Η κρίση δοκιμάζει τις σχέσεις των ανθρώπων και όλοι μας είμαστε έτοιμοι να δαιμονοποίησουμε καταστάσεις , πρόσωπα και συνεργάτες χωρίς περίσκεψη , χωρίς υπομονή και κυρίως χωρίς αλληλεγγύη . Η απαίδευτη υστερία του εγώ , αυτοκαταστροφική και ηδονική συνάμα , μας απελευθερώνει από εκείνους που μας “έφταιξαν” και μας “αδίκησαν”. Κανένας δεν θα μετανοιώσει για τον “χωρισμό” γιατί κανένας δεν επιθυμεί την συνέχεια μιας τυραννικής συνύπαρξης . Ευτυχώς όλα θα πάνε καλύτερα για όλους γιατί ο καθένας μας αφαιρεί τελισίδικα από την ζυγαριά των ευθυνών του τα σταθμά που τον βαραίνουν …«L’existence précède l’essence» έλεγε ο Σαρτρ …