Month: May 2011

On my 16th birthday, I visited my friend Michael. He received private tutoring after school and therefore knew some topics in mathematics better than I did. Our mathematics teacher, Mr. Stavrides, was a brilliant mathematician, but I always left his classes with many unanswered questions and many issues still unclear. It was not his fault, though. How could he be expected to be effective with 33 students in a class where the radiators did not work and the ceiling leaked? On that day, with a little help from my friend I managed to grasp the topics that I had not understood in Mr. Stavrides’ class. On my way home, I thought about it. If my parents could afford to send me to private tutoring like Michael, I would have a chance to achieve my goal of becoming an electrical engineer. It was an open secret that Mr. Stavrides offered private lessons to groups of three to five students of his class just after his normal teaching hours in the school. My family could never have afforded these lessons. Some students said that Mr. Stavrides could be persuaded to offer a little extra ‘push’ to the grades of the students of his groups. These grades were of great importance for university entrance. Everybody in the school knew Mr. Stavrides’ private students. They knew that we knew. The normal hours in the school and the private hours in Mr. Stavrides after school ‘lessons’ were interlinked. However, nobody could do anything about it. I duly took my examinations the following year, and eagerly awaited the results to see if I would become an electrical engineer. Sadly, my grades were not adequate. My cold class with the leaking ceiling and my teachers who secretly and unashamedly taught for money are among the excuses that I still make today in order to protect my hurt ego. Yes, I never became an electrical engineer; but it was not my fault. Yes, I could have become an electrical engineer if I had been able to afford to be better prepared for the examinations. At that time, I didn’t know the exact meaning of the phrase ‘equality of educational opportunity’. But I did know the meaning of the word ‘unfair’. Two decades later, the world is very different. However – and this is quite disheartening – the Greek school system has not overcome the problems that I experienced many years ago.

 

Σημείωση Ιστολογίου: ο «κ. Σταυρίδης» μακροημερεύει στην ελληνική εκπαίδευση και φιγουράρει πλέον και στα πιο επίσημα ευρωπαϊκά ντοκουμέντα. Το ιστολόγιο θα παρουσιάσει λίαν προσεχώς τον επίσημο χάρτη της Ευρωπαϊκής παράλληλης παιδείας αλλά τον αφιερώνει προκαταβολικά σε εκείνους που για πολλά χρόνια μας ζάλιζαν με την άγνοια των γεγονότων στην παγκόσμια εκπαίδευση.

 

Η χθεσινή «Αυγή» καταλαμβάνεται από ιεροκρατικό δέος για τις απόψεις του Τάκη Θεοδωρόπουλου στα «Νέα» περί δημόσιας παιδείας και φροντιστηρίων. Δείτε το σημείωμα της «Αυγής» που τρομάζει στην ιδέα της φροντιστηριακής διαχείρισης, την οποία με δηκτικό χιούμορ εισάγει ο αρθρογράφος. Σε σχόλιό του ο αρθρογράφος, με περισσό αυτοομολογούμενο κυνισμό, προτείνει την αντικατάσταση των Πανελλαδικών Εξετάσεων από ένα σύστημα αξιολόγησης των υποψηφίων από τα … φροντιστήρια: «Το υπουργείο Παιδείας, στην περίπτωση, θα μπορούσε επιτέλους να λειτουργήσει σαν οίκος αξιολόγησης των φροντιστηρίων, ο δε βαθμός της αξιολόγησης να συνυπολογιζόταν στη βαθμολογία του υποψηφίου». «Δεν ξέρω άλλη χώρα όπου τα δύο τουλάχιστον τελευταία χρόνια της μέσης εκπαίδευσης έχουν αντικατασταθεί από τις φροντιστηριακές ώρες», διαπιστώνει πικρόχολα ο σχολιογράφος, για να προσθέσει: «Και δεν ξέρω πόση υποκρισία ή αδυναμία κρίσης χρειάζεται, πέρα από τον δόλο και το έννομο συμφέρον, για να υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί το σαρκοφαγωμένο ερείπιο της δημόσιας παιδείας, λες και φυλάμε Θερμοπύλες».

Αλλά εδώ είναι που μας τα «χαλάει» ο νουνεχής σχολιογράφος. Ταυτίζοντας το «σαρκοφαγωμένο ερείπιο» αυτής της δημόσιας παιδείας με τη δημόσια παιδεία γενικά, καθιστά «όλους» μας, έτσι γενικά και αόριστα, άκριτους και υποκριτικούς –αν όχι δόλιους και ιδιοτελείς- υπερασπιστές ενός «πουκάμισου αδειανού», όπως αντιλαμβάνεται τη δημόσια παιδεία. Είναι φανερό ότι εδώ υπάρχει μια ριζική διαφορά προσέγγισης: Για τον σχολιογράφο των «Νέων» η παιδεία, όπως και γενικά η δημόσια περιουσία, είναι «… μια πλατεία που επειδή είναι δημόσια δεν ανήκει σε κανέναν». Για μας, η παιδεία είναι δημόσιο και κοινωνικό αγαθό, μια πλατεία που ανήκει σε όλους μαζί και στον καθένα χωριστά, και έτσι πρέπει να παραμείνει.

Σημείωση του ιστολογίου: οι Φροντιστές σύντροφοι δεν εμπιστεύονται το κράτος και τους επιτήδειους κρατιστές και παραμένουν διαχρονικά αναγκαίοι γιατί επιλέγονται από το κοινωνικό σύνολο με κριτήριο την ποιότητα και το αποτέλεσμα.

Καλωσορίζοντας φέτος τους πρωτοετείς φοιτητές της Σχολής Γενικών Σπουδών (School of General Studies) του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, ο αντιπρύτανης Robert Oresick ζήτησε να σηκώσουν το χέρι ψηλά «όσοι έχετε φίλους και γνωστούς που, όμοια με σας, ξεκινάνε τώρα σπουδές σε πανεπιστημιακό επίπεδο». Ένα δάσος από χέρια γέμισε αμέσως την αίθουσα όπου είχαν μαζευτεί τα ψαρωμένα πρωτάκια του Boston University (γνωστότερου με τα αρχικά B.U.), και ο αντιπρύτανης Oresick χαμογέλασε πονηρά.

«Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από αυτό που βλέπω», είπε στα παιδιά της Σχολής, που είχαν ακόμα σηκωμένα τα χέρια τους. «Μου προκαλεί έκπληξη», συνέχισε, «που τόσοι πολλοί από σας, ίσως και όλοι εάν βλέπω καλά, ξέρουν κάποιον ή κάποιους που, σαν και σας, θα φοιτήσουν φέτος σε πανεπιστήμιο». Τα χέρια κατέβηκαν σιγά-σιγά, αλλά η αμηχανία στα πρόσωπα των φοιτητών ήταν ολοφάνερη. Είχαν εκπλαγεί με την έκπληξη του αντιπρύτανη!…

«Μα, είναι τόσο παράξενο που όλοι έχουμε φίλους και γνωστούς που αρχίζουν φέτος σπουδές σε κάποιο πανεπιστήμιο;», ψέλλισε ένα παιδί που καθόταν στα ορεινά της αίθουσας, και σαν να είχε λατινική προφορά. »Ναι, είναι πολύ παράξενο. Ασυνήθιστο», απάντησε θριαμβευτικά ο κ. Oresick, που αμέσως έκανε «κλικ» στο Powerpoint και προέτρεψε τα παιδιά «κοιτάξτε, λοιπόν, αυτό». Ήταν δύο γραφικές παραστάσεις. Η μία, έδειχνε ότι στην Αμερική, που θεωρείται «Μέκκα της εκπαίδευσης», από εκείνους που αποφοιτούν από το σχολείο μόνο το 20% συνεχίζει σπουδές σε πανεπιστήμιο. Η άλλη, πληροφορούσε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, το ποσοστό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό: Mόλις 0.05%.

«Άρα;», πέταξε ο κ. Oresick το… φαρμακερό του ερώτημα και έμεινε εκεί να χαζεύει τους εμβρόντητους φοιτητές. Απόκριση καμία, βεβαίως, οπότε συνέχισε μόνος του: »Άρα, είστε από τους προνομιούχους αυτού του Πλανήτη. Τους εξαιρετικά προνομιούχους».

Με αυτό το επιχείρημα, που το ανακάλυψα σήμερα σ’ ένα άρθρο του Χρήστου Μιχαηλίδη στην ιστοσελίδα www.aixmi.gr, ξεκινώ πάντα τα σεμινάρια επαγγελματικού προσανατολισμού για να υποδηλώσω την αξία των σπουδών. Αξίζει να σπουδάζει κανείς για να είναι στην πρωτοπορία της γνώσης. Πρέπει όμως και οι σπουδές να είναι συμβατές με τις κοινωνικές ανάγκες και τις εξελίξεις. Κάπως έτσι ξεκινάει η μάχη του Μηχανογραφικού τις επόμενες μέρες.