Ο Στέλιος Κάνδιας στον skai.gr και ο Άγγελος Στάγκος στον reporter.gr σχολιάζουν τη μηδενοβάθμια εκπαίδευση και τον φαύλο κύκλο της ντροπής της παιδείας μας. Εξαιρετικές οι επισημάνσεις και οι καταγραφές της παθογένειας χωρίς όμως τη ρεαλιστική αντιπρόταση. Τι πρέπει να αλλάξουμε και πώς; Η ανηλεής κριτική που ισοπεδώνει τα ερείπια της παιδείας κατανοητή ως προς την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε τη χρεωκοπία. Οι πνευματικοί άνθρωποι όμως πρέπει να προτείνουν λύσεις υπέρβασης και τολμηρές αλλαγές γιατί η ιδιωτική παιδεία την οποία αποκαλούν με «πολιτική» αλαζονεία παραπαιδεία θα καταστεί η αξιόπιστη επιλογή της κοινωνίας, η οποία θα αρνηθεί να πληρώνει τις άθλιες κρατικές υπηρεσίες που οι αρθρογράφοι περιγράφουν.
H Μηδενοβάθμια Εκπαίδευση (Στέλιος Κάνδιας)
Όταν μιλάμε για (α)συνέχεια και (α)συνέπεια του ελληνικού κράτους (συνέχεια και συνέπεια υπάρχει μόνο στη μετριότητα και στην μπαγαποντιά σε τούτον εδώ τον τόπο), όταν μιλάμε για πολίτες – ινδικά χοιρίδια, όταν μιλάμε για καταστάσεις εξωφρενικές και τραγελαφικές μπορούμε θαυμάσια να θυμηθούμε την κατάσταση που επικρατεί διαχρονικά στην Παιδεία.
Ακρογωνιαίος λίθος στη δημιουργία σκεπτόμενων και με κριτική σκέψη πολιτών για μια ευημερούσα και ευνομούμενη πολιτεία, το σύστημα εκπαίδευσης αντιμετωπίζεται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα ευκαιριακά και διεκπεραιωτικά, σαν μέσο για να πετάς γνώσεις – σκουπίδια με το φτυάρι στα μυαλά – τενεκέδες των άμοιρων μαθητών και μετά να φωνάζεις “ο επόμενος”.
Θεωρείται απλώς το μέσο για να πάρεις (όπως, όπως) το απολυτήριο του λυκείου, αύριο το πτυχίο, μεθαύριο το μεταπτυχιακό και μετά να βρεις μια “καλή δουλειά” (βλέπε δημόσιο).
Τη σχιζοφρένεια που επικρατεί σήμερα στη μηδενοβάθμια εκπαίδευση την έχω νιώσει κι εγώ στο πετσί μου, και δυστυχώς τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε.
Ακόμη θυμάμαι όταν πρωτοπήγα στο λύκειο την καθηγήτρια μου να με βαθμολογεί με “17” σε διαγώνισμα στην ιστορία, όχι γιατί είχα κάνει κάποιο λάθος, αλλά “γιατί δεν τα έγραφα όπως τα έγραφε το βιβλίο”. Με άλλα λόγια, το “20” άξιζε μόνο σε όσους αποστήθιζαν λέξη προς λέξη, κόμμα, προς κόμμα, σύμφωνο προς σύμφωνο. Παπαγαλισμός Über Alles!
Ακόμη θυμάμαι να μας ζητούν στο γυμνάσιο να γράφουμε έκθεση αποκλειστικά με τις λέξεις που μας παρέθεταν κάθε φορά(!)
Ακόμη θυμάμαι όταν το ζωντανό, γεμάτο χυμούς χρώματα και αρώματα έργο των τρισμέγιστων της λογοτεχνίας να δέχεται υπερανάλυση μέχρι του σημείου της νεκροψίας/ νεκροτομής, να αφυδατώνεται και να συρρικνώνεται. Ποιο ήταν το ύφος και ποια η τεχνική τα μεγάλα ζητούμενα. Ωραίο το ύφος, αλλά το ήθος; η ψυχή; Είναι δυνατόν να διδάσκεις στο παιδί το περιτύλιγμα και όχι την παλλόμενη καρδιά ενός λογοτεχνικού κειμένου;
Ξέρω καλά δε ότι το σύστημα επιμένει σήμερα τα παιδιά να γράφουν έκθεση όπως θα έγραφε το συμπαθές ανδροειδές Data του Star Trek. Επιχείρημα, αντεπιχείρημα, τοποθέτηση. Εξοστρακισμός κάθε ποιητικότητας κάθε καλολογικού στοιχείου. Λογικό;
Ξέρω καλά ότι τα παιδιά (μας) παιδεύονται γιατί η εκπαίδευση που τους αξίζει διαμορφώνεται από κοινωνικά απαίδευτους χαρτογιακάδες.
Ξέρω ότι η παιδικότητα συνθλίβεται, βορά σε ένα σύστημα που βάζει το παιδί από την πιο τρυφερή ηλικία στους ολετήρες του ανταγωνισμού.
Ξέρω ότι οι εξαγγελίες για συρρίκνωση της παραπαιδείας θα μείνουν κενό γράμμα. Πώς να συρρικνωθεί κάτι που απαντά σε μια ανάγκη που η Πολιτεία αποποιείται;
Ξέρω ότι η μπαχαλοποίηση των πανεπιστημίων, που σκυλεύουν με μανία κομματικά σκύβαλα νέας και παλαιάς κοπής, θα συνεχιστεί.
Ξέρω ότι πολλά χρόνια από σήμερα ελάχιστα θα έχουν αλλάξει στην τραγικά υποχρηματοδοτούμενη εκπαίδευση. Επιτροπές θα συσταθούν, θα περάσουν και θα φύγουν και μετά θα έρθουν και άλλες, και άλλες, και τα πράγματα θα αλλάζουν ελάχιστα και μόνον στα επουσιώδη. Και μελαγχολώ.
Κοιτάξτε ολόγυρα για να δείτε τι συμβαίνει. Με άθλια εκπαίδευση, τρισάθλια η κοινωνία. Βιομηχανία μαζικής παραγωγής ζόμπι για μια πνευματικά και ηθικά χρεοκοπημένη χώρα. Δεν υπάρχουν μνημόνια για να μας σώσουν σε αυτή την περίπτωση. Μόνο μνημόσυνα.
Παιδεία: ένας φαύλος κύκλος ντροπής! (Άγγελος Στάγκος)
Τα ανούσια και σχεδόν βλακώδη δημοσιεύματα των εφημερίδων μας πληροφόρησαν και φέτος όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να μάθουμε για τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων, ώστε να αυτοθεωρούμαστε πληροφορημένοι πολίτες. Μάθαμε πόσοι μπήκαν στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, αν έπεσαν και πόσο οι βάσεις, πόσοι δεν έγραψαν ούτε για 10, αλλά περνούν, τι προκύπτει συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, ποιες είναι οι σχολές προτίμησης και που και βέβαια τους αριστούχους και σε ποια σχολεία και φροντιστήρια πήγαν. Για την πλήρη ενημέρωσή μας έχει προηγηθεί η φάση με τα θέματα, πόσο βατά ήταν και που υπήρχαν παγίδες, περάσαμε και μία αγωνία με την αποχή των «λειτουργών» της εκπαίδευσης από τις διορθώσεις γιατί κόπηκαν τα μπικικίνια, αλλά μη νομίζετε ότι τελειώσαμε.
Ή μάλλον δεν τέλειωσαν ακόμη τα παιδιά γιατί ακολουθεί η φοβερή σπαζοκεφαλιά της συμπλήρωσης των μηχανογραφικών για να προσγειωθούν στη σχολή που θέλουν ή κάποια παρεμφερή, όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο σπίτι τους. Πρόκειται για εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα που λίγοι το καταλαβαίνουν και σίγουρα όχι οι γονείς. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό να έχουν ξεφυτρώσει «ειδικοί», από εκείνους που υπηρετούν με ζήλο την παραπαιδεία, οι οποίοι με μία αμοιβή να συμπληρώνουν τα μηχανογραφικά των αδαών παιδιών. Και πιθανότατα να υπάρχει και άλλο στάδιο απασχόλησης και αγωνίας, μέχρι τα παιδιά να φτάσουν στην πολυπόθητη σχολή τους, για να αρχίσουν ένα νέο, απίστευτο κύκλο παραλογισμού.
Πρόκειται για μία ντροπή. Το ελληνικό σύστημα παιδείας λειτουργεί για να στηρίζει την παραπαιδεία και να ταλαιπωρεί παιδιά και γονείς, χωρίς να δίνει τα απαραίτητα εφόδια στα πρώτα για να σταθούν στον ανταγωνισμό που έχει επιβάλει η παγκοσμιοποίηση και γονατίζει στα έξοδα τους δεύτερους. Η Ελλάδα δεν περνάει απλά μία μεγάλη οικονομική κρίση, είναι χώρα σε βαθιά και παρατεταμένη παρακμή. Και η παρακμή αυτή οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην άθλια παιδεία, έστω και αν αυτό το αντιλαμβάνονται λίγοι, ενώ οι περισσότεροι βολεύονται με την κατάσταση.
Η αλήθεια είναι ότι πουθενά στον προηγμένο κόσμο δεν λειτουργούν με τέτοια ανεπάρκεια τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, δεν υπάρχει τόσο εκτεταμένο σύστημα παραπαιδείας, δεν είναι τόσο ξεδιάντροπα διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό το καθεστώς, δεν επικρατεί αναξιοκρατία τέτοιου μεγέθους, δεν υπάρχουν τόσα άχρηστα τμήματα και σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μόνο και μόνο για να λένε κάποιοι ότι διδάσκουν, να λένε μερικοί ότι φοιτούν, να ψωμίζονται διάφοροι άλλοι και να κοροϊδεύουν όλοι μαζί τους εαυτούς τους και εμάς. Τους 150.000 φτάνουν οι εκπαιδευτικοί στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια και μερικές ακόμη χιλιάδες είναι οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, ο κτιριακός εξοπλισμός είναι σχετικά επαρκής, τα βιβλία (τα περισσότερα κακογραμμένα και ακατάληπτα) δίδονται δωρεάν σχεδόν. Ε, και; Το αποτέλεσμα ποιο είναι;
Γι’ αυτό το πανάθλιο οικοδόμημα, φταίνε οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι συνδικαλισταράδες, τα μήντια και οι δημοσιογράφοι, η Εκκλησία, οι γονείς, οι φοιτητές, οι διδάσκοντες στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, κάποιες ακόμη συντεχνίες και κυρίως η κακή νοοτροπία που μας έχει αλλοτριώσει σαν λαό, δηλαδή σχεδόν όλοι μας. Το χειρότερο είναι ότι αφυδατώνει στο γυμνάσιο και το λύκειο τα εφηβάκια μας (σε ποιο μέρος του κόσμου το σύστημα αναγκάζει τα παιδιά από 15 ως 18 χρονών να στερούνται τις χαρές που επιβάλλει η ηλικία τους για να πηγαίνουν άπειρες ώρες στα σχολεία, στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα) τα παραδίνει «καμένα» στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ και εκεί τους αλέθει η μυλόπετρα της χαλαρότητας, της ανοργανωσιάς, του κομματισμού, του συνδικαλισμού, της συναλλαγής, της μετριότητας. Βγαίνουν και άριστοι από τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά ο μέσος όρος είναι πολύ χαμηλός. Και από αυτό τον πολύ χαμηλό μέσο όρο προκύπτουν και οι εκπαιδευτικοί που θα παραλάβουν αύριο τα νεότερα παιδιά για να επαναλαμβάνεται συνεχώς ο φαύλος κύκλος. Πραγματικά, ντροπή μας!
