Month: July 2011

Κάθε πρωί στο δημοτικό σχολείο του Βιτέζ τα παιδιά των καθολικών Κροατών πηγαίνουν δεξιά και τα παιδιά των μουσουλμάνων Βόσνιων αριστερά. Οι κροάτες μαθητές σπουδάζουν στο πολύχρωμο και προσεγμένο κεντρικό κτίριο, που πρόσφατα ανακαινίστηκε. Οι μουσουλμάνοι μαθητές στο κακοφτιαγμένο παράπηγμα ακριβώς δίπλα.

Το σχολείο κατέληξε πίσω από τις κροατικές γραμμές στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου του 1992-95 όταν σκοτώθηκαν περίπου 100.000 άνθρωποι. Οι πατεράδες των μαθητών πήραν μέρος σε μερικές από τις πιο σκληρές μάχες μεταξύ Βοσνιομουσουλμάνων και Κροατών, δύο πλευρές που ήταν σύμμαχοι εναντίον των Σέρβων πριν αρχίσουν να μάχονται μεταξύ τους. Το Βιτέζ βρισκόταν μέσα σε «δαχτυλίδι» – δηλαδή ένας θύλακος μέσα σε έναν άλλο θύλακα: ένας θύλακος των μουσουλμάνων της Βοσνίας περικυκλωμένος από κροατική εθνοφρουρά η οποία με τη σειρά της ήταν περικυκλωμένη από μουσουλμανικές δυνάμεις.

Σήμερα, οι διαφορές παραμένουν έντονες, ιδιαίτερα στο σχολείο. Αυτοί οι μαθητές δεν είχαν καν γεννηθεί πριν από 15 χρόνια όταν βάσει των συμφωνιών του Ντέιτον οι συγκρούσεις σταμάτησαν και δημιουργήθηκαν δύο οντότητες που αποτελούν τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη: η κροατομουσουλμανική ομοσπονδία και η σερβική δημοκρατία. Η περίπλοκη ισορροπία μεταξύ των τριών εθνοτικών ομάδων – Σέρβοι, Κροάτες και Βοσνιομουσουλμάνοι – όχι μόνο δεν έχει εξαλείψει τις διαφορές αλλά τις έχει επιτείνει, λένε οι κάτοικοι οι οποίοι γελούν όταν ακούν τη λέξη συμφιλίωση.

Στο δημοτικό σχολείο του Βιτέζ λοιπόν – με τους 820 μαθητές στο κύριο κτίριο των Κροατών και 500 μουσουλμάνους στο παράρτημα – τα παιδιά διηγούνται ότι ξεσπούν συνεχώς καβγάδες μεταξύ των μαθητών, με αφορμές κυρίως θέματα θρησκείας ή γλώσσας. Οι καθηγητές συχνά αναγκάζονται να μπουν στη μέση για να σταματήσουν τις φασαρίες στα διαλείμματα. «Μπορούν να σταματήσουν τους τσακωμούς», λέει ο 8χρονος μουσουλμάνος Ριγιάντ Πεντλιάκ. «Όμως δεν μπορούν να σταματήσουν τον πόλεμο».

Στη Βοσνιακή Ομοσπονδία υπάρχουν 34 «μεικτά» σχολεία. Τα εννέα είναι χωρισμένα σε δύο πτέρυγες – μια μουσουλμανική και μια κροατική – ενώ στα 12 υπάρχουν διαφορετικές αίθουσες για τα παιδιά κάθε εθνικής ομάδας. Όπως εξηγεί ο υπουργός Παιδείας Νταμίρ Μάσιτς, η ενοποίηση μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα, η επίτευξή της όμως θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη επειδή η εκπαιδευτική πολιτική χαράσσεται από τα 10 καντόνια της Βοσνιακής Ομοσπονδίας. «Οι πολιτικοί», λέει, «νοιάζονται μόνο για να παίζουν εθνοτικά παιχνίδια και προσπαθούν να καταστρέψουν τη χώρα». Και εξηγεί: «Αυτοί οι πολιτικοί πήγαιναν όλοι μαζί στο ίδιο σχολείο, κάτω από την ίδια στέγη. Επί αιώνες ζούσαμε όλοι μαζί, όχι χωρισμένοι. Αυτό το πρόβλημα προέκυψε μόνο τα τελευταία 20 χρόνια».

Πηγή «Τα Νέα»

 

Η δημόσια ομολογία της Διευθύντριας διακεκριμένου και επώνυμου ιστορικού σχολείου, ότι οι επιδόσεις των μαθητών του ήταν απογοητευτικές στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις, έχει κατά τη δική μας τεκμηρίωση την ερμηνεία του. Ως γενική παρατήρηση μπορούμε να αποδείξουμε με αριθμούς ότι οι μαθητές των μαύρων ιδιαιτέρων μαθημάτων με τη μηδενική εμπειρία σε διαγωνίσματα και ασκήσεις προσομοίωσης εξετάσεων, οδηγούνται στις εξετάσεις χωρίς να γνωρίζουν τους κινδύνους μιας απαιτητικής αξιολόγησης. Οι γονείς εκταμιεύουν πολλαπλάσια σε μια εκπαιδευτική διαδικασία, η οποία είναι κλειστή και σαφώς υποδεέστερη από τη διαβαθμισμένη φροντιστηριακή ομάδα της άμιλλας και του υγιούς ανταγωνισμού. Το στερεότυπο των ιδιαιτέρων μαθημάτων συντηρείται συστηματικά από σχολεία όπως το προαναφερόμενο στα οποία οι ίδιοι καθηγητές παραδίδουν απογευματινά μαθήματα στους μαθητές του ίδιου τους του σχολείου. Σε τι απέδωσε η Διευθύντρια του σχολείου τις χαμηλές επιδόσεις των μαθητών; Στην αυστηρή έως εκδικητική βαθμολόγηση, η οποία έγινε σε βαθμολογικά κέντρα της περιφέρειας. «Αυτή η στοχοποίηση δεν μπορεί να περάσει» τόνισε η Διευθύντρια του σχολείου. Η άποψη όμως των μαθητών του σχολείου που είχαν επιλέξει νόμιμα και καταξιωμένα φροντιστήρια για την προετοιμασία τους ήταν διαφορετική. «Πάτωσαν τα ιδιαίτερα» ψιθύριζαν μεταξύ τους στην τελετή της αποφοίτησης.

Η ευρεία ολομέλεια μιας μεγάλης παρέας Φροντιστών, που εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια επιμένει να συνεδριάζει με θερινή ραστώνη μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες στη μεγάλη πλατεία της Παιανίας, πραγματοποιήθηκε χτες με μεγάλη προσέλευση παλαιών και νέων μελών. Οι Δειπνοσοφιστές «εν συμποσίω» κατέθεσαν τα πάντα. Από τις προσωπικές αγωνίες για τα επαγγελματικά μελλούμενα μέχρι τις απόψεις τους για την οικονομική κρίση. Οι «συστημικοί» αντέκρουσαν τους «μη συστημικούς» και οι τόνοι έπεσαν πολύ αργά όταν ο μετριοπαθής Ευάγγελος με τη μαγεία της ρητορικής του άνοιξε τον τελευταίο κύκλο της συζήτησης για τις υπόγειες διαδρομές και τα ρεύματα της νέας αγοράς των υπηρεσιών. Ένα υπέροχο βράδυ με καλούς φίλους.

^«Πάρτε μολύβι και χαρτί»: η φράση που έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά από γενιές δασκάλων θα χάσει σύντομα το περιεχόμενό της – τουλάχιστον στην Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξέραμε πως το χαρτί γίνεται όλο και πιο σπάνιο, τώρα όμως απαγορεύθηκε και το στυλό. Διότι, τι χρησιμεύει το χειρόγραφο στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών;

Από το ερχόμενο φθινόπωρο, τα παιδιά που κάθονται στα θρανία των σχολείων της Ιντιάνας δεν θα χρησιμοποιούν τετράδια και στυλό. Η Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην Ιντιανάπολη υπογραμμίζει ότι η επιλογή έγκειται στα σχολεία. Η επισήμανση όμως είναι υποκριτική. Καθώς τα σχολικά ιδρύματα, κυρίως στην Αμερική, αποτελούν μια βιομηχανία ανταγωνισμού, ποιος θα είναι αυτός που θα στείλει τα παιδιά του στη δασκάλα που, αντί να τους μαθαίνει να χειρίζονται τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα επιμένει στα μαθήματα υπαγόρευσης και ορθογραφίας;

Η επιλογή δεν είναι ανώδυνη και, όπως πάντα, διχάζει τους ειδικούς. Η γραφή με το χέρι δεν είναι μόνο θέμα καλλιγραφίας. Ο εμπειρογνώμονας Πολ Σάλιβαν λέει πως η γραφή «αναπτύσσει ακόμη και την ικανότητα της έκφρασης. Και βοηθάει να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα αυτό που διαβάζει. Υπάρχει ένας σύνδεσμος στον εγκέφαλο του ανθρώπου ανάμεσα στην ικανότητά του να κατανοεί ένα κείμενο και την ικανότητά του να γράφει».

Στην «Ιστορία της Επικοινωνίας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ο Μάρσαλ Τ. Πόε μπήκε στον μπελά να μετρήσει πόσα χρόνια χρειάστηκε ο άνθρωπος για να μάθει να γράφει: 175 χιλιάδες. Και τώρα θέλουμε να ακυρώσουμε όλη αυτή τη γνώση; «Το να μιλάς και να ακούς κοστίζει λίγο», εξηγεί ο καθηγητής. «Το να γράφεις και να διαβάζεις αντίθετα, κοστίζει. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε ακόμη, θα υπάρχει πάντα μια μειονότητα παιδιών που δεν καταφέρνουν ποτέ να γράψουν». Οι ειδικοί όμως σε θέματα εξέλιξης συμφωνούν σε ένα: το γράψιμο με το χέρι είναι από τα λίγα πράγματα που μας διακρίνουν ως είδος.

ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ωστόσο αυτή η απόφαση της Ιντιάνας, που μοιάζει να βγαίνει από ένα φανταστικό μυθιστόρημα του Κερτ Βόνεγκατ και που τα ρεπορτάζ αποδίδουν συγκεκριμένα στις αρχές της Ιντιανάπολης, βασίζεται στην πραγματικότητα στον χάρτη της εθνικής παιδείας. «Κοινές βασικές προδιαγραφές» είναι ο τίτλος του μανιφέστου που επιδιώκει να βάλει τάξη στο χάος που δημιουργούν οι διαφορετικοί κανονισμοί για τα σχολεία, που ισχύουν στις διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ. «Αν το να ξέρεις το θεώρημα του Πυθαγόρα είναι σημαντικό για τους μαθητές της Φλόριντας, θα πρέπει να είναι σημαντικό και για τους μαθητές της Χαβάης», γράφει η Βάλερι Στράους, εμπειρογνώμονας σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση. Και στις «Κοινές βασικές προδιαγραφές» υπογραμμίζεται ότι τα σχολεία πρέπει να αναπτύσσουν την «ψηφιακή ικανότητα» των μαθητών. Αλλά με αντάλλαγμα τι;

Οι «γέροι» αντιδρούν. «Και όταν θα πρέπει να υπογράψει κανείς μια επιταγή;». Οι υποστηρικτές απαντούν πως, όταν αυτά τα παιδιά θα φτάσουν σε ηλικία για να χρησιμοποιούν επιταγές, όλες οι πληρωμές θα γίνονται μέσω του κινητού τηλεφώνου. «Η αλήθεια είναι πως οι δάσκαλοι έχουν από καιρό σταματήσει να διδάσκουν πώς να γράφει κανείς με το χέρι, λέει η Αντρέ Άντερσον του Πανεπιστημίου της Ιντιάνας. «Δεν εθεωρείτο προτεραιότητα. Και το χειρόγραφο των φοιτητών μας έγινε φρικτό». Έτσι, για να καταργήσει τα ορνιθοσκαλίσματα, η Ιντιάνα κατάργησε ολόκληρη την κότα.

 

Πηγή «Τα Νέα»