Απειλείται μέσα σε αυτή την κρίση το φροντιστήριο; Η απάντηση είναι απλή. Απειλείται όχι ως εκπαιδευτική ανάγκη αλλά ως εκπαιδευτική επιχείρηση. Ο Τσίλογλου άλλωστε γράφει ότι στην κατοχή τα φροντιστήρια άνθισαν ως ατομικές και μεμονωμένες δράσεις φωτισμένων δασκάλων. Η αληθινή παιδεία είναι υπεράνω της κρίσης γιατί αποτελεί τη μόνη κοινωνική παρακαταθήκη για ένα καλύτερο αύριο. Το φροντιστήριο όμως ως οργανωμένη επιχείρηση ζει και θα ζήσει ακόμα δυσκολότερες μέρες. Το αναπόφευκτο ερώτημα είναι, επομένως, κατά πόσο η δική μας κοινότητα των Εκπαιδευτικών Φροντιστών προασπίζεται επιπροσθέτως την επιχειρηματικότητα στην εκπαίδευση. Η δική μου απάντηση είναι ότι δε συμβαίνει αυτό στον επιθυμητό βαθμό παρά τις σπουδαίες δράσεις της συλλογικής μας ευθύνης που έχουν βαθύτατο εκπαιδευτικό και επιχειρηματικό νόημα όπως η Προσομοίωση και η καθιέρωση Συστημάτων Ποιότητας. Τι πρέπει, επομένως, να γίνει; Είναι δυνατόν να πορευτούμε στην κρίση χωρίς εργαλεία επιχειρηματικής συμβουλευτικής, χωρίς ημερίδες ενημέρωσης για το δέον γενέσθαι ; Πως μπορούμε να απαντήσουμε πειστικά και να αναδείξουμε τη δική μας διαχρονική ευαισθησία απέναντι στις εθελοντικές δράσεις των κοινωνικών φροντιστηρίων που πυκνώνουν καθημερινά ; Η γεωγραφία της υποστηρικτικής εκπαίδευσης στο άμεσο μέλλον θα είναι τριγωνική. Νόμιμα φροντιστήρια, φροντιστήρια κοινωνικού εθελοντισμού και η απέραντη μαύρη παιδεία των ιδιαιτέρων. Είναι εύκολο να αναλύουμε εδώ τον κοινό και ανθρώπινο φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος. Είναι εύκολο να ανατροφοδοτούμε τις προσωπικές μας ανασφάλειες πιστεύοντας ότι μερικοί επιτήδειοι του δικού μας χώρου μάλιστα θα μας εξαφανίσουν και θα μας μετατρέψουν σε υπαλλήλους τους. Η Ένωσή μας όμως και πρώτιστα ο Σύλλογος της Αθήνας ως ατμομηχανή πρέπει να σύρει τον κλάδο στην επιχειρηματική του επιβίωση σε ένα πλαίσιο απόλυτης νομιμότητας. Μόνο με την απόλυτη νομιμότητα ο κλάδος θα είναι ηθικά οπλισμένος και δυναμικά έτοιμος να αντιπαρατεθεί στη μαύρη παιδεία των ιδιαιτέρων μαθημάτων και να διαμορφώσει τη δική του εκδοχή στην κατ’ οίκον παράδοση μαθημάτων με επιχειρηματική νομιμότητα και διαφάνεια. Είναι ανάγκη ακόμα να αποδεχθούμε ιδεολογικά τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό. Δεν μπορούμε να θεωρούμαστε δάσκαλοι και επιχειρηματίες όταν μας ενοχλεί ο ανταγωνιστής μας. Δεν μπορεί να μας ενοχλεί η διαφήμιση του ανταγωνισμού η οποία αποτελεί και τη δική μας διαφήμιση κατά το ήμισυ γιατί δε διαφημίζει κανένας μόνο την προσωνυμία του αλλά και τη λέξη φροντιστήριο. Ασφαλώς διαφέρουμε και αυτό είναι εξαιρετικά ωφέλιμο. Μαζί με τη νομιμότητα πρέπει αν μιλήσουμε και για τις συνεργατικές μορφές και για τις συγχωνεύσεις. Ο μαθητικός πληθυσμός χρόνια τώρα είναι σταθερός ενώ τα φροντιστήρια πολλαπλασιάζονται. Η κοινωνία δεν βρίσκεται σε δημογραφική έξαρση και αντικειμενικά αδυνατεί να πληρώσει δίδακτρα ακόμα και αν καθιερωθούν περισσότερες εξεταστικές δοκιμασίες. Το Παγκόσμιο Φροντιστήριο άλλωστε δεν αναπτύσσεται πλέον με άξονα τους διαγωνισμούς και τις εξετάσεις αλλά με αποκλειστικό ζητούμενο τη γνώση. Αν η κρίση ισοπεδώσει τα μικρά φροντιστήρια ως μικρές επιχειρήσεις τότε θα επικυριαρχήσουν οι επιτήδειοι και στο πλαίσιο μιας ανοιχτής εκπαίδευσης είναι πολύ πιθανόν να μην είναι κάποιοι από εμάς. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι πολλά και οι δυναμικές των καιρών ανατρέπουν γρηγορότερα τα καθιερωμένα. Τι πρέπει να γίνει κατά την ταπεινή μου άποψη. Να ανοίξουμε συντεταγμένα και χωρίς ταμπού τη συζήτηση για την επιχειρηματική προοπτική του κλάδου. Το προσωπικό μου ιστολόγιο φιλοξενεί και διατυπώνει προτάσεις αναφορικά με τις κοσμογονικές αλλαγές που επέρχονται. Έχετε αντιληφθεί τι σημαίνει η πρόσφατη γνωμάτευση της επιτροπής ανταγωνισμού που προτείνει την κατάργηση της άδειας διδασκαλίας; Έχουμε μετρήσει τι σημαίνει η απελευθέρωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών από το Δημοτικό μέχρι το Πανεπιστήμιο; Αγαπητοί Συνάδελφοι, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι όλοι όσοι βρίσκονται σε αυτή την αίθουσα δε διατρέχουν κανένα κίνδυνο ως σπουδαίοι δάσκαλοι που μπορούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Απειλείται όμως η επιβίωση των επιχειρήσεων μας και πρέπει με τη συνδρομή των ειδικών αλλά και τη δική μας σοφία να πείσουμε τα 800 φροντιστήρια της Αθήνας που έχουν προβληματική επιβίωση με 60 μαθητές κατά μέσο όρο και τους χιλιάδες που επιχειρούν και διδάσκουν σε αυτά ότι υπάρχει μέλλον. Σκεφτείτε μόνο ότι σε μια από τις επόμενες συνελεύσεις του κλάδου θα μπορεί να κάθεται δίπλα σας ένας συνάδελφός μας που δε θα έχει τελειώσει καθηγητική σχολή και δεν θα έχει ίσως την εκπαιδευτική κουλτούρα που εμείς έχουμε. Χωρίς λοιπόν προκαταλήψεις πρέπει η Ένωσή μας να μετεξελιχθεί ισοδύναμα και παράλληλα από Ένωση Χαρισματικών Εκπαιδευτικών Φροντιστών και σε Ένωση Επιτυχημένων Εκπαιδευτικών Επιχειρήσεων Νομιμότητας και Κοινωνικής Ωφέλειας.
Υ.Γ. Η παρέμβαση αυτή γράφτηκε ως προσωπική εισήγηση για τη σημερινή απογευματινή συνέλευση των Φροντιστών της Αθήνας που συμπίπτει με την ενημέρωση του φροντιστηρίου και περιορίζει ατυχώς τα χρονικά περιθώρια της φυσικής μου παρουσίας σε μια τόσο κρίσιμη συζήτηση.