Το «Fame» (ελληνιστί ο «Πυρετός της Δόξας») και το «Όλα για το Πτυχίο» ήταν δύο από τα σίριαλ που παρακολουθούσαμε σαν τρελά όλα τα μαθητούδια του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’80… Τα παρακολουθούσαμε, μελώναμε και βάζαμε μέρα με τη μέρα, όλο και πιο αποφασιστικά, την υπογραφή μας στην επερχόμενη λυκειακή σύμβαση (θα κλειστώ στην τρύπα της επιτυχίας, θα παπαριάσω στα φροντιστήρια, δεν θα χάνω ούτε «και» ούτε «κόμμα» από τη θεωρία…) για τη Μεγάλη Είσοδο στα Πανεπιστήμια. (Σημείωση του Ιστολογίου: Όταν γράφονται άρθρα σαν κι αυτό που δημοσιεύεται στο «Ποντίκι», ίσως καταλάβετε γιατί η εθνική συνεννόηση είναι μακρινό όνειρο.)
Νομίζαμε πως και στην Ελλάδα η μεταδευτεροβάθμια ζωή είναι βερνίκι Μάντισον… «όπως Αμερική…». Η ζωή στα κολέγια και στα ΑΕΙ των ΗΠΑ, έτσι που περιγραφόταν σ’ αυτές τις νεανικές σειρές, έμοιαζε με αγαθή εκδοχή του μετέπειτα «Big Brother»… Ήταν αθώα τηλεοπτική ανάμνηση από ένα άγριο, ανταγωνιστικό μέλλον. Έρωτες, φιλίες, νευρικές ανορεξίες, κρίσεις άγχους λόγω υπερβολικού φόρτου, ηθικοπλαστικά επιμύθια, ταλέντο, επιβραβεύσεις και μουσικοχορευτικά στιγμιότυπα από το πουθενά, όπως ακριβώς θα τα σκηνοθετούσε ο Δαλιανίδης αν είχε γεννηθεί κι αυτός στη Μινεσότα…
Όλα αυτά διαδραματίζονταν υπό το άγρυπνο βλέμμα σεβάσμιων (όχι απαραίτητα λόγω ηλικίας) καθηγητών, που είχαν προηγουμένως περάσει από την Ιερά Εξέταση του πανταχού παρόντος ανώτερου Διοικητηρίου της Σχολής κι είχαν – μέχρι νεωτέρας – κερδίσει τη θέση και το κύρος τους. Ωστόσο συνέβαινε συχνά να τους φωνάζουν για αναφορά: «Η miss Berg στο γραφείο…». Ειδικά τους πιο δημοφιλείς. Κι εμείς οι τινέιτζερ τηλεθεατές αγωνιούσαμε μη και τους χάσουμε από τα προσεχή επεισόδια λόγω φιλολαϊκής τακτικής…
Αργότερα, ήρθαν βέβαια κι άλλα σίριαλ, ήρθαν και ταινίες… με θέμα τους στημένους φοιτητές των αυστηρών πανεπιστημίων που ακολουθούσαν εκούσια ή ακούσια τις εκπαιδευτικές και σταδιοδρομικές επιταγές των οικογενειών τους και ξεσπούσαν σε καταχρήσεις ή ακρότητες στο πλαίσιο κλειστών λεσχών με ελληνικά ονόματα (Alpha, Delta, Ομεga κ.λπ.). Κάποτε μάλιστα αυτοκτονούσαν ηττημένοι από την ανυπαρξία αληθινών επιλογών…
Αλλά αυτό συνέβη λίγα χρόνια μετά. Όταν είχαμε κι εμείς γίνει φοιτητές. Κι είχαμε καταλάβει ότι η Μεταδευτεροβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι τελικά προβλέψιμη συνέχεια της Δευτεροβάθμιας ή, καλύτερα, της Πρωτοβάθμιας… και είναι ανοχύρωτη, κουρδισμένη από χρόνια για να μπει σε τροχιά απαξίωσης, φλου, τζάμπα – με την κακή την έννοια –, σουρεαλιστική. Βασίζεται στην αυτόματη γραφή των εκάστοτε υπευθύνων… Κι όποτε ξεπηδάει κάτι ιδιαίτερο από τα στουμπωμένα της σπλάχνα, έχει να κάνει με το μεγαλείο των «μονάδων»… Των ξεχωριστών ανθρώπων που ανθίζουν ακόμα και στις χωματερές των προθέσεων και των επιλογών…
Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει με την Τριτοβάθμια. Και εγένετο… «Καλλικράτης»… Πρόσεχε τι εύχεσαι, που λένε… Τριάντα χρόνια μετά τον «Πυρετό της Δόξας», χτύπησε τον Γιώργο και την Άννα ο πυρετός της Λόξας και θέλουν να επανιδρύσουν τα αμερικάνικα σίριαλ μες στα πανεπιστήμια. Ηθοποιοί – φοιτητές θα κληθούν να κωλοχτυπηθούν όσο πιο ευπρεπώς γίνεται στο πλαίσιο ενός μεγάλου εκπαιδευτικού, άγριου κι ανταγωνιστικού Big Brother. Κι ένα Ανώτερο Διοικητήριο του επάνω ορόφου, τοποθετημένο πάνω από τον Δάσκαλο, πάνω από τις ιδέες, θα αποφασίζει για το ποιος είναι qualified enough, όχι για να πάει τα πράγματα στον τομέα του ένα βήμα παραπέρα, αλλά για να εξέλθει στα αγγούρια… με Πτυχίο καραμπινάτο, με πτυχίο μικρομεσαίο ή και ξεπτυχίωτος τελείως… Κι όπου αγγούρια, τοποθετήστε… το εργασιακό νταχτιριντί…, την παραγωγή…, την εξαφάνιση, ό, τι θέτε…
Οι υποχρεωτικές παρουσίες των φοιτητών θα πρέπει βεβαίως – βεβαίως να υποστηρίζονται από το αμπαλάζ μιας παρουσίας που θα… υποχρεώνει. Ευπρεπή ντυσίματα, ευπρεπή χτενίσματα, συναινετικό πνεύμα (μαζί με τις καλές συστάσεις)… πιθανότατα θα εκτιμώνται από τα ανώτερα Διοικητήρια. Τα οποία κομπλεξικά εγχώρια ανώτερα Διοικητήρια θα πασχίζουν εν συνεχεία να υποχρεώσουν διά της εμφανίσεώς τους τα ανώτατα Διοικητήρια των Οίκων Αξιολόγησης… Τόσο πολύ έχουμε καλοπεράσει ως χώρα στα χέρια των Οίκων Αξιολόγησης, ώστε αποφασίσαμε να τους βάλουμε και στην Εκπαιδευτική μας Ζωή… Αυτό θα πει αυτοτιμωρία…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, θα έχουμε όλοι την ευκαιρία να γίνουμε ΓΑΠ. Γιατί ο ΓΑΠ μέσα από ένα τέτοιο σύστημα ξετσουτσούρδισε. Το ασύνδετο σχήμα των τίτλων σπουδών του τα λέει όλα… Κολλέγιο Αθηνών, Αθήνα, Ελλάδα. York Highschool Elmhurst, Illinois, USA. Viggbyholmskolan, Stockholm, Sweden. King City Secondary School, Toronto, Canada. Honorary doctorate in law Amherst College, Amherst, MA, USA (2002). Β.Α. στην Κοινωνιολογία, Amherst College, Μασαχουσέτη, ΗΠΑ (1970-75). Ερευνητής σε Θέματα Μεταναστών, Πανεπιστήμιο Στοκχόλμης, Σουηδία (1972-73). M.Sc. στην Κοινωνιολογία, Κοινωνιολογία της Ανάπτυξης, London School of Economics – LSE (1976-77). Fellow (CFIA) του Κέντρου Διεθνών Σχέσεων Harvard University, Cambrdige, MA, USA (1992-1993). Άντε, και στα δικά μας…
Πηγή «Ποντίκι»