Έχω την πολιτική πεποίθηση και διαίσθηση που με υπόγειους συνειρμούς οδηγεί τις σκέψεις μου στο αριστούργημα του Bernardo Bertolucci «The Last Emperor». Το κύκνειο άσμα του κρατισμού επέρχεται για να ζήσει τους τελευταίους μήνες της εποποιίας του στην Απαγορευμένη Πόλη που είναι Ανοχύρωτη. Εδώ έφτασε το τέλος της αυτοκρατορίας του μπασκετικού Παναθηναϊκού στη αναπόφευκτη φυσική βαρύτητα που αποτυπώνεται στη φράση «Ό, τι ανεβαίνει … κατεβαίνει». Έτσι είναι η ζωή σύντροφοι, φτου και από την αρχή. Ως συνέχεια μιας χθεσινής συζήτησης που μου έδωσε ερεθίσματα σκέψεων και επιχειρήματα υλοποιώντας το «φτου από την αρχή», ας αναρωτηθούμε ανασχεδιάζοντας στο φως της μέρας την πολιτική των εκπαιδευτικών μας επιχειρήσεων. Ποια είναι επί παραδείγματι τα λογικά δίδακτρα αυτής της εποχής που μπορεί να πληρώνει ένας γονιός της δοκιμαζόμενης χώρας για μια ποιοτική και ανταποδοτική φροντιστηριακή προετοιμασία; Ποια λειτουργικά έξοδα έχουμε και ποια είναι στη βάση των διδάκτρων μας η δίκαια αντιμισθία όλων ημών που διδάσκουμε; Αν όλα αυτά αποτυπωθούν χωρίς καμία εικονική προθήκη εντυπώσεων, τότε ίσως μέσα από την τραγική συγκυρία αυτής της κατάπτωσης μπορούμε να επιβεβαιώσουμε το λαϊκό χαρακτήρα των φροντιστηρίων στη συνείδηση της κοινωνίας. Κοντολογίς αυτό σημαίνει ότι κόβω όλες τις αποδείξεις και οι συμφωνίες με όλους τους συντελεστές της προσπάθειας είναι ευανάγνωστες και τηρούνται στο ακέραιο. Όταν η διαφορά εσόδων και εξόδων είναι θετική και όλοι οι φόροι και οι εισφορές αποπληρωμένες στη βάση μιας πραγματικής συμφωνίας, κανένας δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να εγκαλέσει με προκλητικό τρόπο κανέναν. Το ελληνικό λαϊκό φροντιστήριο πρέπει να κερδίσει μέσα στην τρέχουσα συγκυρία την απόλυτη συμμόρφωσή του στη νομιμότητα αφουγκραζόμενο το δόγμα «πρώτα ο δοκιμαζόμενος γονιός». Είναι φαντάζομαι αυτονόητο και κατανοητό ότι υπάρχουμε χάριν των μαθητών και των γονέων τους που πληρώνουν το τίμημα της χρεοκοπίας στην Ανοχύρωτη Πόλη που ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον Τελευταίο Αυτοκράτορα που υπόσχεται την κατάργηση των επιχειρήσεων στην παιδεία χωρίς κανένας να τον λαμβάνει σοβαρά υπόψη. Μήπως θα έπρεπε;