Month: April 2010

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση.

Μία εξαιρετική πρωτοβουλία των φροντιστηρίων του νομού Άρτας πήρε σάρκα και οστά αργά το απόγευμα της Παρασκευής στην αίθουσα του «Σκουφά» με καλεσμένο τον Οικονομολόγο – Σύμβουλο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Σπύρο Μιχαλούλη. Στην κατάμεστη αίθουσα που στην κυριολεξία «δεν έπεφτε καρφίτσα», εκατοντάδες μαθητές των Λυκείων της Άρτας αλλά και πολλοί γονείς επί ένα ολόκληρο δίωρο παρακολούθησαν μια διαφορετική παρουσίαση του τρόπου που πρέπει κανείς να επιλέγει την επαγγελματική του πορεία μέσα από τις επιλογές που προσφέρουν τα Ελληνικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Ο Παναγιώτης Λύτρας φίλος του ιστολογίου μας έστειλε το ρεπορτάζ του τοπικού τύπου.

Ο Λαρισινός στην καταγωγή ειδικευμένος επιστήμονας επαγγελματικής κατεύθυνσης, χρησιμοποιώντας την άμεση μέθοδο της πολυσυμμετοχικής επικοινωνίας με τους ακροατές του, έδωσε σωρεία απαντήσεων σε εκπαιδευτικά ερωτήματα.

Με πολύ έξυπνο τρόπο, έδωσε στο κοινό των εφήβων, το «μυστικό» της επιλογής κατεύθυνσης σπουδών, επισημαίνοντας πως πρωταρχικός παράγοντας δεν πρέπει να είναι η άμεση απόφαση της συγκεκριμένης φοιτητικής και μετέπειτα επαγγελματικής σταδιοδρομίας αλλά η επιλογή της σχολής που συγκεντρώνει χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση και στις πραγματικές δεξιότητες του υποψηφίου φοιτητή.

Επεσήμανε στους αυριανούς φοιτητές πως δεκάδες φοιτητές κάθε χρόνο εγκαταλείπουν τις σχολές τους και κόπους ετών απλά και μόνο επειδή δεν επέλεξαν κάτι που τους ταιριάζει πραγματικά.

Παρουσίασε κριτήρια που διαφοροποιούνται ανά άτομο για το πώς μπορεί ο μαθητής να «ανακαλύψει» ο ίδιος και όχι ο περίγυρός του, τα στοιχεία του χαρακτήρα και τις μοναδικές ανά άτομο κλίσεις.

Είναι πραγματικά δύσκολο ακόμη και για κάποιον έμπειρο στο ρεπορτάζ των εκδηλώσεων να μπορέσει να μεταφέρει το κλίμα μεταξύ των ακροατών που διατηρήθηκε αμείωτο ως το τέλος αλλά και τον τρόπο που «πέρασαν» από τον ομιλητή οι πληροφορίες στο κοινό του.

Αρκεί να γνωρίσει κανείς πως ο Σπύρος Μιχαλούλης δεν μίλησε καθόλου από το έδρανο που του είχαν ετοιμάσει αλλά μετακινούνταν συνεχώς ανάμεσα στα παιδιά της πλατείας.

Ως πρώτο συμπέρασμα μπορεί κανείς να πει πρώτα απ' όλα, πως ήταν η εκδήλωση της χρονιάς για την Άρτα χωρίς καμία επιφύλαξη.

Στην ουσία του θέματος αναδύθηκε στην επιφάνεια το τεράστιο κενό επαγγελματικού προσανατολισμού των εφήβων από την επίσημη πολιτεία, δημιουργώντας με την αδιαφορία της αυτή, είτε στρατιές ανέργων είτε πτυχιούχους χωρίς ουσιαστικές επαγγελματικές προοπτικές.

Παράλληλα η εκδήλωση που διοργάνωσαν οι Φροντιστές της Άρτας, αποδεικνύει πως και ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να είναι και κοινωνός και συμμέτοχος στις εξελίξεις σε τομείς που άπτονται του επαγγελματικού προσανατολισμού.

Οι φροντιστές της Άρτας την Παρασκευή το απόγευμα «έγραψαν» τη δική τους ιστορία στον τομέα αυτό. Ίσως το νέο και ορεξάτο διοικητικό συμβούλιο να συνεχίσει σ' αυτό το δρόμο αφού και η ανταπόκριση από μαθητές αλλά και γονείς ήταν πολύ μεγάλη και το μήνυμα λογικά πρέπει να έχει ληφθεί.

Άλλωστε παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή, κοινωνοί των τόσο σπουδαίων πληροφοριών έγινε μία μικρή μόνο μερίδα του μαθητικού κόσμου του νομού, οπότε ανάλογες ημερίδες έχουν να δώσουν ακόμη πολλά, σε πολλούς.

Η θεματοδοσία ακόμη και όταν είναι υπερβολική ή ατυχής δημιουργεί κατά την ταπεινή μου άποψη το κλίμα της προσομοίωσης των εξετάσεων στο πλαίσιο της οποίας όλοι μας, φροντιστές και υποψήφιοι, ασκούμαστε στη διαχείριση θετικών και αρνητικών συναισθημάτων. Η επιτυχία του εγχειρήματος αυταπόδεικτη καθώς μια δεκαετία τώρα όλοι επιζητούν τα θέματα. Δυστυχώς όμως μερικοί συνάδελφοι οι οποίοι πειρατικά και παράπλευρα παίρνουν τα θέματα με την έπαρση της αυθεντίας υποβαθμίζουν την Προσομοίωση στα μάτια των μαθητών τους. Μερικοί μοναχικοί αρνούνται με συμπλέγματα ανωτερότητας και με συλλογικό έλλειμμα γενναιότητας και γενναιοδωρίας, γίνονται καταγέλαστοι πρωτίστως στους ίδιους τους μαθητές τους. Η δική μας «προσομοίωση» είναι καλύτερη από της ΟΕΦΕ λένε πολλοί, όμως χωρίς επαγγελματική αιδώ λύνουν τα θέματα της.

Φίλτατοι μοναχικοί συνάδελφοι ξέρω ότι είναι δύσκολο να γελάμε όλοι στο ίδιο αστείο όμως κανείς από εκείνους που εφευρίσκουν λόγους αποχής από το ταπεινό παράβολο της συμμετοχής δεν δικαιούται να περιμένει κάτι καλύτερο από εκείνο που μόνος του μπορεί. Η δύναμη της ανατροπής είναι συλλογική υπόθεση όλων και ευτυχώς ολοένα και περισσότεροι προσχωρούν και συμβάλλουν στο κοινό των Φροντιστών χωρίς τη μιζέρια του τυφλού ανταγωνισμού και την αυταρέσκεια του μοναδικού και του ασύγκριτου.

Ο Σπύρος Μιχαλούλης με την αγωνία του μαχόμενου της συμβουλευτικής μετά από προσπάθεια ημερών μας δίνει την ανεπίσημη αλλά έγκυρη ενημέρωση, την οποία αδυνατεί με τα «δημόσια» αντανακλαστικά του να μας δώσει το αρμόδιο υπουργείο.

Η αίτηση που συμπλήρωσαν οι μαθητές το μήνα Φεβρουάριο για την εισαγωγή τους στις Στρατιωτικές Σχολές δεν είναι δεσμευτική. Αυτό σημαίνει ότι οι υποψήφιοι που δεν έκαναν την αίτηση, έχουν δικαίωμα να συμπληρώσουν την αίτηση έως 30/04/2010 και να συμμετάσχουν κανονικά στη διαδικασία εισαγωγής για τις Στρατιωτικές Σχολές.

Οι απόφοιτοι του τμήματος Οργάνωσης και Διαχείρισης Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (Σπάρτη), από το 2010, εγγράφονται στο Οικονομικό Επιμελητήριο της Ελλάδος. Αυτό σημαίνει ότι έχουν όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα του Οικονομολόγου.

Κατά τα άλλα ο διάλογος για την καταργηθείσα βάση συνεχίζεται με τον Δημήτρη Ψυχογιό στο χθεσινό Βήμα να προτάσσει τα στήθη του στην προάσπιση της πολιτικής ηγεσίας.

  Κατάργησης της βάσης εγκώμιον

Περίσσεψαν οι εξυπνακισμοί για την κατάργηση της «βάσης 10», κυρίως από άσχετους με το θέμα (συγγραφείς, σκηνοθέτες κ.λπ.) που βρήκαν ευκαιρία να κάνουν επίδειξη πνευματικής ανωτερότητας σε βάρος των παιδιών που αγωνίζονται να αποκτήσουν τα προσόντα για να επιβιώσουν στον δύσκολο σημερινό κόσμο. Είναι τόσο προφανή τα όσα αφορούν το θέμα και τόσο ισχυρή η επιχειρηματολογία Διαμαντοπούλου- Πανάρετου ώστε μόνο προχειρολογία, εμπάθεια, ή κακή πίστη δικαιολογούν τα περισσότερα από όσα γράφηκαν εναντίον τους.

Πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο εντελώς διακριτές περιπτώσεις εξετάσεων και βαθμολογίας:

Α. Υπάρχει η μαθησιακή διαδικασία: η βαθμολογία αξιολογεί τις γνώσεις του μαθητή/φοιτητή, υπάρχει κάποια «βάση» που δείχνει αν κατακτήθηκε το απαιτούμενο ελάχιστο γνώσεων ή δεξιοτήτων, αποτυχία συνεπάγεται επανάληψη της μαθησιακής διαδικασίας. Τίποτε δεν εμποδίζει να επιτύχουν όλοι οι εξεταζόμενοι (καλή παιδαγωγική σημαίνει να επιτυγχάνουν όλοι χωρίς εκπτώσεις στα κριτήρια). Αυτή είναι η βασική αρχή, από εκεί και πέρα μπορεί να συζητήσει κανείς αν οι εξετάσεις είναι σωστός τρόπος αξιολόγησης ή όχι.

Β. Υπάρχει η κατανομή σπάνιων θέσεων : ΑΣΕΠ ή ΙΚΥ πρέπει να μοιράσουν λίγες θέσεις που τις διεκδικούν πολλοί. Αν όλοι οι υποψήφιοι βαθμολογηθούν με 20 θα πρέπει ή να προσληφθούν όλοι ή να γίνει κλήρωση, ήτοι αυτοκαταργείται ο θεσμός – άρα η κατανομή θέσεων απαιτεί οπωσδήποτε να αποτύχουν κάποιοι και είναι δυνατόν να υπάρχει και κλειστός αριθμός και υψηλή βάση: το ΙΚΥ απαιτεί 14 ελάχιστο βαθμό.

Η χώρα μας είναι η μοναδική στην Ένωση (μεταξύ των «παλαιών χωρών» τουλάχιστον) που οργανώνει για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση εξετάσεις τύπου (Β). Θα ήταν απολύτως λογικό να μην εισάγονται στα πανεπιστήμια όσοι δεν παίρνουν τη βάση στην αξιολόγηση γνώσεων (δεν παίρνουν απολυτήριο Λυκείου)- είναι απαράδεκτο όμως να συμβαίνει αυτό στην εξέταση εισαγωγής γιατί οι εξετάσεις γίνονται για να κριθεί ποιοι θα εισαχθούν σε Ιατρικές, Νομικές, Πολυτεχνεία, με αποτέλεσμα τα θέματα να είναι πολύ δύσκολα [με βάση το ελληνικό επίπεδο σπουδών]: στα δύο γαλλικά μπακαλορεά ( διαφορετικά για πανεπιστήμια και ΤΕΙ) που αξιολογούν γνώσεις αποτυγχάνει το 15%-25% των υποψηφίων· όταν καθιερώθηκε η «βάση 10» αποτύγχανε το 50% ακριβώς επειδή οι δικές μας εισαγωγικές εξετάσεις «μοιράζουν θέσεις».

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο κλειστός αριθμός εισακτέων. Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Πανάρετος όταν προτείνει κολέγια ελεύθερης πρόσβασης- σε όλον τον κόσμο που θεωρεί τη γνώση πλουτοπαραγωγική δύναμη και προοδεύει, έτσι γίνεται. Σε μας η γνώση είναι αφενός κάτι μεταφυσικό (που έχει σχέση με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τη «μόρφωση») και αφετέρου κάτι που πρέπει να μείνει σπάνιο ώστε όσοι κατέχουν πτυχία να έχουν «προσόδους θέσης» που δεν δικαιολογούνται σε ανοιχτές κοινωνίες και ανοιχτές οικονομίες. Φυσικά είναι απαράδεκτο σκάνδαλο η σπορά ΤΕΙ και ΑΕΙ σε χωριά και κώμες, φυσικά είναι χαμηλό το επίπεδο σπουδών στη μέση εκπαίδευση όπως αποδεικνύουν οι διεθνείς συγκρίσεις (οι έλληνες μαθητές πατώνουν στα τεστ), φυσικά είναι κακές οι σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση όπως ξανά αποδεικνύουν οι διεθνείς στατιστικές (απουσιάζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια από τους πίνακες κατάταξης) και το τεράστιο ποσοστό (50%) αυτών που δεν παίρνουν πτυχίο στην κανονική διάρκεια των σπουδών τους, φυσικά υπάρχει νεποτισμός και ευνοιοκρατία στα πανεπιστήμια, φυσικά θα έπρεπε οι φοιτητές να εισάγονται σε σχολές και όχι σε τμήματα, φυσικά πρέπει να περιοριστούν τα αρχαία και τα θρησκευτικά, φυσικά πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τα φροντιστήρια και τις παπαγαλίες- αλλά δεν έχουν σχέση μόνο με τα τεσσάρια αυτά· έχουν σχέση και με τα εικοσάρια στο απολυτήριο, τα δεκάρια στα πτυχία και τα άριστα στα διδακτορικά.

Ας μην πληρώσουν τις δραματικές ελλείψεις του εκπαιδευτικού συστήματος οι πλέον αδύναμοι, ντροπή είναι.

Ο Απόστολος Δοξιάδης αναλύει στο Βήμα της Κυριακής την επαναστατική διάσταση της κατάργησης της βάσης του 10. Η Άννα Δαμιανίδη στα σημερινά Νέα με άλλη οπτική γωνία ξιφουλκεί υπέρ της βάσης του 15. Δύο πνευματικοί άνθρωποι με χιούμορ και ευαισθησίες έχουν "εγκλωβιστεί" στο αστείο ψευτοδίλημμα που αναπαράγει διαρκώς το πολιτικό σύστημα. Δείτε τα άρθρα ως το τελευταίο αναίτιο διχασμό της κοινωνικής βάσης που αδυνατεί να συλλάβει τα διλήμματα των νέων εθνικών διχασμών. 

Η κατάργηση του «10» ως επαναστατική καινοτομία

Του Απόστολου Δοξιάδη

Δεν μπορεί κανείς παρά να νιώσει θαυμασμό για τη γενναία και οραματική απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας να καταργήσει τη βάση του «10» ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Η κατάργηση αυτού του σκοταδιστικού μέτρου αποτελεί μια μεγάλη κατάκτηση για τον ελληνικό λαό, που θα τον οδηγήσει χωρίς καμία αμφιβολία σε ένα μέλλον φωτεινό, χαρούμενο και δημιουργικό.

 
Να σας εξομολογηθώ όμως κάτι: μόλις πληροφορήθηκα την είδηση για την κατάργηση της βάσης αρχικά ανησύχησα, φοβούμενος ότι θα συνοδευόταν από την παραίτηση της υπουργού Παιδείας. Θυμήθηκα, βλέπετε, ότι όταν λίγες μέρες πριν από το Πάσχα ο υφυπουργός της είχε ανακοινώσει ότι «οδεύουμε προς κατάργηση του “10”», η υπουργός είχε γίνει έξαλλη, λέγοντας ότι γίνονται πράγματα πίσω από την πλάτη της, και απειλώντας θεούς και δαίμονες, μεταδίδοντας σαφώς το μήνυμα ότι το αφεντικό στο υπουργείο της είναι η ίδια και δεν θα αφήσει να περάσουν παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και παράλληλες διαδρομές εξουσίας, απ΄ όπου και να εκπορεύονται. Με χαρά όμως έμαθα, αργότερα, ότι η υπουργός όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά ανακοίνωσε μαζί με τον υφυπουργό τα νέα μέτρα.

Και έτσι κατάλαβα ότι, προς τιμήν της, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, πεισμένη το δίχως άλλο από τα ακλόνητα επιχειρήματα του υφυπουργού, που είναι άλλωστε καθηγητής σε ελληνικό πανεπιστήμιο, άρα κατά τεκμήριον άριστος κάτοχος της επιστημονικής μεθόδου και της λογικής διαδικασίας.

Δεν θα συζητήσω εδώ τα αναμφισβήτητα οφέλη που θα υπάρξουν στις τοπικές κοινωνίες που φιλοξενούν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα δέχονται τους «μονοψήφιους» (όπως αποκαλούνται τρυφερά από κάποια μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας οι έχοντες κάτω του «10» βαθμολογία), την πληθώρα των άδειων διαμερισμάτων που θα γεμίσουν, τα βουνά των σουβλακιών που θα πουληθούν, τις ατέλειωτες ώρες χρήσης ηλεκτρονικών παιχνιδιών που θα χρεωθούν, ούτε το αναμφισβήτητο αισθητικό όφελος που θα υπάρξει γεμίζοντας κτίρια που ως τώρα έμεναν άδεια, δημιουργώντας θέαμα σπαρακτικό. (Αυτά άλλωστε τα ανέλυσε πειστικότατα η Λώρη Κέζα, στο «Βήμα» της 14ης Απριλίου.) Το υπουργικό δίδυμο σίγουρα θα έλαβε και τα κοινωνικά οφέλη υπόψη του. Αλλά στην κρίση του για την κατάργηση της βάσης του «10» βάρυναν άλλα επιχειρήματα, υψηλά, που καμία σχέση δεν έχουν με ενοικιοστάσια και φραπογάλατα.

Βεβαίως! Τα επιχειρήματα που παρουσίασε το δίδυμο ήταν εξόχως λογικά: α) Οτι η θέσπιση τής βάσης του «10» από την κυρία Γιαννάκου δεν οδήγησε σε βελτίωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (δεν είχα καταλάβει ότι αυτός ήταν ο σκοπός του μέτρου, αλλά τώρα το κατάλαβα), β) Οτι δεν οδήγησε στην αύξηση των υποψηφίων που ξεπέρασαν τη βάση. Για να καταλάβετε πόσο συγκλονιστικά καίρια είναι αυτά τα επιχειρήματα, συνδυασμένα, θα σας βοηθήσω με ένα παράδειγμα από άλλο τομέα. Είναι γνωστό ότι για πρόσληψη στην ελληνική αστυνομία ο υποψήφιος πρέπει να έχει ύψος άνω του 1,70. Ας πούμε λοιπόν ότι ένας άφρων υπουργός μια μέρα ανεβάζει το όριο στο 1,75. Αργότερα όμως έρχεται ένας πανέξυπνος που λέει ότι το ανέβασμα του ορίου δεν οδήγησε σε βελτίωση του γονιδιακού υλικού των Ελλήνων, ούτε σε μεγαλύτερο αριθμό υψηλών μπέμπηδων. Οπότε, σωστά, το καταργεί- όπως σωστά κατήργησαν τη βάση του «10» οι δύο υπουργοί.

Η άποψή μου ότι η κατάργηση αποτελεί σπουδαία κατάκτηση για την Παιδεία μας έγινε ακλόνητη πεποίθηση όταν είδα ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ τη χαιρέτησε ως «θετικό γεγονός», που μάλιστα, όπως έμαθα, «πρώτη η ΟΛΜΕ ανέδειξε ως αίτημα». Σωστά βέβαια επισημαίνουν οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι ότι το θετικό γεγονός αμαυρώνεται κάπως, καθώς σύμφωνα με τα νέα μέτρα το σύστημα πρόσβασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα «εξακολουθεί να συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών στο λύκειο», πράγμα που θεωρούν απαράδεκτο. Γιατί όμως να μη δώσουμε κι εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα – που κι αυτή είναι δέσμια της ίδιας ανόητης συνήθειας-, όπως δώσαμε σε τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό;

Εισηγούμαι λοιπόν, αφουγκραζόμενος και την προτροπή των ηγετών της ΟΛΜΕ που ξέρουν από αυτά τα πράγματα, ως επόμενο μέτρο του υπουργείου, την κατάργηση κάθε σύνδεσης του βαθμού του λυκείου με τα κριτήρια εισαγωγής σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα βελτιωθεί αυτόματα η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας, και υπερβολικά μάλιστα! Τα δε λύκεια, ειδικότερα, θα φτάσουν σε επίπεδα τόσο υψηλά, που θα τα ζηλέψουν και όλες οι δυτικές χώρες. Και έτσι, στο εξής δεν θα κερδίζουν απλώς οι ιδιοκτήτες της επαρχίας μας, μισθώνοντας τις γκαρσονιέρες τους σε αθηναίους ή θεσσαλονικείς φοιτητές των κατά τόπους ΤΕΙ, αλλά όποιος έχει ένα κεραμίδι, απανταχού της χώρας, θα πλουτίσει, μοσχονοικιάζοντάς το στους Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και άλλους που θα αρχίσουν να στέλνουν εδώ σωρηδόν τα βλαστάρια τους για να ξεστραβωθούνε, μετέχοντες της ημετέρας Παιδείας.

Για να ανεβάσουμε το επίπεδο της Παιδείας μας ακόμη περισσότερο μάλιστα μπορούμε σταδιακά να λάβουμε και μερικά μέτρα ακόμη, όλα στην ίδια φωτεινή κατεύθυνση που δείχνει η κατάργηση του «10».

Το πρώτο είναι να καταργήσουμε εντελώς τη βαθμολογία, αρχικά στο γυμνάσιο, μετά στο λύκειο και, στο πλαίσιο ενός πενταετούς προγράμματος, στο πανεπιστήμιο. Άλλωστε, η βαθμολογία είναι κατ’ εξοχήν μορφή αξιολόγησης, και είναι γνωστό πόσους αγώνες έχουν κάνει πολλοί εκπαιδευτικοί μας, κάθε βαθμίδας, για να μην αξιολογούνται (η ΟΛΜΕ μάλιστα καταδικάζει ρητά τις σχετικές απαράδεκτες αποφάσεις των νέων μέτρων). Γιατί λοιπόν να μην προσφέρουν τώρα οι διδάσκοντες αυτό που το θεωρούν προνόμιό τους- και κατά την κρίση τους τόσο βελτιωτικό του επιπέδου της Παιδείας- και στους μαθητές και στους φοιτητές τους;

Το δεύτερο μέτρο- αυτό εμπνευσμένο από άλλο επαναστατικό βήμα, της ανωτατοποίησης των ΤΕΙ-, θα είναι η ανωτατοποίηση του λυκείου. Έτσι, ο απόφοιτος του ελληνικού λυκείου θα θεωρείται αυτομάτως πτυχιούχος πανεπιστημίου. Η απαραίτητη συνέχεια βέβαια είναι η υπερανωτατοποίηση του πανεπιστημιακού πτυχίου και η αναγόρευσή του, αυτομάτως, σε διδακτορικό. (Το διδακτορικό, σε συνεννόηση με τη Σουηδική Ακαδημία, μπορεί να πετύχουμε να θεωρείται Νομπέλ.) Υπάρχουν πάμπολλες ιστοσελίδες που προσφέρουν διπλώματα κάθε λογής επί πληρωμή. Γιατί να μην τους ανταγωνιστούμε, προσφέροντας στη χειμαζόμενη οικονομία μας το πλούσιο έσοδο που τώρα καρπώνονται κάποιοι επιτήδειοι; Σίγουρα θα τους επιβληθούμε κατά κράτος! Γιατί τι νομίζετε ότι θα προτιμούν οι αλλοδαποί υποψήφιοι; Το τσίτικο, το ξένο, που βρωμάει από δέκα χιλιόμετρα ότι είναι αγορασμένο από το Διαδίκτυο, ή ένα λαχταριστό δίπλωμα ελληνικού πανεπιστημίου, με ωραιότατες σφραγίδες, με ιωνικές κολόνες, με Πλάτωνα, Αριστοτέλη και όλους μας τους σοφούς επάνω;

Αλλά αυτά, τα τελευταία, είναι ακόμη στο στάδιο του ονείρου. Ας πανηγυρίσουμε τώρα το σίγουρο, την κατάργηση του «10», και τ΄ άλλα σιγά σιγά. Εδώ είμαστε άλλωστε…

Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας και σκηνοθέτης

Γιατί µόνο βάση του 10; Του 15 καλύτερα!

Της Άννας Δαµιανίδη

Αφότου επιβλήθηκε µέχρι τώρα που καταργήθηκε, η βάση του 10 για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ απέκτησε πολλούς θιασώτες. Στην αρχή λίγοι την υπερασπίστηκαν, τώρα πολλοί την κλαίνε. Το ότι µερικά τµήµατα ΤΕΙ και ΑΕΙ ήταν έτοιµα να κλείσουν λόγω έλλειψης φοιτητών φαντάζει σαν το άλφα και το ωµέγα της περιστολής κρατικών δαπανών. Ξεχάστηκαν οι εποχές που πιστεύαµε ότι η γνώση ήταν αγαθό για διάχυση, πως έπρεπε να έχουν πρόσβαση στις σχολές όσο το δυνατόν περισσότεροι. Τώρα που είδαµε πως δύσκολα αποκτούν γνώση ακόµα και απόφοιτοι πανεπιστηµίων σκεφτόµαστε πώς να γίνει ακόµα πιο δύσκολη. Αλλά γιατί οι οπαδοί της δυσκολίας σταµατούν στο 10; Επειδή είναι διψήφιο; Από σεβασµό στη Μαριέττα Γιαννάκου που το καθιέρωσε; Τους θυµίζει τα παιδικά τους χρόνια, το δηµοτικό, όπου είναι άριστα;

Γιατί δεν βάζουν τον πήχυ πιο ψηλά; Η βάση να γίνει 15, ας πούµε; Αυτό δεν θα εξασφαλίζει ακόµα καλύτερο επίπεδο στα πανεπιστήµια, σύµφωνα µε τη λογική τους; Κι αν κλείσουν περισσότερες σχολές, τι πειράζει; Θα έχουµε ακόµα µεγαλύτερη περιστολή δαπανών. Κάποτε στόχος της ελληνικής κοινωνίας ήταν να µπορούν όσα παιδιά παίρνουν απολυτήριο να περνάνε στα ΑΕΙ ή τα ΤΕΙ.

Υποτίθεται ότι γι αυτό έγινε η µεταρρύθµιση Αρσένη. Θα έφερνε τους δυο αριθµούς στα ίσα, τόσες θέσεις στην Τριτοβάθµια Εκπαίδευση όσοι είναι οι κάτοχοι απολυτηρίου. Τώρα µάλλον χάσαµε την εµπιστοσύνη µας στα πανεπιστήµια, ξεχάσαµε τι σκοπό έχουν οι εξετάσεις. Ξεχάσαµε ότι το λύκειο είναι που δίνει τα απολυτήρια, εκεί κρίνονται οι γνώσεις, ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Νιώθουµε µια ακαταµάχητη ανάγκη για αυστηρότητα. Όπου να’ ναι, όπως να’ ναι. Αν δεν µπορεί να την εφαρμόσει η εφορία, ας το κάνουν οι Πανελλήνιες.