Η μεγάλη αντίθεση σήμερα είναι μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού . Ο ιδιωτικός τομέας σαρώνεται από πρωτοφανείς μεταβολές που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής των εργαζομένων του (εργασιακά δικαιώματα , μισθοί , ασφάλεια κλπ) . Είναι τρελό , αλλά 700.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σηκώνουν το βάρος της χώρας στους ώμους τους . Διαμορφώνουν τη φορολογητέα ύλη , τροφοδοτούν τα πρωτογενή πλεονάσματα , παλεύουν με την κρατική διαφθορά , στηρίζουν την παραγωγή και ανταγωνίζονται υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες τις διεθνείς αγορές με ένα τραπεζικό τομέα κλινικά νεκρό και ανήμπορο να τους βοηθήσει , θύμα και αυτός του αδηφάγου κράτους και των κομμάτων εξουσίας . Την ίδια στιγμή 700 χιλιάδες νοικοκυριά, δηλαδή 2,5 και βάλε εκατομμύρια συμπολίτες μας συντηρούνται από τον πτωχευμένο δημόσιο τομέα , με απείρως καλύτερες συνθήκες εργασίας, χωρίς καμιά αξιολόγηση , με εργασιακή ασφάλεια και με μισθούς που είναι μακρινό όνειρο για τον ιδιωτικό . Και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις , που προαλείφονται για την εξουσία , δηλώνουν ξεδιάντροπα ότι θα συνεχίσουν το έργο της σημερινής και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων , δηλαδή θα στηρίζουν το δημόσιο εις βάρος του ιδιωτικού τομέα , εις βάρος της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης , εις βάρος, τελικά, της δημοκρατίας . (διαβάστε ολόκληρο το άρθρο γροθιά του Λεωνίδα Καστάνα)