Month: April 2010

Η Ρέα Βιτάλη από τις στήλες του www.protagon.gr μας δίνει τους παράλληλους βίους του Δημήτρη και του Πραξιτέλη που γεννήθηκαν σ'αυτή τη χώρα μισό αιώνα πριν. Ο τίτλος του "Πως πηδάει το μυρμήγκι" δεν ταιριάζει στον εκπαιδευτικό καθωσπρεπισμό μας καθώς μας διαβάζουν και συντηρητικοί αριστεροί κρατιστές και το ιστολόγιο επέλεξε τον κομψό και διαχρονικό τίτλο "Βίοι Παράλληλοι" Απολαύστε το άρθρο και μην μπείτε στον πειρασμό να ταυτισθείτε με κανένα πρόσωπο και καμία πράξη.

Βέβαια δεν υπάρχει «μυαλόμετρο», αλλά αν υπήρχε, δεν θα έλεγες τον Πραξιτέλη και πρώτο μυαλό! Ένα καλόκαρδο, αγαθιάρικο παιδί που έκανε παρέα με τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης είχε μια γοητεία στις γυναίκες χωρίς να το επιδιώκει. Και ο Πραξιτέλης είχε λάβει μόνος του το ρόλο του γκομενοδιαμεσολαβητή. Σ΄αυτόν απευθύνονταν εν ολίγοις οι γκόμενες, όταν ήθελαν να βγουν με το φίλο του, το Δημήτρη. Ο Δημήτρης αντίστοιχα, με μια εκ γενετής σοβαρότητα, αναλάμβανε ανταποδοτικά σχεδόν να γίνεται διαμεσολαβητής σε πιο σοβαρά θέματα…Όπως για παράδειγμα να κανονίσει “ταρίφα” με τους καθηγητές, για να τους περάσουν τάξη, όταν έμειναν σε μερικά μαθήματα, για Σεπτέμβριο. Κακοί μαθητές και οι δύο. Ήταν το πρώτο λάδωμα. Στην πορεία της ζωής ακολούθησαν κι άλλα. Έτσι πήραν αργότερα δίπλωμα οδήγησης και δίπλωμα σκάφους. Σκάφος δεν είχαν! Και ούτε θ΄ αποκτούσαν… Αλλά ήταν ένας συγγενής τους στην επιτροπή. Ότι παίρνεις στη ζωή καλό είναι σκέφτηκαν και… Δώστου λάδι!

Οι γονείς τους; Ούτε ζάπλουτοι, ούτε φτωχοί. Στην κατηγορία -Έλληνας γονιός-. Άρα, όλοι Ωνάσηδες για τα παιδιά τους! Κουτσά στραβά λοιπόν τελείωσαν το σχολείο. Ο Δημήτρης μπήκε σε ένα Αμερικάνικο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα και ο Πραξιτέλης αποφάσισε να δώσει εξετάσεις σε μια δημόσια σχολή, όχι Πανεπιστημιακή. «Χρειάζεται και λίγο σπρωξιματάκι» το έθεσε στον Δημήτρη. Και ως δια μαγείας βρέθηκε θεία της θείας που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον θείο της ανιψιάς. Έκτοτε σ΄όλη τη ζωή θ΄ακολουθούσε την ίδια οδό. Ο θείος του θείου.

Ο Δημήτρης από την άλλη, μόλις μπήκε σε ξένο σύστημα, θαρρείς και άνθισε! Μέχρι που του φαινόταν μέτρια η μόρφωση στην Ελλάδα και το δεύτερο χρόνο έστειλε τα χαρτιά του σε Πανεπιστήμιο της Αμερικής (ένα από τα καλύτερα στον κλάδο του) και τον δέχτηκαν. Έμεινε 4 χρόνια στην Αμερική. Μοναξιά απέραντη, διάβασμα απέραντο, προσαρμογή δύσκολη… Έκλαψε με Καζαντζίδη, έφαγε το χιόνι με το κουτάλι , σιχτίρισε όταν οι Αμερικάνες γκόμενες του ζήταγαν οπωσδήποτε τσιγαριλίκι για να προχωρήσουν στο παρασύνθημα, μελαγχόλησε στη μόνιμη ερώτηση των Αμερικάνων «που ακριβώς βρίσκεται η Ελλάδα;»… Άλλος πλανήτης η Αμερική! Και μιλάμε για τη δεκαετία του 70! Και μιλάμε για αμερικάνικη επαρχία του κερατά!

Κι ενώ ο Δημήτρης σπούδαζε και πάλευε, ο Πραξιτέλης είχε ήδη τελειώσει και δούλευε στο Δημόσιο. Δούλευε και γκρίνιαζε… Γκρίνια! Μίρλα! Ή μάλλον, υποτίθεται ότι δούλευε, σίγουρα γκρίνιαζε και μονίμως μέτραγε! Τι μέτραγε; Από τη πρώτη μέρα που μπήκε στο δημόσιο, τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη υπολόγιζε ή πόσα επιδόματα δικαιούνταν ή ποιος ήταν ο νέος υπουργός και μήπως τον γνώριζε κάποιος . Θαρρείς ξόδευε τη ζωή για να βρει διασύνδεση να περάσει τη ζωή…Και όσα και να κατάφερνε τίποτα δεν τον έκανε χαρούμενο. Ήταν σε μόνιμη επιφυλακή και μουρτζουφλοσύνη. Ένα «Ας Τα Λέμε καλά!» πάντα σαν απάντηση στο «τι κάνεις;».

Στην αρχή ο Δημήτρης τον πόναγε και του πρότεινε δουλειές και λύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Μέχρι που κατάλαβε ότι η μίρλα και ο «δημόσιος» πάνε πακέτο! Eίναι ίσως το προσωπείο για να κάνεις καλά τη δουλίτσα σου. Και στην έννοια δουλίτσα συμπεριλαμβάνονταν και «τα τυχερά ». Για τα οποία ο Πραξιτέλης δεν έδινε παραπάνω πληροφορίες.

Πάντως απ όσο καταλάβαινε ο Δημήτρης το φιλαράκι του είχε γίνει γκουρού στο είδος. Γιατί ενώ δεν ξόδευε, πέρναγε μια χαρά. Το -δε ξόδευε- ήταν ένα άλλο χαρακτηριστικό… Μάλλον και σ΄αυτόν τον τομέα είχε μάθει στο σύστημα –ο γνωστός του γνωστού-… «Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!» τον κορόιδευε ο Δημήτρης. «Μα ένα κουτί σοκολατάκια δεν έχω δει από τα χέρια σου!». Ψέματα. Ο Πραξιτέλης πάντα έφερνε τα Χριστούγεννα καλάθι με ποτά στο φίλο του… Κάποιος τα είχε φέρει στη υπηρεσία του. Όλα η υπηρεσία! Τον πρόδωσε η κάρτα που βρήκε μέσα ο φίλος του ο Δημήτρης αλλά προσποιήθηκε ότι δεν την είδε. Είπαμε…Είναι να μη μάθει ο άνθρωπος στο τζάμπα!

Πάμε όμως στην ζωή του Δημήτρη μετά την επιστροφή από Αμερική. Δυο ξένες γλώσσες και Αμερικάνικο πτυχίο, ήταν στις αρχές του 80 προσόντα γερά. Έπιασε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και άρχισε την εκπαίδευση στην οικογενειοκρατία. Όσο διαπλοκή χωράει στο ελληνικό δημόσιο, τόση χωράει και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα με όλα σχεδόν τα μέλη της οικογένειας, άχρηστα και μη, σε διευθυντικές θέσεις…Ο άνδρας της κόρης του αφεντικού, η γκόμενα του αφεντικού, η ανιψιά της γυναίκας του αφεντικού κ.λ.π. Μετά είχε τον ανταγωνισμό και τις τρικλοποδιές των παλιών στελεχών των «σπουδαγμένων στο πεζοδρόμιο» που ένιωθαν να τρέμει η θέση τους μόλις άκουγαν σπουδές με πτυχία και τέλος είχε την προσαρμογή σε μια ελληνική πραγματικότητα που πολύ διέφερε απ αυτά που είχε διδαχθεί.

Είχε όμως πείσμα και διάθεση. Όρμησε κατά πάνω, θαρρείς γράπωσε τη ζωή και την έσφιγγε. Πέρασε από θέσεις και θέσεις. Άλλες τον έβγαζαν παραπάνω κι άλλες τον οδηγούσαν στην ανεργία. (Αχ οι πολυτέλειες του Πραξιτέλη «Στο δημόσιο αγόρι μου δε σε κουνάει κανείς!»). Κάποτε τόλμησε και μια δική του δουλειά. Χάζευε το όνομα της επιχείρησής του στη ταμπέλα. Απέκτησε προσωπικό. Έτρεχε πίσω από ημερομηνίες επιταγών. Έφαγε φέσια με το κουτάλι. Κρεμάστηκε από στόματα τραπεζιτών. Ίδρωσε. Αγχώθηκε. Μπήκε εν ολίγοις στα γρανάζια, ενός εχθρικού τις περισσότερες φορές συστήματος, το οποίο όμως ενίσχυε με τον ιδρώτα και τους κόπους του, εν αντιθέσει προς το φίλο του που απολάμβανε πάντα το κράτος σύμμαχο και τα συνδικαλιστικά «κανακέματα» σε ότι γούσταρε…

Εκεί γύρω στα 49 πέρασε και το μεγαλύτερο καζίκι της ζωής του. Πριν τα γαμ*μένα διόδια των σημαδιακών 50 κινδύνευσε να χάσει όλη την περιουσία που είχε αποκτήσει από μια λάθος επιχειρηματική κίνηση…Τότε συναντήθηκε με τον παλιόφιλο Πραξιτέλη. Ο οποίος στο μεταξύ είχε παντρευτεί αεροσυνοδό της Ολυμπιακής, τη Μαίρη. «Τι νέα ρε Πραξιτέλη ; », «Ας τα λέμε καλά» είπε και ξεφύσηξε λες και έπεσαν έξω τα καράβια του…Αιώνιος Πραξιτέλης! «Η Μαίρη βγήκε στη σύνταξη, γιατί μ΄αυτούς ποτέ δε ξέρεις! 250.000 η Μαίρη εφ άπαξ. Και σύνταξη 2000 κάθε μήνα. Όσο για μένα κάνω μια τελευταία προσπάθεια να διεκδικήσω μια θέση στο εξωτερικό, που αν την πάρω φιλαράκο θα ξενοιάσω άπαξ δια παντός. Μήπως γνωρίζεις τον Υπουργό;» Τα γνωστά! Και τα ακόμα πιο γνωστά.

Ο Πραξιτέλης πήρε τη θέση και μαζί έβγαλε τζιπ, δυο μισθούς, έναν να τον περιμένει στη πατρίδα και έναν γιατί ταλαιπωριόταν στα ξένα. Όταν γύρισε τον ρώτησε ο Δημήτρης «Και τι έκανες ρε πού*τη όλη μέρα; Tι ήταν η θέση σου ;», «Μπορώ να σου πω ακόμα και πώς πηδάει το μυρμήγκι!» απάντησε στο σαστισμένο φίλο του «Πώς πηδάει το μυρμήγκι; Τι εννοείς ρε μαλ*κα; », «Είχα μια τηλεόραση στην υπηρεσία και έβλεπα National Geographic… Mαλ*κα, είναι απίστευτο πώς πηδάει το μυρμήγκι!»….

Οι δυο φίλοι Δημήτρης και Πραξιτέλης κάποτε έφτασαν στα 50 τους χρόνια. Ο Πραξιτέλης ξένοιασε! Πήρε τη σύνταξή του και δήλωσε «ήρθε η ώρα να ζήσω».2600 ευρώ μηνιαίως συν 2000 ευρώ της συζύγου. Και με τα εφάπαξ έχει εξασφαλίσει και τις σπουδές του παιδιού του και όλα τα καλούδια…Χώρια τα «τυχερά». Ο Δημήτρης αντιθέτως ανοίγεται σε ένα ακόμα ταξίδι ανασφάλειας. Απόλυτης! Και δεν τον βοηθάει και η ηλικία πια! «Μια ζωή σαν 10 ζωές την έζησα» είπε μια μέρα τσουγκρίζοντας ποτήρια με τον Πραξιτέλη που ξεφύσαγε (αιωνίως…).

Ο Δημήτρης ρουφάει την οικονομική κρίση πια με το κουτάλι. Ταλαντεύεται αν πρέπει να διαθέσει χρήματα για τα παιδιά του ή να τα κρατήσει γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Κατάσταση δύσκολη με αντιμέτωπο ένα κράτος αιώνιο εχθρό. Ο τίτλος του «αιμοδότη» μόνιμος πια στο κούτελο, μαζί και του –μαλ*κα-! Ούτε μια μέρα δεν αξιώθηκε χωρίς το χέρι του νταβατζή -κράτους απλωμένο στη τσέπη του…Κάθε του κίνηση, μια έμμεση χρηματοδότηση σε τρύπες μαύρες. Αγώνας χωρίς «τυχερά»! Και η σύνταξη, μια υπόθεση χέσε ψηλά κι αγνάντευε…Ενώ ο Πραξιτέλους ότι «δικαιούταν» το ρούφηξε κι ας ξεφύσαγε! Είναι να μη μάθεις στο «δικαιούμαι».

Δυο φίλοι. Ο Πραξιτέλης και ο Δημήτρης… Άσπρισαν τα μαλλιά τους , φόρεσαν γυαλιά πρεσβυωπίας, έκαναν οικογένειες και οι δυο… Γέλασαν, έκλαψαν, ερωτεύτηκαν, προδόθηκαν, διαιώνισαν. Όλα τα ανθρώπινα! Μόνο που ο Πραξιτέλης σε κάτι υπερτέρησε. Έμαθε πώς πηδάει το μυρμήγκι. Ενώ ο Δημήτρης πώς πηδιέται ο άνθρωπος.

Υ.Γ. 1: Ο Πραξιτέλης μετά τη σύνταξη πάσχει από κατάθλιψη!

Υ.Γ. 2: Μια σκέψη, έτσι για εκδίκηση… Μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη καμιά φορά χάνεις τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη. Εκπαιδευόμενος στο «τι δικαιούσαι» καμιά φορά χάνεις το μόνο που πραγματικά δικαιούσαι. Και τέλος… Αν περάσεις τη ζωή μετρώντας τα χρόνια μέχρι τη σύνταξη και υπολογίζοντας τι δικαιούσαι από το κράτος, ξεχνάς άπαξ δια παντός ότι ο μόνος πραγματικός «εργοδότης» που οφείλεις να λογοδοτήσεις, είναι η ζωή και όχι το κράτος…

Μια ασυνήθιστη γενετική μελέτη ενισχύει την άποψη ότι ένας καλός δάσκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά μέσα στην τάξη, ενώ αντιθέτως ένας κακός δάσκαλος μπορεί να καταστρέψει ακόμη και τους πιο προικισμένους μαθητές γράφει το σημερινό Βήμα. Η μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science» ανήκει σε ειδικούς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριδας και έδειξε ότι ένας χαρισματικός δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει παιδιά δημοτικού με «προικισμένο» γενετικό υλικό να διαβάζουν καλύτερα. Την ίδια στιγμή ένας κακός δάσκαλος μπορεί να συμπαρασύρει στον «πάτο» τα παιδιά μιας τάξης, ακόμη και εκείνα που αν είχαν τη σωστή καθοδήγηση θα… έλαμπαν. Προκειμένου να ανακαλύψουν την επίδραση των γονιδίων αλλά και του περιβάλλοντος στην απόδοση ενός μαθητή, οι επιστήμονες στράφηκαν σε ζεύγη διδύμων. Εξέτασαν για την ακρίβεια 280 ζεύγη ομοζυγωτικών διδύμων που μοιράζονται το ίδιο ακριβώς γενετικό υλικό, αλλά και 526 ζεύγη ετεροζυγωτικών διδύμων που έχουν περίπου κατά το ήμισυ το ίδιο γενετικό υλικό (ή όσο μοιράζονται δύο απλά αδέλφια). Σύμφωνα με τη θεωρία των ερευνητών, αν ένα ταυτόσημο δίδυμο έχει καλύτερη επίδοση στο σχολείο σε σχέση με το δεύτερο, λογικά η διαφορά αυτή πιθανότατα να οφείλεται στον δάσκαλο. Όλα τα παιδιά φοιτούσαν σε διαφορετικά δημοτικά σχολεία της Φλόριδας.

Όπως προέκυψε, όταν ο δάσκαλος ήταν καλός, τα γονίδια του κάθε παιδιού ήταν εκείνα που έκαναν τη διαφορά. Αν και τα δύο ταυτόσημα δίδυμα είχαν έναν καλό δάσκαλο, παρουσίαζαν αμφότερα καλές επιδόσεις. Αν όμως ένα από αυτά είχε καλό δάσκαλο ενώ το δεύτερο είχε κακό δάσκαλο, τότε και οι επιδόσεις τους ήταν ανάλογες των δυνατοτήτων των δασκάλων τους.

«Ο καλός δάσκαλος παρέχει στα παιδιά ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να αγγίξουν το ανώτατο όριο των δυνατοτήτων τους» ανέφερε η επικεφαλής της μελέτης Τζάνετ Τέιλορ. Σύμφωνα με την ερευνήτρια, παρ’ ότι ένας χαρισματικός δάσκαλος δεν εγγυάται την επιτυχία, οι αρμόδιοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως οφείλουν να προσλαμβάνουν σωστό διδακτικό προσωπικό το οποίο είναι άκρως σημαντικό ακόμη και για τα χαρισματικά παιδιά.

Το ιστολόγιο ευχαριστεί από καρδίας τους εκατοντάδες φίλους, μαθητές και εκλεκτούς συναδέλφους , οι οποίοι ευχήθηκαν με κάθε μέσο επί τη ονομαστική… Η επικοινωνία και οι συνακόλουθες ευχαριστίες μου για τις ευχές όλων σας δεν κατέστη δυνατή με τους περισσότερους. Ο τοίχος του facebook γέμισε με πολλά μηνύματα παλιών και νέων μαθητών αποδεικνύοντας ότι το διαδίκτυο έχει πρόσωπο και αισθήματα. Ο τοίχος του fb και βλέπει και ακούει. Συγκινητικό το μήνυμα μιας παλιάς μου μαθήτριας, αστέρι κατά την προσφιλή μου προσφώνηση, που έγραψε: «Θυμάμαι πάντα το θάρρος που έπαιρνα όταν σας έβλεπα στα κυριακάτικα διαγωνίσματα». Σας ευχαριστώ και αντεύχομαι καλή δύναμη στο διαφορετικό μονοπάτι που ο καθένας μας πορεύεται.

Μήπως χρειάζεται ένας «μπαμπούλας» και για την Παιδεία, ώστε να λάβει σκληρές αποφάσεις και να βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του αναρωτιέται στη σημερινή Καθημερινή ο Απόστολος Λακασάς. Μήπως για να αμβλυνθούν ορισμένα από τα στρεβλά της ελληνικής μεταλυκειακής εκπαίδευσης, απαιτείται κάποιος που να αψηφά το πολιτικό κόστος και να παίρνει αντιλαϊκές αποφάσεις. Αρκετά κράτησε η διασπάθιση χρήματος.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ιδρύθηκαν αφειδώς νέα τμήματα ΤΕΙ στην Περιφέρεια για να τονωθούν οι τοπικές οικονομίες από τους «μετανάστες»-φοιτητές. Και ενώ η πλειονότητα των πανεπιστημιακών επεσήμαινε την ανορθόδοξη στρατηγική ανάπτυξης των περιφερειακών ιδρυμάτων, οι κυβερνήσεις συνέχισαν το ίδιο τροπάρι. Η καθιέρωση, το 2006, της βάσης του 10 για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δημιούργησε πρόβλημα επιβίωσης στα ΤΕΙ της επαρχίας, αφού δεν υπήρχαν υποψήφιοι για να εισαχθούν σε αυτά. Βέβαια, τα προβλήματα προϋπήρχαν του 2006, καθώς οι περισσότεροι σπουδαστές τους ήταν απλώς εγγεγραμμένοι, ενώ ελάχιστοι παρακολουθούσαν τις σπουδές. Ενδεικτικό είναι σε ορισμένα ΤΕΙ έπαιρναν πτυχίο 7 στους 500 σπουδαστές στην πενταετία.

Σήμερα είναι επιβεβλημένο να μπει λουκέτο σε αυτά τα τμήματα ΤΕΙ. Τι αξία έχει όλοι αυτοί οι απόφοιτοι με βαθμό κάτω από 10 να σπουδάζουν στα ΑΕΙ; Μήπως για να πάρουν ένα χαρτί και να… χωθούν σε κάποια θέση Δημοσίου; Ίσως, τα ίδια τα ιδρύματα ΤΕΙ θα έπρεπε να βάλουν το λουκέτο, ως, αν μη τι άλλο, μια πράξη ακαδημαϊκής αξιοπρέπειας.

Αντ’ αυτού ορισμένοι συνεχίζουν να χαίρονται τη «αργομισθία» τους και να περιμένουν τις νέες εγγραφές του 2010 (για νέους σπουδαστές, δεν γνωρίζω), αφού η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αποφάσισε να καταργήσει τη βάση του 10.

Το επιχείρημα του υπουργείου είναι ότι η βάση του 10 απέτυχε ως κριτήριο αξιολόγησης, και ότι οι κάτοχοι απολυτηρίου Λυκείου θα καταφύγουν στην ιδιωτική παιδεία. Τότε το ζήτημα είναι να αλλάξει το σύστημα των εξετάσεων και όχι να καταργηθεί κάθε, έστω συμβολικό, μέτρο εισαγωγής. Από την άλλη, το υπουργείο ανακοίνωσε ότι η παράταση της επιβίωσης των ΤΕΙ θα συνδυαστεί με αξιολόγηση ώστε να κλείσουν όσα δεν μπορούν να προχωρήσουν. Το επιχείρημα μοιάζει με πολιτική υπεκφυγή και όχι με βήμα ουσιαστικής στρατηγικής, αφού ουδέποτε λειτούργησε σοβαρά η αξιολόγηση στη χώρα μας.

Η Ελλάδα απαιτεί λίγα και καλά ΑΕΙ τα οποία να υπηρετούν τις ανάγκες της χώρας για επιστημονικό δυναμικό. Ταυτόχρονα, είναι ανάγκη να οργανωθεί μια στιβαρή τεχνική εκπαίδευση, που να καλύπτει τη ζήτηση της οικονομίας για το σχετικό προσωπικό. Η ύπαρξη 22 πανεπιστημίων και 14 ΤΕΙ συντελεί στη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, την ίδια στιγμή που τα απαξιωμένα τμήματα των περιφερειακών ΤΕΙ διαβρώνουν την εικόνα της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δίνοντας σε κάποιους την ευκαιρία να παρουσιάζονται ως πανεπιστήμια (ως Νομική, ως Ιατρική, ως Πολυτεχνείο)!

Το κλείσιμο των περιττών ΤΕΙ θα ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι, θα βοηθήσει να αναδειχθούν εντός των πανεπιστημίων και ΤΕΙ κοιτίδες αριστείας, λόγω της καλύτερης αξιοποίησης των λιγοστών κονδυλίων, και θα βάλει κάθε κατεργάρη της μεταλυκειακής εκπαίδευσης στον πάγκο του. Κάποιος επιτέλους ας το αποφασίσει.