Month: September 2011

Οι αλλοδαποί μαθητές είναι συχνότερα τα θύματα bullying λόγω της διαφορετικότητάς τους, αλλά μετατρέπονται και σε θύτες όταν υπερισχύουν αριθμητικά των Ελλήνων. Μαθήτρια της Α’ Γυμνασίου, από οικογένεια μεταναστών με πολλά χρόνια στην Ελλάδα, είχε καλύτερες επιδόσεις από τις Ελληνίδες συμμαθήτριές της. Σχεδόν καθημερινά έβλεπε το τετράδιό της σκισμένο, με τις εργασίες της να έχουν κάνει “φτερά”. Μετά από έξι μήνες υποχρεώθηκε να αλλάξει τμήμα και στη συνέχεια σχολείο. Σε δημοτικό σχολείο, μαθητές υπέκλεψαν την ηλεκτρονική διεύθυνση συμμαθήτριάς τους και με αυτούς έστελναν δεκάδες μηνύματα σε αγόρια, στα οποία φαινόταν η ίδια να τους κάνει ερωτική εξομολόγηση ή να τους αποκαλύπτει υποτιθέμενες μύχιες σκέψεις της. Το κορίτσι υποστηρίζεται σήμερα από ψυχολόγους. Σε άλλο σχολείο, μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου, που έκανε το “λάθος” να έρθει κοντά με συμμαθητή της σε ένα διάλειμμα, υφίστατο επί μήνες ψυχολογικό εκβιασμό από άτομα που υποστήριζαν πως τους είχαν φωτογραφήσει και ζητούσαν διάφορα “θελήματα” για να μη δημοσιοποιήσουν το υλικό. Τα παραπάνω είναι τρία μόνο από τα εκατοντάδες κρούσματα σχολικού εκφοβισμού που μοιράστηκαν μαθητές με τους ερευνητές, σε συζητήσεις μαζί τους στο πλαίσιο πανευρωπαϊκής έρευνας για την έκταση και τα χαρακτηριστικά του φαινομένου, που παίρνει γενικευμένη μορφή και ανησυχητικές διαστάσεις και στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, που θα παρουσιαστεί αύριο, στο πλαίσιο ημερίδας στη Θεσσαλονίκη, δεν καταγράφεται πλέον ούτε ένας μαθητής ή μαθήτρια που να μην έχει υπάρξει θύμα ή θύτης κάποιας μορφής bulying, όπως είναι η διεθνής ονομασία του σχολικού εκφοβισμού.
Σιωπηρή συναίνεση
“Ακόμα κι αυτός που τηρεί ουδέτερη στάση ως παρατηρητής κάποιου κρούσματος, θεωρείται πως συναινεί σιωπηρά στην εκδήλωσή του, και είτε έχει στοχοποιήσει κι αυτός το θύμα του εκφοβισμού, ή τον υφίσταται και ο ίδιος, καθώς δεν επεμβαίνει φοβούμενος τις συνέπειες της εμπλοκής του”, εξήγησε στο “Έθνος” ο επίκουρος καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Παν. Ιωαννίνων, Γιώργος Νικολάου, που είχε την επιστημονική ευθύνη της έρευνας για την Ελλάδα. Ο εκφοβισμός, που εκδηλώνεται είτε άμεσα με σωματική βία είτε έμμεσα με ψυχολογική βία, είναι πιο έντονος σε σχολικά περιβάλλοντα με την παρουσία αλλοδαπών μαθητών. Οι τελευταίοι είναι συχνότερα τα θύματα bullying λόγω της διαφορετικότητάς τους, αλλά μετατρέπονται και σε θύτες όταν υπερισχύουν αριθμητικά των Ελλήνων. “Σε σχολεία όπου το 60% του μαθητικού πληθυσμού είναι αλλοδαποί, οι έξω μειοψηφίες μετατρέπονται σε έσω πλειοψηφίες και συχνά λειτουργούν εκδικητικά για τις διακρίσεις που υφίστανται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους στην κοινωνία”, εξηγεί ο κ. Νικολάου. Όπως προκύπτει από την έρευνα, μεταξύ των κοριτσιών είναι συχνότερες οι έμμεσες μορφές εκφοβισμού, όπως η διασπορά φημών, οι ειρωνείες, κ.ά., ενώ στα αγόρια είναι πιο άμεση η σωματική βία. Οι θύτες προέρχονται συχνά από βίαιο οικογενειακό περιβάλλον, ενώ τα θύματα είναι κατά κανόνα εσωστρεφή, με αυταρχικό οικογενειακό περιβάλλον, αλλά χωρίς τη χρήση βίας. Στο εξωτερικό δεν λείπουν οι περιπτώσεις που ο σχολικός εκφοβισμός έχει τραγική κατάληξη την αυτοκτονία ή και τη δολοφονία. “Στην Ελλάδα τέτοια φαινόμενα δεν είναι συχνά, αλλά έχουν καταγραφεί απόπειρες αυτοκτονίας. Μην ξεχνάμε και την υπόθεση του Αλεξ , που είναι κλασικό δείγμα σχολικού εκφοβισμού, παρόλο που δεν είχαν δοθεί τότε αυτές οι διαστάσεις”, κατέληξε ο κ. Νικολάου. Η ημερίδα, με θέμα “Διαπολιτισμική Επικοινωνία και Σχολικός Εκφοβισμός στο Πολύχρωμο Σχολείο”, θα πραγματοποιηθεί αύριο, στην Παλιά Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. (πηγή Βασίλης Ιγνατιάδης στο Έθνος)

Απένταροι. Φουκαράδες. Αλλά στο κιμπαρλίκι πρώτοι! Και κιμπάρηδες όχι μόνο μεταξύ μας, στην παρέα. Μα και ως κράτος. Από τότε που πρωτοπήγα σχολείο, έως την ημέρα που το τελείωσα, τα βιβλία ήταν τζάμπα. Τα έβγαζε ο Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, ο ΟΕΣΒ, και τα αγοράζαμε από τα βιβλιοπωλεία με ελάχιστα χρήματα. Σχεδόν δωρεάν (και πολύ σωστά). Ποτέ κανείς δεν μας είπε, όμως, «μην καταστρέφετε τα βιβλία σας, μην τα μουτζουρώνετε, μην κόβετε σελίδες. Κρατήστε τα σε καλή κατάσταση για να τα πάρουν κι άλλα παιδιά του χρόνου». Άρθρο του Λεύτερη Παπαδόπουλου στα Νέα.
Κιμπάρηδες, καλά το λέω. Δανειζόμασταν και τότε, από δω κι από κει, οι δραχμές μας δεν είχαν αξία, αλλά για οικονομία, για συμμάζεμα η Πολιτεία, το υπουργείο, ούτε καν σκέψη! Την ίδια ώρα, Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και Οθωμανοί μείωναν τα έξοδά τους όσο γινόταν περισσότερο. Κι ας είχαν στερλίνες και φράγκα να φάν’ κι οι κότες. Θυμάμαι μια κοπέλα πανέμορφη, 18 ετών, όχι πλούσια. Σπούδαζε στη Γενεύη. Μια μέρα, μπήκε σε ένα χαρτοπωλείο για να αγοράσει δύο τετράδια. Βγάζοντας το πορτοφολάκι της για να πληρώσει, είδε πως της έπεσε ένα κέρμα. Μια δεκαρίτσα. Δεν έσκυψε να τη σηκώσει. «Σας έπεσαν χρήματα», της είπε ο χαρτοπώλης. Η κοπέλα χαμογέλασε κι έκανε μια χειρονομία, «δεν πειράζει». Και ο Ελβετός παρατήρησε: «Με συγχωρείτε δεσποινίς, αλλά η αδιαφορία σας γι’ αυτή τη δεκαρίτσα με πείθει ότι ποτέ δεν θα γίνετε πλούσια…».
Κιμπάρηδες. Σαν τον φίλο μου τον Χάρη, ηθοποιό, που συνήθως είναι άνεργος και ζει με τρεις κι εξήντα. Πίνουμε καφέ αραχτοί στο Θησείο και… φιλοσοφούμε! Γύρω μας, πολλοί ξένοι. Μου λέει ο Χάρης: «Εμείς οι Ελληνες είμαστε άλλος λαός. Φταίει ο ήλιος, ίσως, που μας έχει κάνει μυστήριους. Εμείς δεν θα έπρεπε να δουλεύουμε. Θα έπρεπε, όπως γινόταν τα αρχαία χρόνια σε αυτή τη γειτονιά, να αράζουμε και να συζητάμε. Ετσι, με τη συζήτηση, βγήκαν όλα αυτά τα ωραία πράγματα – ποίηση, γλυπτική, αρχιτεκτονική κ.λπ. – που τα θαυμάζουν οι πάντες. Αμα δουλεύεις σαν τον Γερμανό ή τον Νορβηγό, πού να βρεις κουράγιο να σκεφτείς, να ονειρευτείς και να κουβεντιάσεις!..»
Στα χρόνια τα δικά μου, τα σχολικά, οι δάσκαλοι δεν μας έλεγαν να μην καταστρέφουμε τα βιβλία μας, αλλά οι γονιοί μας, μεροκαματιάρηδες άνθρωποι, νοικοκύρηδες, μας μάθαιναν να ντύνουμε με μπλε κόλλα ή εν ανάγκη και με εφημερίδα τα τετράδια, το Αναγνωστικό, την Αριθμητική, τη Φυσική, για να είναι καθαρά και να μη φθείρονται. Πώς να το πεις αυτό σε ένα σημερινό παιδί, που ποτέ δεν στερήθηκε κάτι, που πάντοτε έσπαγε τα παιχνίδια του σε δυο μέρες και αξίωνε χαρτζιλίκι από τα έξι του χρόνια;
Στην Ελλάδα – διάβαζα – ξοδεύει το κράτος κάθε χρόνο 45 εκατ. ευρώ για σχολικά βιβλία, τα οποία μετά τη λήξη της χρονιάς πετιούνται στα σκουπίδια! Στη Δανία, όμως, τα βιβλία επιστρέφονται και χρησιμοποιούνται επί 7 χρόνια συνήθως! Στη Γαλλία και την Αγγλία, τα βιβλία επιστρέφονται στο τέλος του έτους. Και αν είναι κουρελιασμένα, βρώμικα, άχρηστα, οι γονείς των μαθητών υποχρεώνονται να τα πληρώσουν. Κιμπαρλίκια, όμως, δεν περνάνε…

Θέλω να επισυνάψω στη δημοσίευση σου για την προσφορά των φροντιστηρίων στην Κόρινθο, τις παρακάτω παρατηρήσεις: Μπράβο στους συναδέλφους που βοηθούν τις ασθενέστερες μισθολογικά τάξεις με αυτό τον τρόπο. Αισθανόμαστε ωστόσο λίγο αδικημένοι εδώ στα Δωδεκάνησα, επειδή η κοινωνική πολιτική είναι σημαία μας. Συγκεκριμένα, εδώ και 4 χρόνια, υπό την αιγίδα του Δήμου Ροδίων τα 3 πρώτα χρόνια και μόνοι μας μετά, φιλοξενούμε δωρεάν 20 παιδιά, που προέρχονται από ασθενέστερες οικονομικά τάξεις. Το πρόγραμμα χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης στο νησί και αναγνωρίζεται από όλους τους φορείς. Εμείς εδώ στα Δωδεκάνησα την επέτειο του Πολυτεχνείου την γιορτάζουμε δίνοντας αίμα. Η εθελοντική αιμοδοσία από τους ιδιοκτήτες-καθηγητές των φροντιστηρίων μας και από τους γονείς των μαθητών μας αποτελεί θεσμό και προβάλλεται από τα τοπικά ΜΜΕ τα τελευταία 4 χρόνια. Ίσως οι ενέργειες αυτές να πρέπει να υιοθετηθούν από το σύνολο των φροντιστηρίων της Ελλάδας, ώστε να προβληθεί η αρωγή τους στα παιδιά που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές απαιτήσεις ενός φροντιστηρίου. Αυτά μας γράφει ο φίλτατος Χρήστος ως πρόεδρος των ευαίσθητων δασκάλων των φροντιστηρίων των δώδεκα νήσων. Ζητούνται μιμητές παντού , συστηματική προβολή τέτοιων δράσεων και επιβράβευση όλων των συλλόγων που μας κάνουν υπερήφανους με τις πρωτοβουλίες τους.