Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης του Δημήτρη Χατζή , που διάβασα ως φοιτητής , είχε συντελεσθεί πολλά χρόνια πριν όταν τα Γιάννενα του Μεσοπολέμου και της Αντίστασης έπαψαν να είναι μια επαρχιακή κοινότητα του κάστρου και της λίμνης … Θυμάμαι το καλοκαίρι του ΄68 όταν με προορισμό την Baiasa , γενέτειρα του πατρός μου , μείναμε για λίγες μέρες στη Βρετανία στην κεντρική πλατεία . Δύο χρόνια πριν είχαμε γυρίσει από την Ρουμανία χωρίς τον πατέρα μου που χάθηκε στη δίνη εκκαθαρίσεων του καθεστώτος το 1961 … Ήταν ένα ταξίδι φορτωμένο με μνήμες , συναισθήματα και αφηγήσεις που ποτέ δεν ξέχασα . Η μάνα μου θυμωμένη με τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας , δυνατή και αλύγιστη παρά την μάχη με την επάρατο που είχε ενσκήψει , χρωστούσε ένα προσκύνημα λίγο πριν φύγει από την ζωή … Κάθε φορά που ταξιδεύω στα Γιάννενα η καταιγίδα των παιδικών αναμνήσεων με κατατρύχει για μέρες … Και ένας κόμπος στο λαιμό … λυγμός για όσα χάθηκαν χωρίς να τα αναπληρώσουμε ποτέ …