Month: February 2011

Πόλεμο μεταξύ του εκπαιδευτικού ινστιτούτου της ΓΣΕΕ (ΚΑΝΕΠ) και του ΙΟΒΕ, αλλά και μεταξύ των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και των σχολαρχών προκάλεσε πρόταση των τελευταίων προς την κυβέρνηση να δοθούν εκπαιδευτικά κουπόνια στους μαθητές, προκειμένου να επιλέγουν το σχολείο τους.

Η πρόταση παρουσιάστηκε χθες το απόγευµα παράλληλα µε έρευνα του ΙΟΒΕ για την ιδιωτική εκπαίδευση, η επιστηµονικότητα της οποίας όµως αμφισβητήθηκε από τον διευθυντή του Κέντρου Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ, καθηγητή Ν. Μουζέλη. Επίσης ο πρόεδρος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών Μιχ. Κουρουτός έκανε λόγο για απόπειρα μεγιστοποίησης του κέρδους µιας κατηγορίας επιχειρηματιών µε δηµόσιους πόρους.

Στο ζήτηµα παρενέβη και ο Συνασπισµός, κατηγορώντας τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων ότι προσπαθούν να εφαρµόσουν την τακτική του οικονομολόγου Μίλτον Φρίντµαν «που οδήγησε σε διάλυση το δηµόσιο σχολείο στις ΗΠΑ». (Πηγή «Τα Νέα»)

Η Πίκια Στεφανάκου από τις στήλες της «Αυγής» επανέρχεται στο θέμα των vouchers. Κατανοητές οι θέσεις της δημοσιογράφου αναφορικά με το ζήτημα, αλλά απολύτως περιττές οι αριστερές ειρωνείες για τον ιστορικό σύνδεσμο Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων που «βγήκε στα κεραμίδια … » για να πάρει κρατικά ψιχία. Δείτε το άρθρο διανθισμένο από κατάρες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, το οποίο κατά την ταπεινή μας γνώμη μάλλον τελικώς προβάλλει το σύστημα των κουπονιών. Εμείς πάντως συντρόφισσα δεν θέλουμε τα κρατικά ψιχία γιατί δεν γουστάρουμε τα συναλλακτικά ήθη του διεφθαρμένου κράτους που καταστρέφει ό, τι δημιουργεί η υγιής ιδιωτική πρωτοβουλία. Πριν επανέλθουμε, προτείνουμε στην κ. Στεφανάκου να μελετήσει και τις θέσεις των αριστερών Χαρτιστών που ο Λένιν αποθέωνε, περί της χρηματοδότησης της παιδείας, γιατί εκείνοι θεωρούσαν δύναμη κοινωνικής εξέλιξης το να επιλέγουν οι γονείς το σχήμα της αγωγής. Δεν ξέρω αν ο θείος Μίλτι είναι στο Μαξίμου αλλά είμαι βέβαιος ότι το πνεύμα του θείου Ιωσήφ ταλανίζει τη δισυπόστατη «ανανέωση» …

Ο Φρίντμαν από τη δεκαετία του ’70 πάλευε για να παραδοθεί στην αγορά ο τομέας της εκπαίδευσης.

Της Πίκιας Στεφανάκου

Το πνεύμα του… θείου Μίλτι, όπως αποκαλούν και μετά θάνατον τον Μίλτον Φρίντμαν οι οπαδοί του, έχει φωλιάσει για τα καλά στο Μέγαρο Μαξίμου. Το όραμα ζωής του Αμερικανού πατριάρχη του νεοφιλελευθερισμού για απελευθέρωση της παιδείας από τα… κρατικά δεσμά απειλεί πλέον και τα ελληνικά σχολεία. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου σχεδιάζει να προωθήσει την ιδέα Φρίντμαν για «κουπόνι Παιδείας» και στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα κουπόνια Παιδείας ή αγγλιστί vouchers έχουν ήδη ανακοινωθεί για τα προγράμματα διά βίου κατάρτισης και αναμένουν τη θεσμοθέτησή τους για τα πανεπιστήμια.

Τι είναι τα vouchers; Επιταγές ενός συγκεκριμένου ποσού που θα λαμβάνουν οι γονείς των μαθητών και στη συνέχεια θα τις καταθέτουν για να αγοράσουν υπηρεσίες εκπαίδευσης από όποιο σχολείο επιθυμούν να φοιτήσουν τα παιδιά τους, δημόσιο ή ιδιωτικό, εντός ή εκτός της γειτονιάς τους. Πρόκειται για μια απευθείας επιδότηση με δημόσιο χρήμα των επιχειρηματιών της εκπαίδευσης, που σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς βλέπουν την πελατεία τους να μειώνεται και τα δίδακτρα να μην καταβάλλονται στην ώρα τους ή ακόμη και να μην εξοφλούνται. Και επειδή ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι… φιλόπτωχο ταμείο, τη Δευτέρα ο Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων βγαίνει στα κεραμίδια για να ζητήσει επισήμως τα ιδιωτικά σχολεία να γίνουν… κρατικοδίαιτα μέσω της εφαρμογής του συστήματος των κουπονιών.

Δώστε κουπόνια…

Το αίτημά τους βρίσκει απόλυτα σύμφωνο τον πρωθυπουργό. Άλλωστε, ο ίδιος από τη δεκαετία του ’90 έθετε θέμα κουπονιών και απόσυρσης του κράτους από την υποχρέωσή του να παρέχει και να χρηματοδοτεί χωρίς όρους και προϋποθέσεις την εκπαίδευση. Αυτή την υποχρέωση καθόλου δεν την ήθελε ο Γ. Παπανδρέου. Όπως έχει δηλώσει επανειλημμένως από τότε, «η σημερινή δημόσια εκπαίδευση λειτουργεί όπως μια προβληματική εταιρεία που παράγει προϊόντα τα οποία δεν έχουν ζήτηση. Από το κράτος που είναι παραγωγός Παιδείας πρέπει να πάμε σ’ ένα κράτος που αγοράζει Παιδεία από μια αγορά την οποία πιστοποιεί, την οποία ελέγχει και στην οποία θέτει κανόνες για να είναι υψηλού επιπέδου». Το τελευταίο, όπως απέδειξε και η υπόθεση με τις άδειες των κολεγίων, είναι απλώς για… ξεκάρφωμα. Απλώς, για να μην κατηγορηθεί για απόλυτη σύμπνοια με τις ιδέες του θείου Μίλτι.

Σχολεία, όπως μανάβικα…

Ο Φρίντμαν από τη δεκαετία του ’70 πάλευε για να παραδοθεί στην αγορά ο τομέας της εκπαίδευσης. Στο όνομα της ελεύθερης επιλογής σχολείου, ο αμερικανός νομπελίστας ζητούσε την απόσυρση του κράτους από την εκπαίδευση και τον εφοδιασμό όλων των γονιών με κουπόνια που θα τα διαθέτουν στο σχολείο της επιλογής τους. Στο σχέδιο αυτό, ο Φρίντμαν έβλεπε μια ανεξάντλητη πλουτοπαραγωγική πηγή για εμπνευσμένους επιχειρηματίες. Όπως ο ίδιος το έθετε σε άρθρο του στους “Νew York Times”, το 1975, το σχέδιο για παροχή κουπονιών θα ανοίξει «μια τεράστια αγορά». Μπορεί να εμφανιστούν, έγραφε ο θείος Μίλτον, ακόμη και σχολεία – αλυσίδες, όπως τα σούπερ-μάρκετ, ή σχολεία με γνωστές εμπορικές επωνυμίες, όπως η αλυσίδα μανάβικων «Μοm and Pop».

Έργο μας η “εκπαίδευση” πολιτικών και κοινού

Το γεγονός ότι το σχέδιο δεν προχωρούσε, ανάγκασε τον παντοδύναμο, σε επιρροή, γκουρού του νεοφιλελευθερισμού να προχωρήσει το 1996 στην ίδρυση ακόμη και Ιδρύματος για την προώθηση της Εκπαιδευτικής Επιλογής, δηλαδή την καθολική καθιέρωση κουπονιών. Σκοπός του Ιδρύματος, αναφέρεται στην ιστοσελίδα του, είναι «να εκπαιδεύσει πολιτικούς και κοινό» σχετικά με την «απεγνωσμένη ανάγκη» για vouchers. Μεταξύ άλλων, το Ιδρυμα του Μίλτον και της συζύγου του Ρόουζ, προσφέρει όλη την τεχνογνωσία που χρειάζεται (ακόμη και τη συγγραφή νόμων) για να γίνει πράξη το όραμα της ελεύθερης εκπαιδευτικής επιλογής. Η βοήθεια είναι ακόμη και σε είδος. Το Ίδρυμα παρέχει μέχρι και χρηματικά ποσά για να βοηθήσει τοπικούς ηγέτες να προωθήσουν ή να στηρίξουν την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης με κρατικά κονδύλια. Η επιτυχία των στόχων του ιδρύματος μετριέται «στην αύξηση του ποσοστού δημόσιων δολαρίων που χρηματοδοτούν την ιδιωτική επιλογή».

“Όχι”, παρά την απίστευτη προβολή

Παρά το γεγονός ότι δαπανώνται τεράστια ποσά για την προβολή και προώθηση του σχεδίου των κουπονιών, τα αμερικανικά συνδικάτα εκπαιδευτικών μιλούν για 65 εκ. δολάρια τον χρόνο, τα vouchers δείχνουν να σκοντάφτουν στις κάλπες. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ένωση Εκπαιδευτικών, από το 1966 παρουσιάζονται, με διάφορες παραλλαγές, προτάσεις για την κρατική επιδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Σε όσες πολιτείες (13 τον αριθμό) τα σχέδια αυτά τέθηκαν στην κρίση των ψηφοφόρων, απορρίφθηκαν. Εξαίρεση αποτέλεσε μόνο η Νότια Ντακότα. Οι ψηφοφόροι αρνούνται σταθερά την παροχή δημόσιας βοήθειας σε ιδιωτικά και εκκλησιαστικά σχολεία. Μάλιστα, στην περιφέρεια της Κολούμπια, ανάλογα σχέδια απορρίφθηκαν 22 φορές. Το επισημαίνουμε για να μην εμφανιστούμε εμείς οπισθοδρομικοί, όταν θα αρνηθούμε να δεχτούμε την επιδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης που ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Γενικώς, το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής πολιτικής δεχόταν απανωτά χτυπήματα, ακόμα και σε πολιτείες που εφαρμοζόταν. Το 2006, το Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντας κήρυξε τα κουπόνια αντισυνταγματικά. Το 2009 έγινε το ίδιο και στην Αριζόνα, ενώ την ίδια χρονιά οι αρχές της Ουάσιγκτον αρνήθηκαν να συνεχίσουν τη χρηματοδότηση του προγράμματος.

Το εργαστήριο της Νέας Ορλεάνης

Το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης από τα δημόσια ταμεία απέρριπτε σταθερά και η Λουιζιάνα. Είχαν γίνει 20 προτάσεις για παροχή κουπονιών και είχαν απορριφθεί όλες. Μέχρι που ήρθε ο τυφώνας Κατρίνα. Η Νέα Ορλεάνη διαλύθηκε. Και τότε ο θείος Μίλτι έδειξε τι σημαίνει επαγρύπνηση. Σε ηλικία 93 χρονών, αρθρογράφησε στη “Wall Street Journal”, όπως αναφέρει η Ναόμι Κλάιν (στο συγκλονιστικό βιβλίο της «Το Δόγμα του Σοκ»), για να πει το εξής: «Τα περισσότερα σχολεία της Νέας Ορλεάνης είναι συντρίμμια. (…) Πρόκειται για τραγωδία. Αλλά είναι επίσης και μια ευκαιρία να μεταρρυθμίσουμε ριζικά το εκπαιδευτικό σύστημα».

Έτσι κι έγινε. Σύμφωνα με τους “New York Times”, η Νέα Ορλεάνη έγινε «το κατεξοχήν πειραματικό εργαστήριο του έθνους για την επέκταση των κρατικά επιδοτούμενων ιδιωτικών σχολείων». Το 2010 φοιτούσε σε τέτοιου είδους σχολεία, τα λεγόμενα charter schools, το 71% των μαθητών της περιοχής, το υψηλότερο ποσοστό στις ΗΠΑ. Η αντίσταση που πρόβαλε το συνδικάτο των δασκάλων, το πρώτο συνδικάτο εκπαιδευτικών στις ΗΠΑ που πέτυχε συλλογική σύμβαση, «θάφτηκε» κάτω από τα συντρίμμια των δημόσιων σχολείων. Περίπου 4.700 δάσκαλοι, μέλη του Συνδικάτου, απολύθηκαν και η σύμβαση δεν έχει πλέον καμία ισχύ.

Κανένας έλεγχος

Συνολικά στην Αμερική λειτουργούν περίπου 5.000 charter schools. “Αυτές οι σχολικές μονάδες χρηματοδοτούνται με δημόσιους πόρους, αλλά διοικούνται όπως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις και δεν υπάγονται στις περισσότερες από τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ισχύουν για το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Για παράδειγμα, η πλειονότητα αυτών των σχολείων (ποσοστό μεγαλύτερο του 95%) αρνείται να προσλάβει συνδικαλισμένους εκπαιδευτικούς. Κι όταν οι αρχές της πολιτείας της Νέας Υόρκης θέλησαν να πραγματοποιήσουν αξιολόγηση και έλεγχο της λειτουργίας των charter schools στα οποία είχαν χορηγήσει άδειες λειτουργίας, αυτά προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη: η πολιτεία όφειλε να τους έχει εμπιστοσύνη και να τα αφήσει να πραγματοποιήσουν αυτοέλεγχο και αυτοαξιολόγηση”. Τα παραπάνω δεν τα λέει κάποια από τις ακτιβίστριες ενάντια στην εμπορευματοποίηση της παιδείας, αλλά η πρώην υφυπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους πατρός, Diane Ravitch.

Η Ravitch ήταν φανατική υποστηρίκτρια των νομοθετικών πρωτοβουλιών του Τζορτζ Μπους υιού. “Σήμερα, παρατηρώντας τις χειροπιαστές επιπτώσεις αυτών των πολιτικών, έχω αλλάξει γνώμη”, δηλώνει η πρώην υφυπουργός Παιδείας, που εκφράζει την απογοήτευσή της επειδή και η κυβέρνηση του Ομπάμα υιοθέτησε τις πιο επικίνδυνες ιδέες και επιλογές της περιόδου Μπους.

Η ευκαιρία της ιδιωτικοποίησης

Η “φυσική καταστροφή” έγινε “ευκαιρία” για την ιδιωτικοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος της Νέας Ορλεάνης. Η οικονομική κρίση είναι η “ευκαιρία” για να επιβληθούν πολιτικές που δεν είχαν καμία απολύτως τύχη. Το 2009 ο Ομπάμα υποσχέθηκε ότι θα χρηματοδοτήσει την εκπαίδευση των περιοχών που πλήττονται περισσότερο από την κρίση με το ποσό των 4,3 δισ. δολαρίων. Προϋπόθεση για να λάβουν τη χρηματοδότηση ήταν να καταργήσουν κάθε νομοθετικό φραγμό που αφορά στη δημιουργία και επέκταση των charter schools. Σε μας τα λένε πιο… γλυκά. Η κρίση, είπε η αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας, Φ. Γεννηματά, εξαγγέλλοντας το πρόγραμμα κουπονιών για τη διά βίου κατάρτιση, είναι “ευκαιρία για να αλλάξουμε σαθρές υποδομές και νοοτροπίες”…

Η ΑΥΓΗ, Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/02/2011

Ο Κώστας Θεριανός αναπτύσσει τις θέσεις του αναφορικά με τη φιλοσοφία των εκπαιδευτικών αλλαγών και το voucher system. Οι δικές μας θέσεις είναι αντίθετες όμως φιλοξενούμε πάντα τις απόψεις που διαθέτουν επιχειρήματα και δεν αναπαράγουν τον στείρο δογματισμό της ετικέτας. Ο διαχωρισμός που επιχειρείται όμως ανάμεσα στον ενεργό πολίτη και τον άβουλο καταναλωτή ακροβατεί σε μια ασταθή ισορροπία. Ο καλός πολίτης είναι πρώτιστα και ευφυής καταναλωτής και απαιτεί το ποιοτικό σχολείο με κριτήριο τη μόρφωση των παιδιών του και όχι τους φόβους των συντεχνιών της δημόσιας ραστώνης που ενοχλείται από τον ανταγωνισμό. Δείτε το άρθρο του φίλτατου συντρόφου και δώστε τις παρατηρήσεις σας στο ιστολόγιο ως πολίτες, καταναλωτές και δάσκαλοι!

Εισαγάγαμε την ανοικτή εγγραφή, η οποία επέτρεψε στα δημοφιλή σχολεία να αναπτυχθούν. Η ανοικτή εγγραφή διεύρυνε τις επιλογές των γονιών και εμπόδισε τις τοπικές αρχές να θέτουν όρια στην ανάπτυξη των καλών σχολείων προκειμένου να κρατήσουν αποτυχημένα σχολεία ανοικτά. Ουσιώδες στοιχείο της μεταρρύθμισης μας ήταν η χρηματοδότηση του σχολείου ανά μαθητή, δηλαδή τα χρήματα που διέθετε το κράτος σε κάθε μαθητή τον ακολουθούσαν όποιο σχολείο και αν επέλεγε να παρακολουθήσει. Με αυτό τον τρόπο, οι γονείς ψήφιζαν ανάλογα με το σχολείο που επέλεγαν για το ποιο σχολείο είναι καλό. Το καλό σχολείο κέρδιζε μαθητές. Το κακό σχολείο θα έπρεπε ή να βελτιωθεί ή να κλείσει. Έτσι, προχωρήσαμε σε μια δημόσια μορφή εκπαιδευτικού κουπονιού

M. Thatcher, The Downing Street Years, London: Harper Collins, p. 591.

Τόσο τα κουπόνια όσο και τα αναλυτικά προγράμματα των επιλογών στηρίζονται στην αντίληψη του μαθητή και του γονιού ως καταναλωτή.

Η κατανάλωση δεν είναι «δικαίωμα», όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κυρίαρχος λόγος. Δικαίωμα είναι η τροφή, η στέγαση, η εργασία, η πρόσβαση σε δημόσια αγαθά (σχολεία, νοσοκομεία) κ.λπ. Η κατανάλωση είναι δραστηριότητα. Για αυτό και ανάμεσα στο δικαίωμα του υπάλληλου να καθίσει την Κυριακή και στην δυνατότητα του καταναλωτή να ψωνίσει, η αριστερά επέλεγε και επιλέγει πάντα το πρώτο! Διότι το δικαίωμα υπερισχύει της δραστηριότητας.

Η ίδια αντίληψη περί δικαιώματος στην κατανάλωση διαχέεται και στις νέες εξαγγελίες για τα κουπόνια (vouchers) στην δια βίου μάθηση και στα αναλυτικά προγράμματα με πολλές επιλογές στο σχολείο.

Μέσω αυτών περνάει η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Ο όρος ιδιωτικοποίηση (privatization) χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει την απόδοση στον ιδιωτικό τομέα διαφόρων επιχειρήσεων όπως οι σιδηρόδρομοι, οι τηλεπικοινωνίες, η παραγωγή και διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, νερού, φωταερίου, οι υπηρεσίες αποχέτευσης. Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συστήματος δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε το φαινόμενο της παραχώρησης σχολικών μονάδων σε ιδιώτες. Αλλάζει ο τρόπος χρηματοδότησης της εκπαίδευσης. Ο καταναλωτής (δηλαδή ο μαθητής) λαμβάνει κουπόνια τα οποία εξαργυρώνει στο σχολείο της αρεσκείας του. Έτσι, η κοινωνία των πολιτών μετατρέπεται σε κοινωνία των καταναλωτών. Δεν χρειάζεται να διεκδικήσεις ένα καλύτερο σχολείο. Πήγαινε με το κουπόνι σου στο δίπλα που σου αρέσει καλύτερα. Σαν το σλόγκαν γνωστού τηλεπαιχνιδιού: «ό,τι δεν σας αρέσει, αλλάξτε το!».

Όμως, η πραγματικότητα έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι στους γονείς που είχαν μαγευτεί από τις σειρήνες της αγοράς. Η θεωρία είναι γκρίζα, το δέντρο της ζωής είναι αειθαλές γράφει ο Γκαίτε. Τα σχολεία αποδείχθηκαν ότι δεν ήταν … κορόιδα. Απέφευγαν να γράψουν παιδιά μεταναστών, παιδιά γονιών με χαμηλό μορφωτικό κεφάλαιο, οτιδήποτε θα χαλούσε την εικόνα τους. Και βρέθηκαν έτσι πολλοί καταναλωτές της εκπαίδευσης με τα κουπόνια στα χέρια και με το δικαίωμα να επιλέξουν οποιοδήποτε σχολείο τους αρέσει… χωρίς κανένα σχολείο!

Τα προγράμματα των επιλογών εξυπηρετούν δύο στόχους: την διάλυση των εργασιακών σχέσεων των προσωπικών και την διάλυση… του μυαλού των μαθητών. Χωρίς ιστορία, χωρίς φιλοσοφία, έξω από κάθε πλαίσιο αναφοράς και οποιαδήποτε «απεχθής» για το μεταμοντερνισμό μεγάλη αφήγηση, θρυμματίζονται οι όροι αντίληψης της παραγωγής της γνώσης και της σχέσης της γνώσης με την πραγματικότητα. Αλλά σε αυτό θα επανέρθουμε μόλις ανακοινώσει το υπουργείο τα νέα αναλυτικά προγράμματα.

Ο Χρήστος Κάτσικας στα σημερινά «Νέα» μάς δίνει τις τελευταίες πληροφορίες περί της νέας πρόσβασης … στα ΑΕΙ και ΤΕΙ:

Για τις Β΄ και Γ΄ Λυκείου το νέο ωρολόγιο πρόγραµµα µε τις επιλογές μαθημάτων θα ανακοινωθεί αργότερα, πιθανόν στο τέλος του α’ εξαµήνου του 2011.

Το υπουργείο Παιδείας επεξεργάζεται διάφορα σενάρια όσον αφορά την κατανοµή των μαθημάτων και την ανάπτυξη των επιλογών μαθημάτων από τους μαθητές, καθώς οι δυο αυτές τάξεις θα συνδέονται άµεσα µε την πρόσβαση στις Ανώτατες Σχολές. Στο σηµείο αυτό υπάρχουν ακόµη διαφορετικές προσεγγίσεις π.χ. όσον αφορά την «τύχη» της διδασκαλίας του µαθήµατος της Πληροφορικής, ενώ υπάρχει µια συμφωνία να συνδέονται τα προς επιλογή µαθήµατα αποκλειστικά µε τη Δέσµη των γνωστικών αντικειμένων των σχολών στις οποίες θα κατευθύνεται ο υποψήφιος.
Τα γενικά χαρακτηριστικά του νέου τρόπου πρόσβασης στα πανεπιστήμια είναι τα παρακάτω:
Στη διάρκεια της φοίτησής του στη Β΄ και Γ΄ τάξη του Λυκείου ο υποψήφιος θα παρακολουθεί µικρό αριθµό υποχρεωτικών µαθηµάτων, µαθήµατα επιλογής και δραστηριότητες που θα τον οδηγούν στην οµάδα σχολών της επιλογής του.

Οι σχολές θα καθορίσουν συντελεστές βαρύτητας στα µαθήµατα.

Στο τέλος του Λυκείου οι υποψήφιοι θα δίνουν εξετάσεις σε τέσσερα µαθήµατα που έχουν προεπιλέξει και στην τελική επίδοση θα συνυπολογίζεται η συνολική αξιολόγησή τους στη Β΄ και τη Γ΄ Λυκείου. Η είσοδος των υποψηφίων θα γίνεται σε σχολές(π.χ. Σχολή Θετικών Επιστηµών Αθήνας, Θεσσαλονίκης κ.λπ.) ή σε πανεπιστήμια (π.χ. Πάντειο Πανεπιστήμιο).Η τελική κατάταξή τους σε πανεπιστημιακά τµήµατα ή τµήµατα ΤΕΙ θα γίνεται έπειτα από αξιολογικές διαδικασίες (εξετάσεις) στη διάρκεια του Α΄ έτους σπουδών.

Το σύστηµα αυτό θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά το σχολικό έτος 2013-2014, δηλαδή θα αφορά τους µαθητές που θα φοιτήσουν στην Α΄ Λυκείου το επόµενο σχολικό έτος 2011-2012.

Η σημερινή «Αυγή» επανέρχεται στο θέμα των κουπονιών της εκπαίδευσης γιατί το θέμα ενοχλεί… Η ενόχληση ασφαλώς προέρχεται από τους ανανεωτικούς συνειρμούς περί των κουπονιών άρτου και θεάματος που κυριάρχησαν στις πάλαι ποτέ λαϊκές δημοκρατίες. Εμείς ως ιστολόγιο, παρά το γεγονός ότι χρόνια τώρα αναδεικνύουμε το θέμα των vouchers στην εκπαίδευση, έχουμε τον φόβο ότι στη διεφθαρμένη χώρα μας η εφαρμογή του υπό τις παρούσες συνθήκες θα κατέλυε την ποιοτική υπεροχή της ιδιωτικής παιδείας. Γιατί το κράτος με τις επιλεκτικές του επιχορηγήσεις κατέστρεψε και μέρος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που συναλλάχθηκε μαζί του. Δείτε το ρεπορτάζ που ισοπεδώνει μια κοινωνικά δίκαιη πρόταση εν ονόματι δογματικών και ξεπερασμένων αντιλήψεων …

Κρατική επιχορήγηση μέσα από την καθιέρωση σχολικών κουπονιών ζητεί ανοικτά πλέον ο Σύνδεσμος Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων, αντιμετωπίζοντας την κρίση ως χρυσή ευκαιρία για να πέσει δημόσιο χρήμα στις επιχειρήσεις τους. Μάλιστα, την ερχόμενη Δευτέρα, οι σχολάρχες διοργανώνουν και σχετική εκδήλωση, όπου θα παρουσιαστεί μελέτη του ΙΟΒΕ για την ανάγκη κρατικής στήριξης του κλάδου, με το γνωστό επιχείρημα ότι αυτό συμβαίνει και στας Ευρώπας… Το πρόβλημα είναι ότι το αίτημα για στήριξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης με κρατικά κονδύλια υιοθετεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, άρχισε να ζυμώνει στην Ελλάδα τις ιδέες του “γκουρού” του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν, για γενικευμένη εφαρμογή συστήματος voucher στην εκπαίδευση. Τότε ουδείς πίστευε ότι μια τέτοια προοπτική θα είχε την παραμικρή ελπίδα. Τώρα τα κουπόνια καθιερώνονται για τα προγράμματα της διά βίου κατάρτισης, ενώ θα εκδοθούν και φοιτητικά vouchers για την αγορά από τους φοιτητές υπηρεσιών μέριμνας.

Την έρευνα του ΙΟΒΕ θα παρουσιάσει ο Γ. Στουρνάρας, εκ των επιφανέστερων στελεχών του οικονομικού επιτελείου του ΠΑΣΟΚ. Η μελέτη του ΙΟΒΕ στηρίζεται σε μια μεγάλη αντίφαση. Από τη μία, οι σχολάρχες διαμαρτύρονται για “την υψηλή κρατική παρεμβατικότητα”, αναγνωρίζοντας όμως ότι ο τελευταίος νόμος της Α. Διαμαντοπούλου αποκαθιστά “στρεβλώσεις που σχετίζονται με την ανελαστικότητα στο εργασιακό καθεστώς των ιδιωτικών εκπαιδευτικών”. Από την άλλη, διαμαρτύρονται για την απουσία κρατικής στήριξης στην ελληνική ιδιωτική εκπαίδευση, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Όπως αναφέρεται στη μελέτη, σε αντίθεση με ό, τι επικρατεί σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα το κράτος δεν προσφέρει καμιάς μορφής στήριξη στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, δεν επιτρέπει τη συμμετοχή τους σε σχετικά έργα του Αναπτυξιακού Νόμου, ενώ οι δομές του εργασιακού καθεστώτος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών λειτουργούν ενδεχομένως ως τροχοπέδη. Το κύριο πρόβλημα των σχολαρχών είναι, ακόμη και μετά τον ευνοϊκό, γι’ αυτούς, νόμο Διαμαντοπούλου, “η αδυναμία απόλυσης μετά τη λήξη σύμβασης εργασίας και σε περίπτωση κατάργησης τμήματος/μαθήματος επιλογής”. Ήθελαν πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, πήραν μερική. Και εξακολουθούν να επισημαίνουν με φρίκη ότι, μέχρι πρότινος, ο απολυμένος, από τις επιχειρήσεις τους, εκπαιδευτικός “απορροφούνταν παραχρήμα σε δημόσιο σχολείο”…

Στη μελέτη του ΙΟΒΕ, οι σχολάρχες επαίρονται ότι οι επιχειρήσεις τους έχουν επιδείξει “σημαντικό σθένος” και, παρά το γεγονός ότι δεν επιδοτούνται, “το μερίδιο των μαθητών” που πάνε σε ιδιωτικά σχολεία “είναι το μεγαλύτερο ανάμεσα στις χώρες όπου λειτουργούν μη χρηματοδοτούμενα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο). Φτάνει στην υποχρεωτική εκπαίδευση το 6% των μαθητών”. Επιπλέον, επισημαίνεται ότι “οι ‘πελάτες τους’ (οι γονείς των μαθητών τους) βρίσκονται αντιμέτωποι με αρκετά αντικίνητρα” (π.χ. έλλειψη φοροελαφρύνσεων, επιδόματα τέκνων, εξαίρεση από τη δωρεάν παροχή βιβλίων, ατέλειες σε μέσα μεταφοράς).

Στο πλαίσιο αυτό, οι σχολάρχες μέσω της έρευνας ζητούν τη συνεργασία του κράτους, αναδεικνύοντας την ιδέα Φρίντμαν που, όπως διαπιστώνουν, κερδίζει συνεχώς έδαφος στην Ε.Ε. και είναι η πολιτική της επιχορήγησης μαθητών με τη μορφή των σχολικών κουπονιών. Σύμφωνα με την έρευνα, εφαρμόζεται σε εννέα χώρες.