δεν έχει καμία σχέση με το κατά πόσον το παιδί τα «παίρνει τα γράμματα». Είναι σχεδόν ένα κοινωνικό καθήκον. Εγώ, πάλι, πιστεύω πως είναι μια πανδημία, αν δεν είναι μια ψυχοκοινωνική εξάρτηση όπως και τόσες άλλες. Ένα παιδάκι που από την Πρώτη Δημοτικού συνηθίζει να ετοιμάζει τη σχολική του δουλειά με τη βοήθεια κάποιου, ανεξάρτητα αν αυτός είναι ωρομίσθιος δάσκαλος ή μια φιλόδοξη μητέρα ή ένας «υπερήφανος παππούς», δεν πρόκειται πια ποτέ στη συνέχεια της μαθητικής του πορείας να απεξαρτηθεί από αυτή την παρουσία. Τώρα που όλα και οι επιδόσεις στο σχολείο έχουν ενταχθεί στο σύγχρονο σύνδρομο του ανταγωνισμού, σχολεία ανταγωνίζονται με σχολεία, δάσκαλοι με δασκάλους, γονείς με γονείς και μαθητές με μαθητές.

Τα σχολεία πιέζουν τον δάσκαλο να εμφανίζει υψηλές ποιοτικές επιδόσεις η τάξη του, ο δάσκαλος πιέζει τους γονείς και οι γονείς καταφεύγουν στον ιδιωτικό φροντιστή ή στο φροντιστήριο της γειτονιάς. Ο φροντιστής, πάλι, δεν ασχολείται με το να ασκήσει το παιδί στην αυτενέργεια και στην κατάκτηση προσωπικής μεθόδου πρόσκτησης γνώσεων. Του ετοιμάζει τα πάντα. Απαντά στις ασκήσεις, του γράφει τα κείμενα, λύνει προβλήματα ώστε την επομένη να είναι έτοιμο να εντυπωσιάσει τον δάσκαλο και να εκπλήξει τους συμμαθητές του. Η πλειονότητα των μαθητών μας από το Δημοτικό έως το τέλος του Λυκείου (και στο Πανεπιστήμιο σε ορισμένες σχολές) είναι πλήρως εξαρτημένη από τις μαθησιακές πατερίτσες. Και τώρα που τα γράφω αυτά σκέπτομαι μήπως τα τελευταία χρόνια του αιώνα που πέρασε και ο αιώνας που τρέχει, πρέπει να μελετηθούν και γι΄ αυτήν την πανδημική παθογένεια, γιατί όχι πανώλη, πανωλεθρία. Την εξάρτηση.»

Αυτά έγραψε ο Γεωργουσόπουλος ˙ ακολουθεί η απάντηση του Μιχάλη Αμοιραδάκη.
«Ο αιώνας της απεξάρτησης από την ανοησία…

«Δύο πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η βλακεία.
Για το πρώτο δεν είμαι σίγουρος».
Albert Einstein.

Κύριε διευθυντά

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πόνημα του κ. Κώστα Γεωργουσόπουλου, δημοσιευμένο το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009 στη σελίδα 16 της εφημερίδας σας. Αν και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να εκλογικεύσω την πίκρα και την αγανάκτηση (δική μου, αλλά και χιλιάδων συναδέλφων μου από όλη την Ελλάδα), στις επόμενες γραμμές θα επιχειρήσω να απαντήσω.

 

 

Στο πιο πάνω γράφημα, 50 μαθητές της γ’ λυκείου από 7 λύκεια της Αττικής, αξιολογούν τους φιλολόγους που τους διδάσκουν το μάθημα της έκθεσης. Οι μαθητές βαθμολόγησαν τους καθηγητές τους (με άριστα το 10), συμπληρώνοντας ανώνυμα ερωτηματολόγια, τα οποία κατόπιν έριξαν σε κάλπη. (Τα ερωτηματολόγια καθώς και όλα τα στοιχεία που αφορούν στην έρευνα είναι στη διάθεση της εφημερίδας σας). Φτωχό το δείγμα, μη αντιπροσωπευτικό, θα μου πείτε…

Άρα, το συμπέρασμα αποσπασματικό…

Μπορεί.

Πάντως, σας βεβαιώ, δεν είναι καθόλου έτσι γι αυτούς τους οποίους αφορούν άμεσα αυτοί οι βαθμοί…

Είναι προφανές ότι, στη διάρκεια του χρόνου κατά τον οποίο ο αρθρογράφος σας «στα νιάτα του, πέρασε από τα φροντιστήρια διδάσκοντας έκθεση», δεν αξιώθηκε να δει ούτε ένα τέτοιο γράφημα.
Κρίμα.
Αν το είχε δει, πολλά πράγματα μπορεί να ήταν ίδια…
Αλλά και πολλά μπορεί να ήταν διαφορετικά…

Αν είχε δει κάτι ανάλογο ο κ. Γεωργουσόπουλος…

  • Δεν θα ήταν ιδιοκτήτης πολυκατοικίας, αλλά και δεν θα θεωρούσε καθόλου «δυστύχημα», το γεγονός ότι δεν έγινε πλούσιος, διδάσκοντας…
  • Θα ήξερε πως, το να γράψεις ένα βιβλίο που θα βοηθήσει τους μαθητές σου να γίνουν καλύτεροι, είναι χαρά και τιμή για ένα δάσκαλο, είναι δικαίωμα και χρέος… Και πως, όποιος το αρνείται, το κάνει ακριβώς γιατί ξέρει πως δεν υπάρχουν χρήματα αρκετά, για να ανταμείψουν το χρόνο, τον κόπο και την αγωνία του για το τελικό αποτέλεσμα…
  • Δεν θα έβλεπε τίποτα άσχημο, στην ιδέα να «δανείσει» τους μαθητές του με σκέψεις και λέξεις, με εικόνες και φράσεις, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να τον αφομοιώσουν, να τον απορρίψουν και να τον ξεπεράσουν, πετώντας στα σκουπίδια το γενναίο δάνειο ψυχής που τους παραχώρησε…
  • Θα ήξερε πως η νόμιμη φροντιστηριακή εκπαίδευση, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη παράνομη παραπαιδεία. Θα ήξερε πως η πρώτη είναι ένα διεθνές εκπαιδευτικό φαινόμενο το οποίο αμβλύνει κοινωνικές ανισότητες, δίνει εργασία σε χιλιάδες νέους επιστήμονες και ενισχύει τον κρατικό κορβανά με ετήσια έσοδα πολλών εκατομμυρίων. Θα ήξερε ότι η δεύτερη συντηρεί, ενισχύει και μεγεθύνει κάθε αδικία που γεννούν οι κοινωνικοοικονομικές μας καταβολές και διαβάλει εφηβικές συνειδήσεις, δείχνοντάς τους το δρόμο της παράνομης συναλλαγής και της σκοτεινής συγκάλυψης.     
  • Δεν θα τολμούσε ποτέ να θεωρήσει κανέναν άξιο δάσκαλο, φορέα δεινών που καταδικάζουν την εκπαίδευσή μας…

Όμως, ο κ. Γεωργουσόπουλος δεν είδε ποτέ του ένα τέτοιο γράφημα.
Ίσως γιατί δεν θέλησε – ή δεν άντεξε – να υποβάλλει τον εαυτό του στο βάσανο της αξιολόγησης από το αυστηρό εφηβικό ακροατήριο.
Έτσι, έφυγε από τα φροντιστήρια.
Για να βρεθεί σήμερα, πολύφημος και διάσημος, να ζει κρίνοντας άλλους.
Φυσικά, εκ του ασφαλούς.
Κρυμμένος πίσω από μια άγνοια, η οποία γεννά παραπληροφόρηση που, με τη σειρά της, έχει μετατραπεί σε επικρατούσα κοινωνική άποψη.
Έτσι, κανείς δεν θα του ζητήσει το λόγο γι αυτή. 

Ναι, υπάρχει πανδημία.
Και πανώλη.
Μόνο που δεν βρίσκεται εκεί που την ψάχνουμε.
Κρύβεται στα πούπουλα της υπέροχης υποκρισίας μας, στις ζητωκραυγές της άλογης ανταπόκρισής μας στα όμορφα ψέματα, σε κείνο το πάθος που μόνο η τυφλή πίστη στην πιο απίθανη πλάνη μπορεί να εμπνεύσει…
Τι κι αν γινόμαστε κατάφορα άδικοι με μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικούς φροντιστές;
Αφού, έτσι, όλα δουλεύουν ρολόι για αυτά που έχουμε επιλέξει να μας συμφέρουν… 

Μιχάλης Αμοιραδάκης»