Μελετώντας το μετεκλογικό χαρμόσυνο χάος θυμήθηκα τον ποιητή των φοιτητικών μας στοχασμών Μίλτο Σαχτούρη, στο « νεκρό της ζωής μας Ιωάννη Βενιαμίν Δ’ Αρκόζι» . Η δίκαιη τιμωρία των ανικάνων κρατιστών, που εφοδίασαν στο διάβα τους τις υγιείς δυνάμεις της δημιουργίας με πλαστά πιστοποιητικά πνευματικής αναπηρίας, αποτελεί την τελευταία αναγκαία πράξη πριν από την έξοδο στην πραγματικότητα. Η κοινωνία της γνώσης και της εργασίας θα ανασυνταχθεί χωρίς τους κατ΄ επάγγελμα πολιτευτές που αποστρατεύθηκαν χθες. Το σισσύφειο μαρτύριο του καθημερινού μόχθου, χωρίς αποτέλεσμα , είναι ο μύθος και η γοητεία της ανυπότακτης Ρωμιοσύνης. Φτωχοί και δακρυσμένοι πελάτες του τέως κρατισμού η ζωή συνεχίζεται χωρίς αυτούς που μας έφεραν ως εδώ … Εν ζωή αυτόχειρες και συμπαθείς κοψοχέρηδες στην δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα , στην κοινωνία όμως που καθημερινά δοκιμάζεται , παρά τους μηδενιστές που ευαγγελίζονται την εξαθλίωση , η ζωή τραβά την ανηφόρα ! Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι ζει και θα εργασθεί !
Ο Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι που πέθανε –
εν ζωή – και αναστήθηκε μόλις νυχτώνει
κάθε βράδυ σφάζει τα κοπάδια του – γίδια βόδια και
πρόβατα πολλά – πνίγει όλα τα πουλιά του αδειάζει
τα ποτάμια του και πάνω στον κατάμαυρο σταυρό
που ’χει στημένο καταμεσίς στο δωμάτιό του
σταυρώνει την αγαπημένη του. Ύστερα κάθεται μπρος
στ’ ανοιχτό παράθυρο καπνίζοντας την πίπα του
φτωχός και δακρυσμένος και σκέφτεται να’χε
κι αυτός κοπάδια βόδια γίδια και πρόβατα πολλά
να ’χε ποτάμια με γρήγορα ολοκάθαρα νερά
να θαύμαζε κι αυτός το φτερούγισμα των πουλιών
να χαίρονταν κι αυτός τη ζεστή ανάσα της γυναίκας