Month: August 2010

Έστυψαν το μυαλό τους κατεβάζοντας πρωτότυπες ιδέες για να περάσουν δύσκολα μαθήματα στις εξεταστικές τους περιόδους. Ξόδεψαν όλη τη μεθοδικότητα, τη φαντασία, τα καλλιτεχνικά χαρίσματα και τον χρόνο τους για να δημιουργήσουν σκονάκια «εξαιρετικής τέχνης», παρά να μελετήσουν. Και βέβαια ρίσκαραν να χάσουν τις επόμενες εξεταστικές περιόδους, ακόμη και την ιδιότητα του φοιτητή. Σκονάκια – αριστουργήματα φοιτητών του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης της τελευταίας 30ετίας συνθέτουν την πρωτότυπη έκθεση, εντός του τμήματος, με την οποία αναδεικνύονται οι μέθοδοι αντιγραφής των φοιτητών. Δίπλα τους, handsfree και κινητά – ένδειξη της ηλεκτρονικής εποχής που δημιουργεί το δικό της περιβάλλον με σκονάκια της νέας τεχνολογίας.

Χειροποίητοι πάπυροι μήκους έως και 2 μέτρων και πλάτους 4 εκατοστών, μικροσκοπικά βιβλία, «ευρετήρια» σκονακίων, απλά σκονάκια με θέματα SOS είναι μερικά από τα 200 αριστουργήματα που συγκέντρωσαν μέλη του διδακτικού προσωπικού του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου από το 1984. Τον αρχικό πυρήνα της συλλογής με πρωτότυπα σκονάκια δημιούργησε ο καθηγητής του τμήματος Γ. Χατζηκωνσταντίνου, αλλά την εμπλούτισε ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών και υπεύθυνος διοργάνωσης της έκθεσης κ. Δ. Μάρδας. Θεαματικοί είναι οι «πάπυροι» με την ύλη βιβλίων, γραμμένοι με το χέρι ή φωτοαντίγραφα σε σμίκρυνση. Τυλιγμένοι σε σπιρτόξυλα αποτελούν πραγματικά έργα τέχνης. Μεταξύ αυτών, δύο «πάπυροι» εξαιρετικής τέχνης μήκους ενός μέτρου και πλάτους τεσσάρων εκατοστών, που είχε δημιουργήσει ένας φοιτητής για δύο διαφορετικά μαθήματα. Τους κατασκεύασε με λεπτό ριζόχαρτο πάνω στο οποίο έγραψε το μισό σχεδόν βιβλίο με ραπιδογράφο. Ο φοιτητής, μολονότι συνελήφθη μία φορά με τον πάπυρο-σκονάκι, τόλμησε να αντιγράψει με τον ίδιο τρόπο σε άλλο μάθημα. Τα συγκεκριμένα σκονάκια είναι «εξαιρετικής τέχνης, και για την κατασκευή τους ο φοιτητής πρέπει να αφιέρωσε τουλάχιστον δέκα ώρες», εκτιμά ο καθηγητής κ. Μάρδας. «Εάν αφιέρωνε τόσες ώρες για διάβασμα, είναι βέβαιον ότι θα περνούσε το μάθημα», σχολίασε.

Κλασική μέθοδος αντιγραφής αποτελούν οι σμικρύνσεις βιβλίων, ορισμένες εκ των οποίων εκτίθενται. Ένα «μίνι βιβλίο» (7Χ10 εκατοστά) περιλαμβάνει 100 σελίδες σε σμίκρυνση. Κατάπληξη προκαλεί ένα «ευρετήριο» για δεκάδες σκονάκια που είχε κρύψει πάνω του (τσέπες, κάλτσες, παπούτσια κ.ά.) ένας φοιτητής. Όταν το ευρετήριο κατασχέθηκε, ο φοιτητής αποδιοργανώθηκε. Ήταν αδύνατον να θυμηθεί πού είχε το κάθε σκονάκι.

«Είναι μια έκθεση με χιούμορ, ωστόσο έχει και τη σοβαρή της προέκταση», αναφέρει ο κ. Μάρδας. Η αντιγραφή, διευκρινίζει, είναι «μια παραβατική πράξη η οποία πρέπει να τιμωρηθεί γιατί θέτει σε άνιση μεταχείριση τους φοιτητές. Ο γενικός κανονισμός και η γενική συνέλευση κάθε τμήματος προβλέπουν την πειθαρχική δίωξη του φοιτητή, ακόμη και την αφαίρεση της ιδιότητας του φοιτητή, ωστόσο η συνήθης τιμωρία είναι ο αποκλεισμός ως και τρεις εξεταστικές περιόδους για το μάθημα που συνελήφθη».

Πηγή Εφημερίδα Καθημερινή

Η σημερινή Καθημερινή ενίσταται για τη «βιομηχανία της επιτυχίας». Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ του Απόστολου Λακασά για το οποίο θα δώσουμε εν καιρώ την απάντησή μας. Η βιομηχανία της αποτυχίας αποτελεί πάντως τον εχθρό της κοινωνίας μας η οποία δεν πρέπει να αμφισβητεί την αριστεία ως αρετή και επιδίωξη.

«Δεν μπορούμε να σας δώσουμε τα ονόματα των αριστούχων του σχολείου μας. Η υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων είναι σε άδεια». «Θέλετε μόνο μία φωτογραφία του παιδιού ή μήπως και μία δήλωσή του;». Είναι δύο απαντήσεις στελεχών σε ένα ιδιωτικό σχολείο (η πρώτη) και σε ένα φροντιστήριο (η δεύτερη) στο ερώτημα της «Κ» μήπως στο φροντιστήριο και στο σχολείο φοίτησαν υποψήφιοι που αρίστευσαν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Απαντήσεις που δείχνουν το θλιβερό παιχνίδι, το οποίο παίζεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην πλάτη των αριστούχων. Είναι παιδιά που κουράστηκαν, κοπίασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα ήλθε η ώρα να χαρούν και να τιμηθούν για την επιτυχία τους. Και όμως, κάποιοι επιδιώκουν να μπουν μαζί με τα παιδιά στο… πλάνο της εορταστικής τους φωτογραφίας.

Είναι γεγονός ότι πολλούς, μεταξύ αυτών και ο υπογράφων, απωθούν οι «λίστες της επιτυχίας», που αναρτούν ετησίως τα διάφορα σχολεία και φροντιστήρια για να διαφημίσουν τα… επιτεύγματά τους: «Συνολικά από 12 μαθητές μας πέρασαν στην σχολή της πρώτης τους επιλογής», «Το φροντιστήριό μας είχε 15 επιτυχόντες στις εξετάσεις για το πτυχίο Lower», «Το σχολείο μας είχε δύο επιτυχόντες στην Ιατρική Αθηνών, τρεις στη Νομική, πέντε στο Πολυτεχνείο, ενώ το συνολικό ποσοστό επιτυχίας των μαθητών μας έφτασε φέτος στο 96,7%!».

Σοβαροφάνεια

Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να παραβλέψεις τους πίνακες ανακοινώσεων που διαλαλούν επιτυχίες, αλλά πολύ δύσκολο να μην απορήσεις με αυτό το κράμα αφέλειας και σοβαροφάνειας που διαπιστώνεις στους υπευθύνους των σχολείων και των φροντιστηρίων. «Συνήθως στέλνουμε μαζί με τη φωτογραφία του παιδιού και ένα μικρό κείμενο δήλωσής του. Το προτιμάτε έτσι;», ανέφερε χθες στην «Κ» υπεύθυνη φροντιστηρίου, θεωρώντας μάλλον ότι ο 18χρονος με το συγκρατημένο χαμόγελο, την πράσινη μακό μπλούζα και το αξύριστο πρόσωπο θα έκανε μία βαρυσήμαντη δήλωση για το… Μεσανατολικό. Είναι απορίας άξιο πόσο αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ίδιο το «προϊόν» που διαφημίζουν. Δηλαδή, ένας 18χρονος που κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 19.000 μόρια –συνολικά φέτος το πέτυχαν 2.725 μαθητές, το 3,03% των υποψηφίων– δεν μπορεί να μιλήσει για το άγχος του, την προσπάθειά του, τις στερήσεις του, την σημερινή του επιτυχία, τα όνειρά του; Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά μια χαρά θα τα καταφέρουν στις… αμείλικτες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάλλον, το άγχος των διευθυντών σχολείων και φροντιστηρίων σχετίζεται με την ερώτηση που γίνεται συνήθως προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ «μαζί με το όνομα του παιδιού θα αναφερθεί και το όνομα του σχολείου;». Αυτό εξηγεί, άλλωστε, και έναν ολόκληρο μηχανισμό δημοσίων σχέσεων που κινητοποιείται τούτες τις ημέρες. Ιδιοκτήτες, υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, γραμματείς είναι σε απόλυτη ετοιμότητα να συγκεντρώσουν φωτογραφίες των υποψηφίων, τα τηλέφωνά τους, τους βαθμούς τους, την σχολή στην οποία πέτυχαν και να τα προσφέρουν στο πιάτο των ΜΜΕ. Όμως, ας μην είμαστε αχάριστοι. Το παιχνίδι διευκολύνει και τα ΜΜΕ, τα οποία αναζητούν φρέσκα πρόσωπα που να αποτυπώνουν την προσπάθεια, το άγχος, το όνειρο, τον θρίαμβο της επιτυχίας. Είναι κάτι σαν τα στιγμιότυπα από την προσπάθεια νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που προβάλλουν συχνά – πυκνά τα κανάλια με μουσική υπόκρουση από τους «Δρόμους της Φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου…

Στα όρια του κυνισμού

Όμως, ο χειρισμός του «προϊόντος» ορισμένες φορές ξεπερνά τα όρια του κυνισμού, που «επιτρέπει» η ιδιότυπη σχέση των ΜΜΕ με τους ανθρώπους των σχολείων. «Εχω μία εξαιρετική περίπτωση υποψηφίου. Λίγο πριν από τις εξετάσεις του είχε ατύχημα με τη μοτοσικλέτα, αλλά τελικά κατάφερε να πάει και να αριστεύσει!», ανέφερε στην «Κ» ιδιοκτήτης φροντιστηρίου. Δεν λέω, δύσκολο να συγκεντρωθείς μέσα στο ΚΑΤ στις ασκήσεις των πολύ δύσκολων Ολοκληρωμάτων στα Μαθηματικά Θετικής Κατεύθυνσης, αλλά ίσως το μόνο αξιοπερίεργο στην περίπτωση αυτή είναι εάν ο αριστεύσας έκανε σούζα με τη μοτοσικλέτα ή απλώς ήταν συνεπιβάτης και προνόησε να φορέσει κράνος…

Ιδιότυπη κατηγορία «πραματευτάδων» είναι οι γονείς των υποψηφίων που αρίστευσαν. Διεκδικούν μία θέση στα κάδρα των εφημερίδων για τα παιδιά τους και διαμαρτύρονται διότι ο δαιμόνιος ρεπόρτερ δεν κατάφερε να ξετρυπώσει το δικό τους παιδί για μία πολυπόθητη συνέντευξη. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι εύκολο να εξακριβωθεί η πρόθεση του γονιού. Για να λυθεί η απορία, ίσως θα βοηθούσε η ερώτηση: «Το παιδί το ρωτήσατε εάν θέλει να μιλήσει;»…

Όταν ένας πνευματικός άνθρωπος στη σημερινή Ελευθεροτυπία ενίσταται με τον τρόπο και τον λόγο που ακολουθεί, εμείς οι ταπεινοί δάσκαλοι μένουμε άφωνοι από την αδυναμία σπουδαίων ανθρώπων να αντιληφθούν αυτό που έγραψε ο Σάμουελ Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Δεν φταίνε τα παπούτσια αν είναι στραβά τα πόδια. Δείτε τον αμοραλισμό μιας ακατανόητης βλακείας που με ολοκληρωτική ψύχωση καταδικάζει και αφορίζει. Δείτε τί έγραψε ο Πέτρος Μακρής για να κατανοήσετε γιατί ζούμε στη χώρα του παραλογισμού που αδυνατεί να λύσει απλές εξισώσεις πρώτου βαθμού.

Το μεγαλύτερο όμως ευεργέτημα για τα ταλαίπωρα Ελληνόπουλα των Λυκείων θα προκύψει από τον τερματισμό ενός εξεταστικού συστήματος, που από την περίοδο του 1965 («Δέσμες» των γενικών εξετάσεων) ίσαμε σήμερα έχει μετατρέψει εκατοντάδες χιλιάδες υποψήφιων φοιτητών σε άβουλους παπαγάλους και ακούσια ενεργούμενα μιας εξόχως αντιπαιδαγωγικής αλλά και οικονομικά ληστρικής φροντιστηριακής παραπαιδείας. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι στη μαζική ψύχωση της βαθμοθηρίας εμπλέκεται και ένα ποσοστό καθηγητών και καθηγητριών, που χωρίς δελτία παροχής υπηρεσιών παραδίδουν παρανόμως «ιδιαίτερα» στους ίδιους τους μαθητές τους, τότε πια μιλάμε για μια από τις πιο προωθημένες μορφές διδακτικού – παιδαγωγικού αμοραλισμού.

Μήπως δεν φταίνε οι εξετάσεις και μήπως οι νόμιμοι φροντιστές μπορούν να εξαιρεθούν απο τη ληστρική βλακεία που ισοπεδώνει αυτούς που δεν επέλεξαν να ' ναι δημόσιοι υπάλληλοι το πρωί και να κάνουν μαύρα ιδιαίτερα το απόγευμα;   

Σάλο έχει προκαλέσει στην Καλιφόρνια, την αμερικανική Πολιτεία που «είδε» τους τελευταίους 13 μήνες τα παγκοσμίως αξιοζήλευτα προγράμματα δημόσιας παιδείας και Υγείας της να «πετσοκόβονται» από τον κυβερνήτη Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ λόγω της οικονομικής κρίσης, η είδηση ότι το νέο πολυτελές πανεπιστημιακό κτιριακό συγκρότημα που θα εγκαινιαστεί σε λίγες εβδομάδες στην «Πόλη των Αγγέλων» θα κοστίσει στους φορολογουμένους, ούτε λίγο ούτε πολύ, 578 εκατ. δολάρια. Κόστος που του χαρίζει αυτόματα τον τίτλο του ακριβότερου δημόσιου πανεπιστημίου στην ιστορία των ΗΠΑ γράφει το σημερινό Βήμα και περιγράφει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο Πολυτελείας. Οι γκρινιάρηδες και οι σκεπτικιστές βεβαίως είναι παρόντες …

Το σύμπλεγμα κτιρίων, όπου εκτός από αίθουσες μαθημάτων, αμφιθέατρα και συνεδριακούς χώρους θα στεγασθούν και μερικές χιλιάδες φοιτητές, φέρει το όνομα του δολοφονηθέντος προεδρικού υποψηφίου Ρόμπερτ Κένεντι καθώς χτίστηκε στον χώρο όπου έως πρόσφατα υψωνόταν το ιστορικό ξενοδοχείο Αmbassador- στην κουζίνα του οποίου το 1968 δολοφονήθηκε από τον Παλαιστίνιο Σιρχάν Σιρχάν ο αδελφός τού Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και φαβορί των τότε προεδρικών εκλογών.

Στις υπερπολυτελείς εγκαταστάσεις του, οι οποίες έχουν καταστεί αντικείμενο σκωπτικών σχολίων στη χρεοκοπημένη Καλιφόρνια- αναφέρονται ειρωνικά σε «Τάζ Μαχάλ» των σχολείων και «κρεμ ντε λα κρεμ» της δημόσιας εκπαίδευσης-, θα φοιτήσουν 4.200 φοιτητές. Πολλοί θα κοιμούνται σε εστίες 100 εκατ. δολαρίων, με σπάνιο αρχιτεκτονικό στυλ και ανέσεις ανάλογες ξενοδοχείων πέντε αστέρων.

Το περιοδικό «Αmerican School & University» διατύπωσε μόνο εγκώμια για το συγκρότημα. Ωστόσο δεν διαθέτουν όλοι τον ίδιο ενθουσιασμό. «Ωραία τα καινούργια κτίρια, καλές και οι ανέσεις. Το μόνο κακό είναι ότι το διοικούν οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για το γεγονός ότι ένας στους δύο φοιτητές εγκαταλείπει τη σχολή πολύ προτού πάρει πτυχίο… Κρίμα στα χρήματα των φορολογουμένων» δήλωσε σκωπτικά ο Μπεν Όστιν, εκπρόσωπος της οργάνωσης Ρarent Revolution («Επανάσταση των Γονέων») και μέλος του Συμβουλίου Παιδείας της Πολιτείας της Καλιφόρνιας.

«Φωτογραφίζει» φυσικά τον κυβερνήτη-«εξολοθρευτή», χάρη στις μαζικές περικοπές του οποίου έχασαν μεταξύ άλλων τις θέσεις τους από πέρυσι το καλοκαίρι χιλιάδες εκπαιδευτικοί και μέλη του διοικητικού προσωπικού, ενώ μειώθηκαν δραματικά και τα κονδύλια για πολιτειακές υποτροφίες.

Στο RFΚ οι τοίχοι κοσμούνται με έργα τέχνης, ενώ στην είσοδο δεσπόζει το επιβλητικό, μαρμάρινο, μνημείο του «Μπόμπι» Κένεντι. Το νέο κτιριακό συγκρότημα συγκαταλέγεται ανάμεσα σε δύο άλλα δημόσια πανεπιστήμια στο Λος Άντζελες, τα πλέον πανάκριβα στις ΗΠΑ: το «Εdward R. Roybal Learning Center», κόστους 377 εκατ. δολαρίων που εγκαινιάστηκε το 2008, και το πιο καινούργιο Visual and Ρerforming Αrts Ηigh School που λειτουργεί από πέρυσι και η κατασκευή τους κόστισε 232 εκατ. δολάρια.

Μπορεί την παράσταση των φετινών πανελλαδικών να έκλεψε ο συμπαθής εισακτέος του τμήματος της Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος Κοζάνης με 863 μόρια και βαθμό πρόσβασης 0,91 , όμως η μεγάλη έκπληξη συνετελέσθη στην αλλοπρόσαλη και παντελώς άκυρη κατηγορία του 10% και μάλιστα σε πανεπιστημιακά τμήματα υψηλού κύρους. Υποψήφιος εισήχθη στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με 3020 μόρια και βαθμό πρόσβασης 3,15 , στο Χημικό του ίδιου πανεπιστημίου με 3498 μόρια και ανάλογο βαθμό πρόσβασης και ο τελευταίος στο Μαθηματικό Σάμου εισήχθη με 6310 μόρια! Το παράδοξο έχει ασφαλώς την ερμηνεία του στη μείωση του πλήθους των δικαιούχων να υποβάλλουν μηχανογραφικό για την κατηγορία αυτή. Το πλέον παράδοξο όμως είναι το στατιστικό θράσος υποψηφίων με 3000 μόρια να δηλώνουν σχολές κύρους. Οι υποψήφιοι αυτοί παρά το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν στατιστική διαισθάνονται ωστόσο την πιθανότητα του νεοελληνικού μηχανογραφικού τζόγου. Όσο για μας που ασχολούμαστε με τη συμβουλευτική της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών ας μην ξεχνάμε ποτέ τη θεωρία των πιθανοτήτων και ας θαυμάσουμε το θαύμα της εισαγωγής στο Μαθηματικό, στο Φυσικό και το Χημικό με βαθμό κάτω του 3 στο οικείο μάθημα! Ίσως τώρα δοθεί η ευκαιρία της προσωπικής ανάπτυξης στους οριακούς «επιτυχόντες» και το κίνητρο να σπουδάσουν αληθινά αυτό που δήλωσαν. Για τα υπόλοιπα στατιστικά παράδοξα που είναι φέτος πολλά και ενδιαφέροντα έπεται αναλυτικό σημείωμα …