Είμαι εδώ διότι έχω ένα πολύ σημαντικό μήνυμα . Νομίζω ότι έχουμε βρει τον πιο σημαντικό παράγοντα για την επιτυχία . Και βρέθηκε εδώ κοντά , στο Στάνφορντ . Ένας καθηγητής ψυχολογίας πήρε παιδιά τεσσάρων χρονών και τα έβαλε σε ένα δωμάτιο εντελώς μόνα τους . Και έλεγε στο παιδί, ένα παιδί τεσσάρων χρονών,”Τζόνι, θα σε αφήσω εδώ με ένα ζαχαρωτό,για 15 λεπτά . Αν όταν επιστρέψω αυτό το ζαχαρωτό είναι εδώ , θα πάρεις άλλο ένα . Έτσι θα έχεις δύο .”Το να πεις σε ένα παιδί τεσσάρων χρονών να περιμένει 15 λεπτά για κάτι που του αρέσει,είναι σαν να μας λένε , “Θα σας φέρουμε καφέ σε δύο ώρες .”(Γέλια) Ακριβώς το ίδιο .
Τι έγινε λοιπόν όταν έφυγε ο καθηγητής από το δωμάτιο ; Μόλις έκλεισε η πόρτα…δύο στα τρία παιδιά έφαγαν το ζαχαρωτό . Πέντε δευτερόλεπτα, 10 δευτερόλεπτα, 40 δευτερόλεπτα, 50 δευτερόλεπτα,δύο λεπτά , τέσσερα λεπτά, οχτώ λεπτά .Μερικά κράτησαν 14 και μισό λεπτά.(Γέλια)Δεν μπόρεσαν. Δεν μπόρεσαν να περιμένουν.Έχει ενδιαφέρον ότι ένα στα τρία παιδιάκοίταζε το ζαχαρωτό και έκανε ως εξής …Το κοίταζε.Το έβαζε πίσω . Περπατούσε τριγύρω . Έπαιζε με τη φούστα ή το παντελόνι του .
Αυτό το παιδί ήδη , στα τέσσερα , καταλάβαινε την πιο σημαντική αρχή για την επιτυχία . Η οποία είναι η ικανότητα να καθυστερείς την ικανοποίηση . Αυτοπειθαρχία,ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία .15 χρόνια μετά, 14 ή 15 χρόνια μετά,ακολούθησε η συνέχεια της έρευνας.Τι βρήκαν ; Έψαξαν αυτά τα παιδιά που πλέον ήταν 18 και 19 . Και βρήκαν ότι το 100 τοις εκατότων παιδιών που δεν είχαν φάει το ζαχαρωτό ήταν πετυχημένα .Είχαν καλούς βαθμούς . Τα πήγαιναν περίφημα . Ήταν ευτυχισμένα. Είχαν τα σχέδιά τους.Είχαν καλές σχέσεις με τους καθηγητές τους, με τους συμμαθητές τους . Τα πήγαιναν μια χαρά .
Ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών που έφαγαν το ζαχαρωτό,είχαν μπελάδες . Δεν κατάφεραν να μπουν στο πανεπιστήμιο . Είχαν άσχημους βαθμούς . Μερικά από αυτά τα παράτησαν . Λίγα ήταν ακόμη εκεί με άσχημους βαθμούς . Λίγα είχαν καλούς βαθμούς .
Είχα μία ερώτηση στο μυαλό μου: θα αντιδρούσαντα Ισπανόφωνα παιδιά το ίδιο με τα Αμερικανικά;Έτσι πήγα στην Κολομβία. Και επανέλαβα το πείραμα.Ήταν πολύ αστείο. Χρησιμοποίησα παιδιά τεσσάρων, πέντε και έξι χρονών.Και ορίστε τι έγινε.
(Γέλια)
Τι έγινε λοιπόν στην Κολομβία ; Τα Ισπανόφωνα παιδιά, δύο στα τρία έφαγαν το ζαχαρωτό . Ένα στα τρία δεν το έφαγε . Αυτό το μικρό κοριτσάκι είχε ενδιαφέρον. Έφαγε το εσωτερικό του ζαχαρωτού . (Γέλια) Με άλλα λόγια , ήθελε να νομίσουμε ότι δεν το είχε φάει, για να πάρει δύο . Αλλά το έφαγε . Ξέρουμε ότι θα γίνει πετυχημένη . Αλλά πρέπει να την παρακολουθούμε . (Γέλια) Δεν πρέπει να δουλέψει στον τραπεζικό κλάδο, για παράδειγμα , ή να δουλέψει σε ταμειακή μηχανή . Αλλά θα είναι πετυχημένη .
Και αυτό έχει εφαρμογή στα πάντα . Ακόμη και στις πωλήσεις . Ο πωλητής ο οποίος ο πελάτης λέει, “Θέλω αυτό.” Και ο πωλητής λέει, “Ορίστε” Αυτό το άτομο έφαγε το ζαχαρωτό . Αν ο πωλητής πει, “Μισό λεπτό . Να σας κάνω μερικές ερωτήσεις για να δούμε αν αυτό είναι μία καλή επιλογή .”Τότε πουλάς πολύ περισσότερο . Έτσι αυτό έχει εφαρμογές σε όλα τα μονοπάτια της ζωής.
Κλείνω με … οι Κορεάτες το έκαναν αυτό. Ξέρετε κάτι ; Αυτό είναι τόσο ωραίο που θέλουμε ένα βιβλίο ζαχαρωτών για παιδιά . Κάναμε ένα για παιδιά . Και τώρα είναι σε όλη την Κορέα . Διδάσκουν αυτά τα παιδιά ακριβώς αυτή την αρχή . Αυτή την αρχή χρειάζεται να μάθουμε και εδώ στις ΗΠΑ . Διότι έχουμε ένα μεγάλο χρέος .Τρώμε περισσότερα ζαχαρωτά από αυτά που παράγουμε . Σας ευχαριστώ πολύ.
