To ιστολόγιο ενός φροντιστή
Δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα σε παιδιά άπορων οικογενειών οργανώνει ο Δήμος Πρέβεζας με τη συνεργασία της Ένωσης Ιδιοκτητών Καθηγητών Φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης της πόλης και το Τμήμα Πρόνοιας . Το θέμα συζητήθηκε με τον Σύλλογο Φροντιστών του νομού και τον κ. Ανδρέα Κατσανάκη και αποφασίστηκε να δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουν δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα παιδιά άπορων οικογενειών τα οποία θα επιλεγούν με κριτήρια που θέτει η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου . (πηγή the best news)
“Φροντιστήρια που ειδικευόντουσαν στην προετοιμασία των παιδιών για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, μετατρέπουν σωρηδόν τον εαυτό τους σε ιδιωτικά σχολεία ή μάλλον σε ιδιωτικά λύκεια. Κάνουν αίτηση στο υπουργείο Παιδείας, παίρνουν την άδεια λειτουργίας και στη συνέχεια συνεχίζουν να δουλεύουν ως φροντιστήρια.” Απόσπασμα από ένα άρθρο του Δημήτρη Καμπουράκη στο www.protagon.gr που θα σχολιάσουμε πλήρως μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν … Πέρα πάντως από τις υπερβολές των περιγραφομένων καταστάσεων ο προστακτικός τίτλος είναι ατυχής γιατί πριν κλείσουν τα σχολεία- φροντιστήρια στα οποία γίνεται τουλάχιστον μάθημα θα πρέπει η “πολιτεία” να κλείσει τα “δημόσια” σχολεία που αρνούνται την κοινωνική τους λογοδοσία μέσω της αξιολόγησης . Τα σύνορα πάντως δεν θα κλείσουν για τα παιδιά της ελληνικής νομενκλατούρας καθώς δύο στους τρείς απόφοιτους του καλύτερου σχολείου της χώρας φεύγουν με IB για τα ξένα . Οι πανελλαδικές δοκιμασίες αφορούν πια μόνο τα παιδιά των κατώτερων θεών που επιμένουν να πληρώνουν την είσοδο τους στην εγχώρια τριτοβάθμια ποικιλοτρόπως …
Η κρίση δοκιμάζει τις σχέσεις των ανθρώπων και όλοι μας είμαστε έτοιμοι να δαιμονοποίησουμε καταστάσεις , πρόσωπα και συνεργάτες χωρίς περίσκεψη , χωρίς υπομονή και κυρίως χωρίς αλληλεγγύη . Η απαίδευτη υστερία του εγώ , αυτοκαταστροφική και ηδονική συνάμα , μας απελευθερώνει από εκείνους που μας “έφταιξαν” και μας “αδίκησαν”. Κανένας δεν θα μετανοιώσει για τον “χωρισμό” γιατί κανένας δεν επιθυμεί την συνέχεια μιας τυραννικής συνύπαρξης . Ευτυχώς όλα θα πάνε καλύτερα για όλους γιατί ο καθένας μας αφαιρεί τελισίδικα από την ζυγαριά των ευθυνών του τα σταθμά που τον βαραίνουν …«L’existence précède l’essence» έλεγε ο Σαρτρ …
Η επιστολή που ακολουθεί, ήταν η πρώτη μας κοινή κίνηση. Προχθές, στάλθηκε από όλους εμάς, τους γείτονες και “ανταγωνιστές” φροντιστές, προς όλα τα σπιτικά του Δήμου μας. Το αποτέλεσμα της δράσης, δεν έχει μετρηθεί ακόμα. Και ίσως να μη μετρηθεί ποτέ με ακρίβεια. Πάντως, εμείς βρεθήκαμε. Τα είπαμε. Και, κάπου στη διάρκεια της κουβέντας, ήταν προφανές ότι ο “ανταγωνισμός” έχει συναδελφικό πρόσωπο… ( μια κοινή δράση προς μίμηση )
Διαβάζω ένα καλαίσθητο πολύπτυχο φυλλάδιο φροντιστηριακού οργανισμού το οποίο πραγματικά μου άρεσε για την λιτότητα και την ευστοχία των μηνυμάτων του . Η επιγραμματική αναφορά όμως επτά δεκάδων επιτυχιών στην πιο περιζήτητη σχολή της χώρας με ανάγκασε να καταφύγω σε πράξεις λογικής. Θεώρησα υπερδιπλάσια τα ποσοστά επιτυχίας του φροντιστηρίου έναντι των πανελλαδικών μέσων όρων , μέτρησα κάθε στατιστική καταγραφή ετών που διέθετα και με μετριοπαθείς υπολογισμούς έφθασα στο συμπέρασμα ότι το διαφημιστικό μήνυμα για να είναι αληθινό απαιτεί , κατ΄ελάχιστον , πέραν των τρισχιλίων εγγεγραμένων στα μαθητολόγια της τελευταίας τάξης ! Εύχομαι το αποτέλεσμα να είναι ένα αληθινό ρεκόρ προς μελλοντική κατάρριψη και όχι ένα ακόμα τρυκ της φροντιστηριακής διαφήμισης που κορυφώνεται με καταιγισμό αμφιλεγόμενων ποσοστών και κάτω του κόστους προσφορών .