Ένα δικό μας άρθρο στον «Κόσμο του Επενδυτή» το 2003 με ανάλογο τίτλο προσπαθούσε να αποδείξει ότι μόνο το κράτος και οι κρατικοδίαιτοι πραιτοριανοί του έχουν να φοβηθούν από την απελευθέρωση στην εκπαίδευση.
Λίγα χρόνια αργότερα, όταν η δημόσια συζήτηση είχε στο επίκεντρό της τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, μερικοί συνάδελφοι φροντιστές που αρέσκονται στην κινδυνολογία προανήγγειλαν την εξαφάνισή μας. Τότε ακριβώς γράψαμε ξανά στα «Φροντιστηριακά Δρώμενα» ότι αποτελεί παραλογισμό και ιδιότυπη συντεχνιακή οπτική να είναι κανείς αντίθετος στη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων και ταυτόχρονα να επιτρέπει στον εαυτό του να επιχειρεί ιδιωτικώς στις χαμηλότερες βαθμίδες. Απαιτείται σύντροφοι ιδεολογική καθαρότητα για τη διαχρονική επιβίωση του φροντιστηρίου και είναι επικίνδυνο για την ύπαρξή μας να συνδέουμε την εκπαιδευτική μας υπόσταση με τις κρατικές αδυναμίες και στρεβλώσεις.
Το «άνοιγμα» του επαγγέλματος του Φροντιστή, το οποίο συνετελέσθη για το επίσημο κράτος με μια τροπολογία την προηγούμενη εβδομάδα, είναι απλά η καθυστερημένη αποδοχή από τους βραδυπορούντες του κρατισμού της ανοιχτής και ελεύθερης εκπαίδευσης. Αντί επομένως να αναδεικνύουμε τα φοβικά σύνδρομα περί εξαφάνισης ας αναλογιστούμε με μαθηματική και επαγωγική λογική. Δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική οι απόψεις περί εξαφάνισης των φροντιστηρίων από τις επερχόμενες πολυεθνικές της μη τυπικής εκπαίδευσης, εκτός αν εμείς το επιτρέψουμε. Συμπτωματικά, τη θεωρία αυτή λανσάρουν όσοι μερικά χρόνια πριν έλεγαν ότι θα μας εξαφανίσει η Π.Δ.Σ. Ας αποφασίσουμε λοιπόν από τι κινδυνεύουμε: από το κρατικό ψηφιακό ή μη φροντιστήριο ή από τη λαίλαπα των πολυεθνικών. Η δική μας θέση είναι απλή και καθαρή: κινδυνεύουμε μόνο από την παρωχημένη αντίληψη της σκιάς και του φοβικού μικροσυντηρητισμού. Η απάντηση είναι το τρίπτυχο: ποιότητα ολοκληρωμένων υπηρεσιών σε όλο το φάσμα, νομιμότητα και συνεργατικές μορφές. Όταν οι εξ ανατολής γείτονες μας ανοίγουν φροντιστήρια στην Αμερική και τις γειτονικές τους μετασοσιαλιστικές χώρες και όταν πολλές και μεγάλες ελληνικές αλυσίδες ξενόγλωσσης εκπαίδευσης κυριαρχούν στα Βαλκάνια, είναι αδιανόητο εμείς οι μαχητές της ιδιωτικής παιδείας που αξιολογείται καθημερινά και σκληρά να επιδεικνύουμε φόβο και ατολμία.
Οι προκλήσεις της εποχής είναι μεγάλες και σ’ αυτές μπορούμε να αντιδράσουμε με σύνεση και τόλμη. Η κοινωνία επιλέγει αυτούς που προσφέρουν αξίες και εμείς σ’ αυτό ακριβώς οφείλουμε την επιβίωσή μας. Το φροντιστήριο, όπως ακριβώς προσαρμόζεται στις εξεταστικές αλλαγές, έτσι ακριβώς οφείλει να προσαρμοστεί σ’ ένα νέο επιχειρηματικό περιβάλλον ποιότητας και θεμιτού ανταγωνισμού χωρίς τον αυτισμό της αυθεντίας.
Στο ερώτημα ποιος φοβάται την ελευθερία στην εκπαίδευση η απάντηση είναι απλή και διαχρονική: το κράτος φοβάται γιατί νομοτελειακά η εξουσία του θα περιοριστεί στο κοινωνικά ωφέλιμο έργο του δίκαιου ελέγχου μιας υγιούς και πιστοποιημένης ανταγωνιστικότητας με κανόνες που θα εξαφανίσουν την εκπαιδευτική πειρατεία.
Αντί της μοιρολατρίας και του φόβου υπάρχουν προτάσεις ανάπτυξης και προοπτικής και παρά το γεγονός ότι οι εναλλακτικές λύσεις των συγχωνεύσεων και της πιστοποιημένης δομικής επέκτασης δεν κολακεύουν τον υπετροφικό εγωισμό μας, η περίσταση τις επιβάλλει και αναπόφευκτα θα διατυπωθούν …