Month: June 2010

Με δεδομένη την επίσημη λήξη της σχολικής χρονιάς σε λίγες μέρες και με τη γενικευμένη διαίσθηση ότι η υπομονή όλων εξαντλείται μάλλον αύριο θα τερματιστεί η αποχή των καθηγητών από τη διαδικασία της βαθμολόγησης. Τέλος Εποχής και Αποχής με τους βαθμούς να φθάνουν στα σχολεία το αργότερο την Παρασκευή 2 Ιουλίου. Έναρξη κατάθεσης μηχανογραφικών την Τρίτη 6 Ιουλίου επίσης το αργότερο. Ποιο είναι το πιο σύντομο σενάριο; Οι βαθμοί να φθάσουν στα σχολεία την Τρίτη 29 Ιουνίου, οι βαθμοί πρόσβασης να δοθούν την Τετάρτη 30 Ιουνίου και η έναρξη κατάθεσης μηχανογραφικών να γίνει κανονικά 1 – 15 Ιουλίου. Το σύντομο σενάριο αποτρέπει τα πρόσθετα Ιουλιανά έξοδα όλων των εμπλεκομένων. Να ευχηθούμε την επίσπευση γιατί οι διακοπές των καθηγητών ξεκινάνε 1η Ιουλίου και δεν παίζει κανείς με τέτοια ζητήματα αρχής. Όταν το δημόσιο θέλει να πάει διακοπές είναι και αποτελεσματικό και γρήγορο σύντροφε Οδυσσέα.

Με αφορμή το άρθρο «Ανταγωνιστής και Συνάδελφος» και ένα ευγενικό e-mail αγαπητού συναδέλφου αναφορικά με ζητήματα ανταγωνισμού και συνδικαλισμού θεωρώ αναγκαίο να ξεκαθαρίσω την προσωπική μου άποψη και θέση καθώς έχω την αίσθηση ότι πολλά πράγματα έχουν διαχρονικά παρανοηθεί. Η προσωπική μου εμπλοκή στον φροντιστηριακό ανταγωνισμό είναι δεδομένη δεκαετίες τώρα και αποκτά υπερτοπικό χαρακτήρα από τη στιγμή που εργάζομαι και συνεργάζομαι σ’ ένα φροντιστηριακό δίκτυο. Η επιλογή μου είναι μια εκπαιδευτική και επιχειρηματική πρωτοβουλία απολύτως σύμφωνη με τις απόψεις μου περί συνεργατισμού που ποτέ δεν έκρυψα. Την ίδια θέση είχα δέκα χρόνια πριν όταν ξεκίνησε το εγχείρημα των Πανελλαδικά Συνεργαζόμενων Φροντιστηρίων στο οποίο δε συμμετείχα γιατί πίστευα σε αυστηρότερες δομές και διαδικασίες. Θυμίζω ότι τότε πολλοί συνάδελφοι στοχοποίησαν με κριτήρια ανταγωνισμού όσους συμμετείχαν σ’ένα πείραμα συνεργατισμού το οποίο εξελίχθηκε σ’ένα πιστοποιημένο Όμιλο Φροντιστηρίων. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε ότι στο πλαίσιο της συντεταγμένης μας έκφρασης υπερασπιζόμαστε τον εκπαιδευτικό μας ρόλο την αναγκαιότητα του θεσμού και την πρόοδο του. Δεν μπορεί να είναι το κοινό των Φροντιστών τροχονόμος του μεταβαλλόμενου ανταγωνισμού ούτε θεματοφύλακας μιας βολικής δεοντολογίας κατά περίσταση και περίπτωση.

Κάποτε, ως ομοσπονδία, με την προτροπή των θερμοκέφαλων μηνύαμε εξωδίκως στα Πανελλαδικά Συνεργαζόμενα Φροντιστήρια ότι κακώς χρησιμοποιούν τον τίτλο «Πανελλαδικά». Δε μας ενοχλούσε βεβαίως ο τίτλος αλλά η απήχηση και η δυναμική του εγχειρήματος και ο φόβος μήπως εξελιχθεί η κίνηση σε ανταγωνιστικό αντίπαλο δέος. Το ευτράπελο είναι ότι μερικοί από τους ένθερμους υποστηρικτές και συμμέτοχους των «Πανελλαδκά Συνεργαζόμενων Φροντιστηρίων» εξελίχθηκαν αργότερα σε πολέμιους των μορφών της αυστηρής δικαιόχρησης. Εν όψει μάλιστα των εκλογών της συντεταγμένης μας έκφρασης θέλω να υπογραμμίσω κατηγορηματικά ότι είναι αδιανόητο να ποινικοποιούμε στη συνδικαλιστική μας δράση όσους κινούνται σε ασύμβατες τροχιές, υπηρετούν όμως το δίπτυχο της νομιμότητας και της ποιότητας. Είναι επικίνδυνο να αφαιρούμε φροντιστηριακές ιθαγένειες και να καταλογίζουμε προσωπικά οφέλη, ιδιοτέλεια και υστεροβουλία σε όσους μοχθούν στο κοινό των Φροντιστών. Ας πάψουμε να αναζητούμε ύποπτα κίνητρα στη συμμετοχή και στη φιλοδοξία των συνδέλφων να προσφέρουν στην επαγγελματική μας κατοχύρωση. Ας κριθεί ο καθένας μας από τις θέσεις και τις απόψεις του, το όραμα του για τον κλάδο και κυρίως από το έργο του για το κοινό καλό. Προσωπικά αυτό καταθέτω παράλληλα με το σεβασμό σε όλους εκείνους που δίνουν τη μάχη με νομιμότητα και εντιμότητα.

Η σαφήνεια των λόγων και η συνέπεια των πράξεων είναι αναγκαία αρετή και τα εσωτερικά αναχώματα επικίνδυνη βλακεία. Σε μια εποχή που η εκπαιδευτική παραοικονομία είναι στον καναβάτσο της κοινωνικής κριτικής και απόρριψης ο κλάδος με ποιότητα, νομιμότητα και οικονομία μπορεί να περιορίσει τις «μαύρες» επιλογές και τις γκρίζες ζώνες με απλές δράσεις φροντιστηριακής ενότητας. Γιατί ο εχθρός είναι εκτός των «τειχών» της ανοχύρωτης πόλης των Φροντιστών.

Μια ιστορική απόφαση της Βρετανικής κυβέρνησης ανατρέπει με θεαματικό τρόπο τις θεοκρατικές αντιλήψεις για το μονοπώλιο του κρατικού σχολείου, την χρηματοδότηση και τη διαχείριση του με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας. Η ιδιωτικοποίηση την οποία πολλοί προαναγγέλουν δεκαετίες τώρα είναι ένα εκπαιδευτικό γεγονός στις ΗΠΑ, την Σουηδία, την Βρετανία και έπεται συνέχεια. Το κρατικό σχολείο δέχεται πλέον τεράστιες πιέσεις στις οποίες είναι ανήμπορο να αντιδράσει εγκλωβισμένο σε συντεχνιακά ιδεολογήματα και σε παρωχημένα ιδεότυπα. Δείτε τη σχετική ανταπόκριση του Βήματος της Κυριακής. Σας παραθέτουμε ακόμη την αντίδραση του φίλου της αντίπερα όχθης Κώστα Θεριανού ο οποίος υποστηρίζει ότι η επιχειρούμενη αποσχολειοποίηση είναι ένας σάκος με κουρέλια.

Βρετανία, Βήμα (20.06.2010)

Θα λειτουργούν «ελεύθερα» εκπαιδευτήρια με κρατική επιχορήγηση. Πολλοί δάσκαλοι, γονείς και ενθουσιώδεις ακτιβιστές πανηγυρίζουν από χθες για την απόφαση της κυβέρνησης του Ντέιβιντ Κάμερον να εγκρίνει κρατική επιχορήγηση σε ομάδες που θέλουν να διαμορφώσουν τα δικά τους σχολεία.

Τα λεγόμενα «ανεξάρτητα» ή «ελεύθερα» σχολεία θα μπορούν να στεγάζονται σε σπίτια ή ακόμη και σε μαγαζιά και να λειτουργήσουν από τον Σεπτέμβριο του 2011 με χρήματα των βρετανών φορολογουμένων. Η ιδέα και η προεκλογική υπόσχεση των Τόρις βασίζονται σε ανάλογα μοντέλα στη Σουηδία και στις ΗΠΑ, με στόχο τη «βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης». Οι λεπτομέρειες δεν έγιναν αμέσως γνωστές, αλλά επιχορήγηση θα μπορούν να λαμβάνουν οργανώσεις γονέων, δασκάλων και φορέων που θα στηρίζουν το αίτημα με έγγραφες προτάσεις για τους στόχους, το πρόγραμμα, τις μεθόδους και τους λόγους για την ίδρυση του σχολείου. Οι ενδιαφερόμενοι, που ξεπερνούν τους 700, θα πρέπει να συμπληρώσουν αιτήσεις με απαντήσεις σε ερωτήματα 10 σελίδων.

Οι υπέρμαχοι της πρωτοβουλίας αναφέρουν ότι έτσι θα μπορέσουν να «βελτιώσουν την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και να μειώσουν το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών περιοχών».

Τα συνδικάτα των δασκάλων θεωρούν ότι θα προκληθεί χάος από την αναρχία και την αυθαιρεσία στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Ο Νεοφιλελεύθερος… κάνει κακό στο σχολείο

Κώστας Θεριανός

Η νέα κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον στην Μεγάλη Βρετανία αποφάσισε να εγκρίνει κρατική επιχορήγηση σε ομάδες που θέλουν να διαμορφώσουν τα δικά τους σχολεία (ΒΗΜΑ 20/06/2010) προκαλώντας από την μια πλευρά τους πανηγυρισμούς αρκετών εκπαιδευτικών, γονιών και ακτιβιστών και από την άλλη την αντίδραση των συνδικάτων.

Στην Μ. Βρετανία, η ιδέα της «αποσχολειοποίησης» (ή «της γενίκευσης του σχολείου σε κάθε πτυχή της κοινωνίας», κατά μια άλλη ανάγνωση) συνυφασμένη με το δικαίωμα των ατόμων να προσδιορίζουν το περιεχόμενο και τα μέσα της εκπαίδευσης τους έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Οι πρώτοι που διατύπωσαν το αίτημα αυτό ήταν οι Χαρτιστές, οι οποίοι από τον 19ο αιώνα διατύπωσαν την άποψη ότι το κράτος πρέπει να χρηματοδοτεί όλα τα εκπαιδευτικά σχήματα. Οι Χαρτιστές με την πρόταση τους, εκείνη την εποχή, ήθελαν να δημιουργήσουν σχολεία για το εργατικό κίνημα. Όμως… οι καιροί άλλαξαν. Οι νεοφιλελεύθεροι αξιοποιούν αυτήν την ιδέα για να διαλύσουν το δημόσιο σχολείο. Σε ένα σύστημα αύξησης των επιλογών σχήματος αγωγής ταυτόχρονα με την αξιολόγηση με κριτήριο την επίδοση των μαθητών, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η κοινωνική προέλευση, μοιραία η κατάληξη θα είναι το συμπέρασμα ότι η εκπαίδευση στο σπίτι είναι «πιο οικονομική» αφού οι τάδε π.χ. μαθητές με λιγότερα χρήματα από όσα απαιτούνται για να λειτουργήσει ένα σχολικό συγκρότημα κατόρθωσαν με «κατ’ οίκον» εκπαίδευση καλύτερες επιδόσεις. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το σχολείο με τον τρόπο που λειτουργεί «σχολειοποιεί» τους ανθρώπους και έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για φαινόμενα όπως ο εκφοβισμός, ο αυταρχισμός κ.λπ. Όμως, το σχολείο δεν είναι ουδέτερο. Λειτουργεί ως οργανικό κομμάτι του καπιταλισμού. Τον οποίο, οι «αποσχολειοποιητές» αποφεύγουν να θίξουν.

Η «αποσχολειοποίηση» στον καπιταλισμό είναι ένας σάκος με κουρέλια. Μπορεί το κάθε κουρέλι να είναι από το καλύτερο ύφασμα (αντιαυταρχική αγωγή, ενεργή μάθηση έξω από το σχολείο, κ.λπ.). Όμως, δεν παύουν να είναι κουρέλια μέσα στο σάκο. Την διαφορά την κάνει πάντα η τελική συνολική ραφή. Που είναι ή η καπιταλιστική βαρβαρότητα ή μια σοσιαλιστική κοινωνία που έχει στο κέντρο της τις ανάγκες των ανθρώπων.

Σε πρώτο πολιτικό θέμα εξελίσσεται η παράταση της αποχής. Η ΔΑΚΕ διχάστηκε στο Συμβούλιο της ΟΛΜΕ και η διάσπαση υποκρύπτει εμφύλιο «σαμαρικών» και «ντορικών» συνδικαλιστών. Ο Κυριάκος αρθρογράφει στην Καθημερινή επιζητώντας επί ματαίω αντίδοτα στον λαϊκισμό και αυτό εκλαμβάνεται από τον Μανώλη ως επίθεση κατά του κόμματος και προμήνυμα αποχώρησης. Το μπάχαλο που επαπειλείται με τη φημολογία ότι θα έρθουν στην Αθήνα βαθμολογητές από την περιφέρεια συμπληρώνεται από την πιθανότητα να αποσταλούν τα γραπτά στην περιφέρεια! Το ζήτημα ακυρώνει παντελώς στα μάτια των μαθητών μας κάθε ίχνος αξιοπιστίας και ευαισθησίας της «πολιτικής» και της «συντεχνίας». Κάποιοι επιμένουν εν μέσω της χρεοκοπίας να συνεχίζουν την κατεδάφιση της αξιοπιστίας, της κοινωνικής αποδοχής και του αδιάβλητου της μοναδικής αξιοκρατικής διαδικασίας των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Η απόφαση της ΟΛΜΕ για παράταση της αποχής μέχρι την ερχόμενη Τρίτη ελήφθη πριν από λίγο με 6 – 4 και φέρνει την κατάσταση στα όρια της επιστράτευσης που υπαινίχθηκε χτες η Υπουργός. Εμείς υποστηρίζουμε πάντως την επιστράτευση της λογικής η οποία απουσιάζει και η απουσία της ταλαιπωρεί τους κατά την περίσταση αυτή αδύναμους μαθητές.