Month: March 2009

Η Λία Νικητάκη υπεύθυνη έκδοσης και αρχισυντάκτρια του ποιοτικού και αντικειμενικού τεύχους «Παιδεία» της «Απογευματινής» διακρίνεται ασφαλώς για το δημοσιογραφικό της πλουραλισμό. Δεν εξαιρεί την «Απογευματινή Παιδεία» των φροντιστηρίων και μας δίνει βήμα και τόπο στον νέο χάρτη των εκπαιδευτικών τάσεων και απόψεων.

Στα καθ’ ημάς ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ κ. Βερέμης με το φοβερό τίτλο «Πως θα ξαναγυρίσουν στο Λύκειο…οι Φυγάδες του Φροντιστηρίου» εξηγεί το προτεινόμενο σύστημα των απογευματινών φροντιστηρίων στο Δημόσιο Λύκειο. Θυμήθηκα τους «Φυγάδες του…. Μιζούρι»

Ο καθηγητής Θεόδωρος Κατσανέβας Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής και Προσανατολισμού επεξηγεί τον «χρυσό κανόνα» της επιλογής σπουδών και επαγγελμάτων. Οι φροντιστές δεν πρέπει να ξεχνούν το γεγονός ότι ο κ. Κατσανέβας υπήρξε ο μοναδικός βουλευτής που έκανε επερώτηση υπέρ των αιτημάτων μας τα πέτρινα χρόνια του Πέτρου για να λάβει την ιστορική απάντηση που αμελώς δεν κατέγραψα στο βιβλίο μου: το φροντιστήριο δεν αποτελεί βαθμίδα της Ελληνικής Παιδείας. Που να μην ήταν και ο Γκεσούλης υφυπουργός · οι Φροντιστές δεν κινδυνεύουν από τους εχθρούς αλλά από τους φίλους τους!

Τα ιδιωτικά σχολεία του μέλλοντος παρουσιάζουν τις εκπαιδευτικές τους καινοτομίες, τις επιτυχίες στις πανελλαδικές ως… φροντιστήρια και τα νέα Pre I.B. προγράμματά τους για τους γόνους των πολιτικών που αγωνίζονται για το δημόσιο σχολείο.

Τέλος ο δικός μας Μιχάλης Αμοιραδάκης επεξηγεί για πολλοστή φορά με το χαρακτηριστικό του λόγο και τρόπο γιατί το νόμιμο φροντιστήριο είναι αντίδοτο στην αληθινή «παραπαιδεία».

Να προσθέσουμε το εξαίρετο μήνυμα της ΟΕΦΕ στην έκδοση και να υπογραμμίσουμε ότι η Παιδεία μας χρειάζεται πάντα τέτοιες πρωτοβουλίες ανοικτές και ανοιχτόμυαλες.

Ακολουθεί το άρθρο του Μιχάλη.

Και όμως, υπάρχει ισχυρό αντίδοτο στην παραπαιδεία: Το νόμιμο οργανωμένο φροντιστήριο!!!

Βρισκόμαστε στο σαλόνι ενός νοικοκυριού μιας ελληνικής πόλης. Ο Γιάννης, ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας, και ο κος Κώστας, καθηγητής μαθηματικών, κάθονται στο τραπέζι, ανάμεσα σε απλωμένα τετράδια και βιβλία. Κάνουν μάθημα. Σε λίγους μήνες, ο Γιάννης δίνει πανελλήνιες. Η εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο είναι βασικός στόχος ολόκληρης της οικογένειας, αφού όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι οι σπουδές αποτελούν αναγκαία συνθήκη για μια καλή ζωή. Ο κος Κώστας είναι καλός μαθηματικός. Ο Γιάννης τον ξέρει από τα πρωινά, που του κάνει μάθημα στο σχολείο. Εκεί, στο σχολείο, τον γνώρισε άλλωστε…

Στο διπλανό δωμάτιο, η μαμά και η γιαγιά της οικογένειας βλέπουν τηλεόραση. Είναι νωρίς το βράδυ, η ώρα των δελτίων ειδήσεων. Ο ήχος είναι πολύ ανεβασμένος και οι έντονες, κατηγορηματικές και στομφώδεις δηλώσεις του υπουργού παιδείας φτάνουν εύκολα μέχρι τα αυτιά του μαθητή και του δασκάλου.

Ο υπουργός, με ύφος και σε τόνο που δεν σηκώνει αντίρρηση, λέει: «… Ήρθε επιτέλους η ώρα να πατάξουμε το αίσχος της παραπαιδείας…».

Ο Γιάννης αισθάνεται αμήχανος, κοκκινίζει, αφήνει το στυλό, σηκώνει το βλέμμα του από το τετράδιο και στριφογυρίζει στην καρέκλα ανήσυχος, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το μέρος του δασκάλου του…

«Έλα, συγκεντρώσου στην άσκηση… Τι έπαθες;» τον ρωτάει ο κος Κώστας.

«Κύριε… Σας παρακαλώ, μη δίνετε σημασία σε αυτά που λέει ο πατέρας μου…».

 

Η ιστορία είναι αληθινή. Για την ακρίβεια, πρόκειται για μια σκηνή που, σε όλες τις πιθανές εκφάνσεις και παραλλαγές της, έχει επαναληφθεί άπειρες φορές, σε αμέτρητα ελληνικά σπίτια. Μπορεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην περίπτωση ενός ιθύνοντος ο οποίος καταγγέλλει δημόσια αυτό που την ίδια στιγμή, εν γνώσει του, συμβαίνει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, η αντίφαση να είναι πιο ορατή και έντονη, σχεδόν χειροπιαστή, αλλά αυτό δεν αναιρεί ούτε μειώνει τη μαζικότητα του φαινομένου. Και, βέβαια, δεν κρύβει (ίσα – ίσα: αποκαλύπτει) το θλιβερό μέγεθος της απίστευτης κι απαράδεκτης υποκρισίας, με την οποία οι θεσμικοί παράγοντες της ελληνικής πολιτείας αντιμετωπίζουν, διαχρονικά, το φαινόμενο.

Το ενισχυτικό, συμπληρωματικό, φροντιστηριακό μάθημα έχει παγκόσμιο παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην παραπαιδεία, τον πυρήνα της οποίας περιγράψαμε πιο πάνω. Αυτή είναι μια μαύρη, παράνομη και αήθης δραστηριότητα, που δεν μπορεί παρά να αποτελεί αντικείμενο έρευνας της δικαιοσύνης (όπου και όποτε η υπόγεια συναλλαγή και η εθελοτυφλία υποχωρούν, για να αφήσουν χώρο στην έντιμη πολιτική βούληση).

Αναφερόμαστε σε μια αναγκαία και πολύτιμη εκπαιδευτική υπηρεσία που παρέχεται από ελεγχόμενα (από το ίδιο το υπουργείο παιδείας) και αξιολογούμενα εκπαιδευτήρια. Αναφερόμαστε σε εκπαιδευτικούς οργανισμούς οι οποίοι, ως ενεργά κοινωνικά κύτταρα, προσφέρουν ποικιλοτρόπως στις επαγγελματικές, οικονομικές, ασφαλιστικές ανάγκες χιλιάδων συμπολιτών μας. Μιλάμε για το νόμιμο και οργανωμένο φροντιστήριο, τον μόνο εκπαιδευτικό χώρο στην Ελλάδα, ο οποίος αναλαμβάνει κοινωνική δέσμευση για το αποτέλεσμα των εκπαιδευτικών του υπηρεσιών.

Οι πρώτες καταγραφές ελληνικών φροντιστηριακών μονάδων, ανάγονται στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Όλα αυτά τα χρόνια, το φροντιστήριο έχει στηρίξει τις μαθητικές και μαθησιακές ανάγκες και φιλοδοξίες, έχει υπηρετήσει τη φυσιολογική, αξιοπρεπέστατη και πανανθρώπινη απαίτηση για καλύτερη ζωή, αναδεικνύοντας τον αδιαμφισβήτητο ρόλο που διαδραματίζει η εκπαίδευση σε αυτήν την προσπάθεια.

Από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, πολλά άλλαξαν στην ελληνική εκπαίδευση. Αυτό που παρέμεινε – και παραμένει – σταθερό, είναι ότι κάθε έλληνας φροντιστής (από αυτόν που μετά τον εμφύλιο άνοιξε φροντιστήριο γιατί δεν είχε το απαραίτητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ώστε να εργαστεί στην κρατική εκπαίδευση, μέχρι και τον σημερινό πτυχιούχο «καθηγητικής» σχολής, ο οποίος γίνεται φροντιστής για να μπορέσει να γίνει ο δάσκαλος που ονειρεύτηκε), έχει συμβάλλει καθοριστικά στην προσπάθεια της μέσης ελληνικής οικογένειας, να μορφώσει τα παιδιά της.

Κι αυτό είναι τίτλος τιμής, πηγή περηφάνιας.

Μιχάλης Αμοιραδάκης

Πρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος (Ο.Ε.Φ.Ε.)

Υ.Γ. Ο Γιάννης πέρασε στο πανεπιστήμιο. Σπούδασε. Και μετά ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του. Σήμερα είναι πολιτικός. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να θυμάται πώς ένοιωσε εκείνο το βράδυ, από τη γονική έκφραση μιας τερατώδους πολιτικής υποκρισίας. Και να την αποφύγει.

 

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έρευνα παρουσιάζει η Ημερησία της 29.03.2009 αναφορικά με τα κριτήρια επιλογής σχολείου. Στην έρευνα σκιαγραφείται το προφίλ των γονέων που επιλέγουν το ιδιωτικό σχολείο και εμείς οι φροντιστές μπορούμε να κρατήσουμε από τα στοιχεία της την απαίτηση των γονέων για υψηλό επίπεδο γνώσεων, ακαδημαϊκό περιβάλλον και την πειθαρχία των μαθητών. Το φροντιστήριο ως απογευματινό ιδιωτικό σχολείο των ασθενέστερων τάξεων οφείλει να επιβληθεί με την ποιότητα των υπηρεσιών του και την πιστοποίηση των εκπαιδευτικών του μεθόδων.

Το δημοσίευμα της Χαράς Καλημέρη που ακολουθεί προβάλλει την διπλωματική εργασία – έρευνα της κ. Ναθαλίας Κουρεμένου για το Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο και είναι αποκαλυπτικό των αντιλήψεων των γονέων που εκφράζουν την αγωνία για ποιοτικές και αποτελεσματικές σπουδές έτοιμοι πάντα να κάνουν ιδιωτικές θυσίες … πέρα από τις φορολογικές τους σπονδές

Το μέγεθος της οικογένειας, το μορφωτικό επίπεδο της μητέρας και η εργασιακή κατάσταση των γονιών είναι οι παράγοντες επιλογής του σχολείου

H ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι μόνο για… πατρίκιους. Παρότι για πολλούς η φοίτηση σε σχολεία «ελίτ» θεωρείται προνόμιο των γόνων εύπορων οικογενειών, εντούτοις στην πραγματικότητα ολοένα και περισσότεροι είναι οι γονείς με μεσαία ή χαμηλότερα εισοδήματα οι οποίοι επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση για τα παιδιά τους.

Eίναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με έρευνα του Xαροκόπειου Πανεπιστημίου, οι δύο στους πέντε γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο έχουν ετήσιο (οικογενειακό) εισόδημα έως και 50.000 ευρώ… Kαι οι δύο γονείς είναι εργαζόμενοι, στο Δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, και επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους καλύτερη μόρφωση και, παράλληλα, επίβλεψη και προστασία τους κατά το διάστημα που εργάζονται.

Ετοιμοι να κάνουν θυσίες

Mάλιστα, για να καλύψουν τα έξοδα εκπαίδευσης των παιδιών τους, οι γονείς δηλώνουν έτοιμοι να κάνουν όσες θυσίες χρειαστεί: να κάνουν υπερωρίες, να πιάσουν δεύτερη δουλειά, να περιορίσουν στο μηδέν τις προσωπικές τους δαπάνες «κόβοντας» τη διασκέδαση και τις διακοπές, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταφεύγουν ακόμη και στον δανεισμό…

Tο προφίλ των γονέων που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο σκιαγραφείται από έρευνα που διενήργησε η κ. Nαθαλία Kουρεμένου στο πλαίσιο της διπλωματικής της εργασίας στο Xαροκόπειο Πανεπιστήμιο με την επιστημονική ευθύνη ομάδας καθηγητών. Eπικεφαλής ήταν ο καθηγητής κ. Γιώργος Xονδρογιάννης και συμμετέχοντες η κ. Άννα Σαΐτη και κ. Aναστάσιος Tσίτουρας. Στην έρευνα συμμετείχαν 395 γονείς, εκ των οποίων οι 152 στέλνουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο και οι 243 σε δημόσιο.

ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΕΩΣ ΚΑΙ 50.000 ΕΥΡΩ

Οπως προέκυψε από την έρευνα, το 42,8% των γονέων που στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο έχουν ετήσιο (οικογενειακό) εισόδημα έως και 50.000 ευρώ, ενώ ο ένας στους δέκα (ποσοστό 9,2%) έχει ετήσιο εισόδημα έως 30.000 ευρώ. Eξ αυτών, μάλιστα, το 2% δεν ξεπερνά τις 20.000 ευρώ. Yπάρχει, βέβαια, και μια κατηγορία οικογενειών που διαθέτει υψηλά εισοδήματα -το 22% δήλωσε εισόδημα άνω των 70.000 ευρώ ετησίως- οι οποίες συνήθως στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία. Tο οικογενειακό εισόδημα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες όταν έρχεται η ώρα της επιλογής σχολείου.

Οπως, μάλιστα, αναφέρει η κ. Kουρεμένου «ενδεχόμενη αύξηση του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος κατά 10.000 ευρώ συνεπάγεται αύξηση της πιθανότητας επιλογής ιδιωτικού σχολείου έναντι του δημόσιου κατά 57,2%».

Παράγοντες που, επίσης, επηρεάζουν την επιλογή σχολείου είναι το μέγεθος της οικογένειας, το μορφωτικό επίπεδο της μητέρας και η εργασιακή κατάσταση των γονιών. H αύξηση του αριθμού των παιδιών κατά ένα οδηγεί σε μείωση της πιθανότητας επιλογής ιδιωτικού κατά 45%. Tα παιδιά με μητέρα απόφοιτο Πανεπιστημίου έχουν 2,5 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να φοιτήσουν σε ιδιωτικό σε σχέση με όσα έχουν μητέρα απόφοιτο Λυκείου.

Eπίσης, εάν η μητέρα έχει αποφοιτήσει από ιδιωτικό σχολείο έχει 3,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να στείλει και τα παιδιά της σε ιδιωτικό. Tέλος, γονείς που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έχουν διπλάσια πιθανότητα να επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο.

Tι ζητούν οι γονείς

Aνεξάρτητα από το κοινωνικοοικονομικό στάτους, οι γονείς ζητούν από το σχολείο υψηλό επίπεδο γνώσεων. Mάλιστα, έχει διαπιστωθεί πως η ζήτηση για ιδιωτικές υπηρεσίες εκπαίδευσης συναρτάται άμεσα με τις αδυναμίες που έχει το δημόσιο σχολείο να καλύψει τις ανάγκες των μαθητών, οι οποίες δεν είναι άλλες από την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τη μελλοντική επαγγελματική αποκατάσταση…

Aπό την έρευνα προκύπτει ότι το 93% των γονέων που επιλέγουν ιδιωτικό σχολείο δίνουν βαρύτητα στο «ακαδημαϊκό περιβάλλον» του σχολείου, δηλαδή στη φήμη του, τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών και τους καταρτισμένους εκπαιδευτικούς. Aκολουθεί η ασφάλεια (92%), η μη απώλεια διδακτικών ωρών (84%), η πειθαρχία των μαθητών (70%), και η υλικοτεχνική υποδομή (65%).

ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Οταν όμως έρχεται η στιγμή της επιλογής του κατάλληλου ιδιωτικού σχολείου, τότε η σειρά των κριτηρίων αλλάζει και τις τρεις πρώτες θέσεις κατέχουν: η φήμη και το κύρος του σχολείου, το ακαδημαϊκό περιβάλλον και τα οικονομικότερα δίδακτρα σε συνδυασμό με παροχή υπηρεσιών, όπως είναι για παράδειγμα η ξένη γλώσσα και η δυνατότητα σπουδών στο εξωτερικό.

Aξίζει να σημειωθεί ότι το 77% των γονέων επιλέγει το ιδιωτικό σχολείο που θα φοιτήσει το παιδί του από πληροφορίες που αντλεί από τον κοινωνικό του περίγυρο, ενώ μόλις το 13% των γονέων απευθύνεται σε άλλες πηγές όπως είναι οι διαφημίσεις. Eπίσης, ο ένας στους πέντε γονείς επιλέγει το συγκεκριμένο σχολείο επειδή είχε ο ίδιος εμπειρία, είτε επειδή εργάστηκε σε αυτό είτε επειδή αποφοίτησε από αυτό.

Σε ό, τι αφορά τους γονείς του δημόσιου σχολείου, ζήτημα υψηλότερης προτεραιότητας αποτελεί η ασφάλεια στο χώρο του σχολείου (89%) και ακολουθεί το ακαδημαϊκό περιβάλλον (79%), η έμφαση σε ηθικές – πολιτιστικές αξίες (75%), η μη απώλεια διδακτικών ωρών (72%), η πειθαρχία των μαθητών (69%) και η υλικοτεχνική υποδομή (62%). Aν και οι δύο ομάδες γονέων ενδιαφέρονται πρώτιστα για ίδια ζητήματα που αφορούν στην εκπαίδευση των παιδιών τους, εντούτοις σε ορισμένα θέματα υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις.

Eίναι χαρακτηριστικό ότι το 46% των γονέων του ιδιωτικού σχολείου αποδίδει υψηλή προτεραιότητα στη μεταφορά των παιδιών με ευθύνη του σχολείου έναντι του 15% των γονέων του δημοσίου, ενώ το 69% των γονέων θεωρεί πολύ σημαντικό το χαμηλό ποσοστό μεταναστών στην τάξη έναντι του 26% των γονέων του δημοσίου.

Eπίσης οι κοινωνικές διασυνδέσεις του παιδιού στο σχολείο που μπορεί να το βοηθήσουν μελλοντικά στην κοινωνική και επαγγελματική του ανέλιξη θεωρούνται ως υψηλής προτεραιότητας από το 45% των γονέων του ιδιωτικού και το 26% των γονέων του δημοσίου. Oι γονείς του ιδιωτικού δίνουν επίσης σημασία στο μορφωτικό επίπεδο των γονέων των μαθητών σε ποσοστό 40% έναντι 19% του δημοσίου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΑΕΙ

Ενα επιπλέον σημείο διαφοροποίησης των γονέων των δύο τύπων σχολείων είναι κατά πόσο θεωρούν ότι η ιδιωτική εκπαίδευση συμβάλλει αποτελεσματικότερα στην εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αφού το 79% των γονέων των δημοσίων απαντά αρνητικά στη συγκεκριμένη ερώτηση έναντι του 31% των γονέων του ιδιωτικού.

Eπίσης, στην ερώτηση κατά πόσο η ιδιωτική εκπαίδευση προετοιμάζει αποτελεσματικότερα τους μαθητές για να εισέλθουν στην αγορά εργασίας απαντά αρνητικά το 76% των γονέων με παιδιά σε δημόσιο σχολείο σε σχέση με το 39% των γονέων με παιδιά σε ιδιωτικό.

Oι γονείς που επέλεξαν ιδιωτικό σχολείο για τη φοίτηση των παιδιών τους φαίνεται να είναι περισσότερο ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες εκπαίδευσης. Δίνουν «άριστα» στη συμπεριφορά των εκπαιδευτικών προς τους γονείς και τις συνθήκες ασφάλειας, αλλά εκφράζουν παράπονα ως προς την πειθαρχία των παιδιών τους.

Aπό την άλλη πλευρά, οι γονείς με παιδιά σε δημόσιο σχολείο δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την υλικοτεχνική υποδομή και, αντίθετα, ικανοποιημένοι από τη συμπεριφορά εκπαιδευτικών και συμμαθητών προς το παιδί τους…