Η Λέξη Φροντιστήριο στα Αρχαία Ελληνικά

 Ο Πέτρος Παπαποστόλου παλιός μου μαθητής και διδάκτορας πλέον της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας αναζήτησε για λογαριασμό του ιστολογίου τη λέξη φροντιστήριο στα Αρχαία Ελληνικά Κείμενα. Τον ευχαριστούμε από καρδίας και ήδη του ζητήθηκε η αντίστοιχη έρευνα για τη λέξη σχολείο, γιατί κατά τον Καργάκο η λέξη φροντιστήριο προϋπήρξε της λέξης σχολείο. Ίδωμεν. Προς τον παρόν δείτε τη λέξη στη διαδρομή της από τον Αριστοφάνη και τις Νεφέλες που ακόμη τη συνοδεύουν …

Η λέξη φροντιστήριο στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα [αρχείο .pdf]

Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας

Στη χθεσινή συνάντηση της Υπουργού Παιδείας με την ηγεσία της ΓΣΕΕ συζητήθηκε εκτενώς το πρόγραμμα της δημιουργίας ζωνών εκπαιδευτικής προτεραιότητας σε περιοχές όπου εντοπίζεται η σχολική αποτυχία. Η Θράκη, η Πέλλα, η Ηλεία αλλά και οι δήμοι της Β’ Πειραιώς αποτελούν γεωγραφικές ζώνες στις οποίες εντοπίζεται αυξημένη η σχολική εγκατάλειψη και οι χαμηλοί δείκτες πρόσβασης στην τριτοβάθμια. Το πρόγραμμα προβλέπει πρόσθετη χρηματοδότηση και ειδική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Η υλοποίηση του προγράμματος ειδικά στο ζήτημα της πρόσβασης στην τριτοβάθμια δε μπορεί να αγνοήσει τη φροντιστηριακή συνιστώσα ως μια καταξιωμένη και κοινωνικά αποδεκτή εκπαιδευτική στήριξη. Η χρηματοδότηση δεν πρέπει να περιορισθεί σε δράσεις μέσω του κρατικού και μόνον σχολείου. Η πιλοτική εφαρμογή με εξατομικευμένη χρηματοδότηση ας προκριθεί πειραματικά εστιάζοντας στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα και όχι στον αποκλεισμό των ιδιωτικών φροντιστηρίων από τη διαδικασία.
 

Άλλωστε, η ΓΣΕΕ εκπροσωπεί και τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών της προέρχεται από τον ευρύτερο κρατικό τομέα.    

 

Μαύρη Παιδεία και στην Κύπρο

Αντιπροσωπεία του Συνδέσμου Ιδιωτικών Φροντιστηρίων Κύπρου συναντήθηκε σήμερα με τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού κ. Ανδρέα Δημητρίου, όπου συζητήθηκαν τα προβλήματα του κλάδου της νόμιμης φροντιστηριακής εκπαίδευσης.
 

Κατά την συνάντηση δόθηκε στον Υπουργό κατάλογος παράνομων φροντιστηρίων που λειτουργούν είτε από ιδιώτες είτε από λειτουργούς του δημοσίου. Συγκεκριμένα, το προεδρείο του ΣΙΦΚ με επικεφαλής τον Πρόεδρο Μάριο Χαραλάμπους παρέδωσε λίστα 165 επίορκων και παρανόμων. Από τη λίστα ξεχωρίζουν καθηγητές του Δημοσίου και Λυκειάρχες, οι οποίοι με θράσος και προκλητικό τρόπο ασχολούνται με ιδιαίτερα μαθήματα και συγκροτούν τμήματα σε παράνομα φροντιστήρια. Από τις 165 περιπτώσεις που επιδόθηκαν, οι 140 έχουν πλήρη περιγραφή με διευθύνσεις και ονόματα.   

Επίσης δόθηκε αριθμός εισηγήσεων από τον Σύνδεσμο για επίλυση των πολλών προβλημάτων που μαστίζουν τον κλάδο, και κατ’ επέκταση επηρεάζουν χιλιάδες άνεργους επιστήμονες στην Κύπρο. 

 Η συνάντηση έγινε σε άριστο και εποικοδομητικό κλήμα. Ο κ. Υπουργός είδε με πολύ θετικό τρόπο τις εισηγήσεις του Συνδέσμου. Παράλληλα διαβεβαίωσε ότι το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού θα προβεί σε όλες τις ενέργειες για πάταξη του φαινομένου της παράνομης διδασκαλίας φροντιστηριακών μαθημάτων από μη δικαιούχα άτομα.

 

Οι σπασίκλες εκδικούνται

 The Guardian
Όταν πήγαινα σχολείο, τη δεκαετία του ’70, υπήρχαν τρεις τύποι μαθητών. Ηταν πρώτα πρώτα οι καλλιτέχνες: εκείνοι που άκουγαν «προχωρημένη» μουσική και έβλεπαν ταινίες με υπότιτλους (ως γνωστόν, για τους αγγλόφωνους η «ταινία με υπότιτλους», ευρωπαϊκής ή άλλης προέλευσης, ταυτίζεται με την κουλτουριάρικη, σ.τ.μ.). Έπειτα, υπήρχαν οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί ως επί το πλείστον δεν ήταν και τόσο καλοί μαθητές (για να μην πω τίποτα χειρότερο), ήταν επιθετικοί και φωνακλάδες στο γήπεδο, αλλά συνήθως φιλικοί και διασκεδαστικοί έξω από αυτό. Τρίτον, υπήρχαν οι σπασίκλες: αυτοί που διέπρεπαν στη φυσική, στη χημεία και, κυρίως, στα μαθηματικά. Όντας λιγομίλητοι (και ακατανόητοι όταν μιλούσαν) καταλάβαιναν πολύ καλά τον λιγομίλητο και ακατανόητο καθηγητή των μαθηματικών. Την ώρα των μαθηματικών, ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον με έξαψη κι έπειτα σκέπαζαν το γραπτό τους με το μπράτσο τους για να μην αντιγράψουν τη λύση του προβλήματος οι καλλιτέχνες και οι ποδοσφαιριστές.

Καθώς το γυμνάσιο τελείωνε, οι ποδοσφαιριστές είχαν ήδη βγει εκτός κούρσας. Με αξιοθαύμαστη μεγαλοψυχία, είχαν αποδεχθεί αυτό που μας έλεγε ακόμα και ο ίδιος ο γυμναστής μας: ότι το ποδόσφαιρο είναι απλώς μια περίσπαση από τις σοβαρές απαιτήσεις της ζωής. Η παρέα των μαθηματικών, εν τω μεταξύ, είχε αποσυρθεί σ’ ένα είδος γκέτο, όπου ασχολούνταν μόνο με το αντικείμενο τους φλογερού τους ενδιαφέροντος, ή είχαν αφήσει εντελώς το σχολείο μας για να πάνε να φοιτήσουν σε κάποιο κολέγιο θετικής κατεύθυνσης. Κερδισμένοι ήταν οι καλλιτέχνες. Είχαν τα πιο μακριά μαλλιά κι έλεγαν τα καλύτερα αστεία· και ενώ οι ποδοσφαιριστές είχαν, όπως πάντα, τα πιο όμορφα κορίτσια, οι καλλιτέχνες είχαν τώρα τα πιο περιζήτητα. Πάνω απ’ όλα, οι καλλιτέχνες ήταν οι τύποι που είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να ξέρουν ή και να παίζουν ροκ μουσική. Αυτό ήταν η πεμπτουσία της δημιουργικότητας – και η δημιουργικότητα ήταν το κύριο ζητούμενο. Υπήρχε μεγάλος σεβασμός για τη διεργασία με την οποία δημιουργείται ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένας πίνακας, μια ταινία, εκεί όπου πριν δεν υπήρχε τίποτα.

Αυτά όμως συνέβαιναν τότε. Η ιστορία των ενήλικων χρόνων μου συμβάδισε με την άνοδο στο προσκήνιο των ποδοσφαιριστών και των σπασίκλων και την έκλειψη των καλλιτεχνών. Ας πάρουμε πρώτα τους ποδοσφαιριστές. Αν, στα 1970, πρότεινες μια κοινωνική σάτιρα στην οποία το ποδόσφαιρο θα κάλυπτε το 80% των συζητήσεων για το 80% του αρσενικού πληθυσμού, θα σου έλεγαν ότι είσαι υπερβολικά φαντασιόπληκτος. Κάτι τέτοιο ήταν τότε αδιανόητο. Σήμερα, θα απορρίπτανε τη σάτιρα για τον εντελώς αντίθετο λόγο: θα σου έλεγαν ότι στερείται φαντασίας. Όμως, η αλαζονεία των λασπωμένων τύπων με τα σορτσάκια μπορεί να θεωρηθεί απλώς σαν ανώδυνος φανφαρονισμός, ένας πρόσκαιρος θρίαμβος με ημερομηνία λήξεως.

Η άνοδος του σπασίκλα είναι πιο δυσοίωνη, γιατί συνέβη εις βάρος του καλλιτέχνη. Το πρωτοδιαπίστωσα αυτό ενώ δούλευα σε γραφεία εφημερίδων στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Χάλαγε το κομπιούτερ κάποιου συντάκτη και εκείνος ρωτούσε ταπεινά τον άνθρωπο από το τμήμα υπολογιστών αν θα μπορούσε να έρθει να το φτιάξει. Ο κομπιουτεράς ερχόταν –μια ωχρή φιγούρα με απαίσια γκρι πλαστικά παπούτσια– και διόρθωνε τη μηχανή με περιφρονητική άνεση. Καθώς έφευγε μπορεί να καταδεχόταν να μουρμουρίσει «Αν ξανασυμβεί, πάτα control X, εντάξει; Έχω πολλή δουλειά και δεν μπορώ να ανεβαίνω όλη την ώρα».

Μα τι κάνει και έχει τόσο πολλή δουλειά, αναρωτιόμουν. Η απάντηση είναι ότι αυτός και τα αδέλφια του συνωμοτούσαν προετοιμάζοντας ένα μέλλον όπου όλοι οι συγγραφείς και οι μουσικοί θα ήταν στο έλεος των τύπων που ήταν καλοί στα μαθηματικά και του ηλεκτρονικού ψηφιακού κόσμου που δημιούργησαν. Η τέχνη είναι τώρα «περιεχόμενο». Απλώς διακοσμεί μια «πλατφόρμα» του είδους που πασχίζω να διαβάσω στις σελίδες των εφημερίδων που ασχολούνται με τα μέσα επικοινωνίας, οι οποίες δεν διαφέρουν πλέον από τις σελίδες της τεχνολογίας.

Ο γιος μου καυχιέται ότι έχει 2.000 τραγούδια στο ipod του. Το ερώτημα τι τραγούδια είναι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα, κυρίως επειδή δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Το περιεχόμενο το «κατεβάζεις» –που σημαίνει το κλέβεις– κατά βούληση, και οι μαθηματικοί έχουν υιοθετήσει μια θολή αντιεξουσιαστική ρητορεία για να δικαιολογήσουν αυτή την κλοπή σαν άσκηση ατομικής ελευθερίας. Θα χρειαστεί μεγάλο θάρρος στον πολιτικό που θα τολμήσει να τα βάλει με αυτούς που «μοιράζονται αρχεία». Ευτυχώς, εδώ στη Βρετανία έχουμε έναν τέτοιο – είναι ο Λόρδος Μάντελσον. Υποθέτω ότι στο σχολείο ανήκε στη φυλή των καλλιτεχνών, αν κρίνω από το γούστο του στο ντύσιμο.

Με συγχωρείτε που είμαι τόσο μεροληπτικός, αλλά εδώ γίνεται πόλεμος. Εσείς με ποιανού το μέρος είστε;

* Ο Αντριου Μάρτιν είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο: «Ghoul Britannia: Notes from a Haunted Isle».

Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αποκατάσταση

Το Ιστολόγιο ενός Φροντιστή αποκαθιστά τον νέο Υφυπουργό Παιδείας κ. Πανάρετο τον οποίο εν τη ρύμη… της γραφής απεκάλεσε σε χθεσινό άρθρο «νέο γραμματέα της Παιδείας». Αυτά παθαίνει κανένας όταν επιχειρεί να «μπλογκάρει» στα διάκενα ενός φροντιστηριακού προγράμματος. Πάντως προς το παρόν ο νέος Υφυπουργός εκτελεί και χρέη άτυπου γενικού γραμματέα. Οι τίτλοι έχουν τη σημειολογία τους και για την αριστερά τουλάχιστον η πολιτική ισχύς συνέπιπτε πάντα με τη θέση του γενικού γραμματέα. Άρα δεν αδικήσαμε τον κ. Πανάρετο ο οποίος άλλωστε διατηρεί τον τίτλο από την προηγούμενη θητεία του.