Το βασίλειο της προχειρότητας

Η προχειρότητα βασιλεύει εκδικούμενη πάντα τους συνεπείς μαθητές και τους σοβαρούς εκπαιδευτικούς οι οποίοι φρόντισαν στο πλαίσιο της προετοιμασίας τους για τις πανελλαδικές εξετάσεις του Ιουνίου να ολοκληρώσουν έγκαιρα την ύλη της Ιστορίας Γενικής Παιδείας των Β΄ και Γ΄ τάξεως του Ενιαίου Λυκείου.

Η υποκρισία συνοδεύει την προχειρότητα και η περικοπή της ύλης αποδίδεται τελικά σε φυσικές καταστροφές, στις νομαρχιακές και τις δημοτικές εκλογές, ακόμα μάλιστα και στην τραγωδία των Τεμπών. Καμιά αναφορά στις τεκμηριωμένες ενστάσεις των φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας οι οποίοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους έγκαιρα και έλαβαν επίσης έγκαιρα κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις ότι όλα βαίνουν καλώς. Καμία  αναφορά στο γεγονός ότι η ιστορική ύλη είναι τελικά ογκώδης , ασυνεχής, και ακατανόητη με αποτέλεσμα τη σύγχυση και την απαξίωση του μαθήματος στη συνείδηση των μαθητών.

Ανάλογες επισημάνσεις προχειρότητας έγιναν πρόσφατα από το Συμβούλιο της Επικρατείας το οποίο καταγράφει σωρεία εσφαλμένων αναφορών, ανακριβών διατυπώσεων και επικρίνει την πολυπλοκότητα των ρυθμίσεων στο σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για την αξιολόγηση των μαθητών του Ενιαίου Λυκείου. Η δριμύτατη αυτή αποδοκιμασία της " πολιτικής του παρά πέντε " υπογραμμίζει ότι δημιουργούνται πλέον σημαντικές δυσχέρειες στον εντοπισμό και στην κατανόηση του ισχύοντος νομοθετικού καθεστώτος με αποτέλεσμα να δημιουργούνται παρανοήσεις και στις σχετικές γνωμοδοτήσεις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου!

Σ’ ένα μήνα περίπου όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι γενικές εξετάσεις οι απόφοιτοι της  Β΄ Λυκείου  θα ξεκινήσουν την θερινή τους προετοιμασία στα φροντιστήρια χωρίς να γνωρίζουν επίσημα και οριστικά τι θα συμβεί με το μάθημα των Αρχών Οικονομικής Θεωρίας, αν δηλαδή θα εξακολουθήσει να είναι μάθημα επιλογής ή θα γίνει υποχρεωτικό μάθημα γενικής παιδείας.

Τα ίδια ερωτηματικά θα βασανίζουν όσους ενδιαφέρονται για την επικείμενη αναδιάρθρωση των κύκλων της τεχνολογικής κατεύθυνσης στην Γ΄ Λυκείου χωρίς κανένας αρμόδιος να δώσει άμεσα απαντήσεις.

Κατά τα άλλα απαιτούμε περισσότερα χρήματα για την Παιδεία χωρίς να ενδιαφερόμαστε για την αποτελεσματικότερη διαχείριση των υφισταμένων χρημάτων, αγνοούμε τον ψηφιακό διαφωτισμό της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης οχυρωμένοι πίσω από το φιλοσοφικού χαρακτήρα  επιχείρημα ότι η Παιδεία δεν αποτελεί "εμπορεύσιμο" αγαθό αλλά "αυτοτελής" αξία χωρίς σύνδεση με την αγορά, και το "χυδαίο" εργασιακό status, προτάσσοντας  όλοι κυβερνητικοί και μη, το αίτημα της αύξησης της χρηματοδότησης στο 5% του ΑΕΠ χωρίς κανένας να το πραγματοποιεί δεκαετίες τώρα.

Τα ψεύτικα διλήμματα και οι αντιπαραθέσεις ακραίων φρονημάτων δεν είναι δυνατό να επισκιάζουν τις ανοιχτές πληγές της μίζερης καθημερινότητας του εκπαιδευτικού μας συστήματος το οποίο ατυχώς διδάσκει την προχειρότητα και επιβραβεύει την ασυνέπεια.

Απαιτείται αναμφίβολα μια διαφορετική προσέγγιση η οποία πρώτιστα πρέπει να υπερβεί την ρητορική που διαχέει τα τελευταία χρόνια η κατεστημένη λογική του εξισωτισμού ότι τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια προσαρμόζονται βίαια στις απαιτήσεις της αγοράς ακυρώνοντας την μορφωτική και κοινωνική σημασία της Παιδείας.

Δεν απειλείται όμως από την επερχόμενη αποκρατικοποίηση η ποιοτική παιδεία με το ανθρωπιστικό περιεχόμενο γιατί απλούστατα δεν υπάρχει!

Δεν απειλείται η έννοια του «δημόσιου αγαθού» καθώς δε συνοδεύεται από τη δημόσια ευθύνη και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι το δημόσιο αγαθό είναι ένα ελεύθερο αγαθό προσιτό και ακώλυτο που καμία σχέση δεν έχει με τον σκληρό ανταγωνισμό και την περιορισμένη χρήση που επιβάλλουν οι εξετάσεις.

Δεν απειλείται τέλος από τις διακηρύξεις της Μπολόνια και της Πράγας η γνώση και η έρευνα, ο πολιτιστικός πλουραλισμός και η πολυμορφία, αλλά η ιδιοτελής λογική που οδηγεί σε πτυχία και σχολές ανεργίας. Η πλέον επικίνδυνη και αντιδραστική πολιτική είναι αυτή που οδηγεί και παγιδεύει τους νέους στην ανεργία. Κανένας δάσκαλος δεν μπορεί να ονειρεύεται ένα σχολείο «υποζύγιο της αγοράς» αλλά δεν μπορεί και να φαντάζεται ένα σχολείο «υποζύγιο της ανεργίας» αποκομμένο από την κοινωνία και τις ανάγκες της.

Η υπέρβαση της προχειρότητας και των περιστασιακών ηγεσιών στους εκπαιδευτικούς θεσμούς που απολαμβάνουν την ασυλία και αναλώνουν χωρίς λογική συνέχεια τις χρηματοδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων μπορεί να συντελεσθεί αν συνειδητοποιήσουμε το νέο κοινωνικό περιβάλλον που διαμορφώνεται.

Έχουμε εισέλθει στην περίοδο που οι μηχανές και η τεχνολογία θα αντικαθιστούν την ανθρώπινη εργασία με αποτέλεσμα την απελευθέρωση της εργασίας από την έλξη της οικονομίας και της αγοράς. Η κοινωνική οικονομία που γεννιέται μπορεί να καλύψει όλο το φάσμα των υπηρεσιών που έχουν ως περιεχόμενο την φροντίδα, τη συντροφικότητα, την ανθρώπινη ευαισθησία και όλα εκείνα που δε μπορούν να υποκατασταθούν από τις μηχανές. Σε αυτόν τον δρόμο μπορούμε να πορευθούμε χωρίς τις σκιαμαχίες και τα σχολικά ιδεότυπα ακραίων θεωρήσεων.

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *