Η Διαίρεση ως Πράξη Παιδείας [Άρθρο στον Κόσμο του Επενδυτή]

Πράξη πολιτικής ευθύνης και δείγμα γραφής της νέας ηγεσίας της παιδείας υπήρξε η ακύρωση των αδιαφανών προεκλογικών προσλήψεων χιλιάδων εκπαιδευτικών στο πρόγραμμα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης. Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει: 45 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο ξοδεύονται στον βωμό των κρατικών φροντιστηρίων. Χωρίς καμία επίσημη αξιολόγηση το πρόγραμμα έχει εξελιχθεί την τελευταία δεκαετία σε μέσο απόκτησης ψιχίων προϋπηρεσίας χιλιάδων αδιόριστων καθηγητών. Το πολιτικό μας σύστημα έχει μετατρέψει τον άνεργο απόφοιτο των καθηγητικών σχολών σε επαίτη μιας ελάχιστης προϋπηρεσίας με πενιχρές αποδοχές που καταβάλλονται στην καλύτερη περίπτωση ένα χρόνο αργότερα. Πέρα από την απαράδεκτη αυτή πελατειακή ομηρία με το απατηλό όνειρο του διορισμού η Π.Δ.Σ. λειτουργεί ερήμην των μαθητών και της κοινωνίας. Κανένας μαθητής και κανένας γονιός δεν επιλέγει με εμπιστοσύνη ως προς το αποτέλεσμα τα κρατικά φροντιστήρια, ιδίως στην τελευταία λυκειακή τάξη που είναι κρίσιμη για τις πανελλαδικές εξετάσεις και την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η συνολική αναθεώρηση του προγράμματος είναι αναγκαία με στόχο και την οικονομική ανακούφιση της οικογένειας αλλά και την εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, καθώς από τα περιζήτητα τμήματα της τριτοβάθμιας απουσιάζουν τα παιδιά που προέρχονται από τις ασθενέστερες τάξεις και τα φτωχά στρώματα.

Η δημόσια δαπάνη για τα ψευδεπίγραφα «δωρεάν» κρατικά φροντιστήρια μπορεί να διαιρεθεί, με το πλήθος των υποψηφίων από δοκιμαζόμενες οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων για να προκύψει μια ουσιαστική συνδρομή υπέρ αδυνάτων, μέσω διατακτικών.

Η εποχή της ομοιομορφίας στη χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι διατυμπανιζόμενες πανταχόθεν «ίσες ευκαιρίες» μπορούν να διασφαλισθούν μόνο με την επιλεκτική ενίσχυση των αδυνάτων.

Χαρακτηριστικό και επίκαιρο είναι το παράδειγμα της καθολικής χρηματοδότησης των μαθητών της Α’ Γυμνασίου για την αγορά φορητών υπολογιστών. Δε μπορούμε ως κοινωνία να επιδοτούμε εξ ίσου πλούσιους και φτωχούς. Το ποσό δεν επαρκεί για τους φτωχούς και περισσεύει για τους πλούσιους που μετατρέπουν την διατακτική των φορητών σε ψυχαγωγικά «γκάτζετ».

Η βούληση να επιδοτούμε δημόσιες αξίες που παράγονται στην ιδιωτική παιδεία της γνώσης δεν απουσιάζει από την πολιτική φιλοσοφία του πρωθυπουργού και πολλών στελεχών της νέας κυβέρνησης.

Όσο για τα κρατικά φροντιστήρια ας λειτουργήσουν στη βάση του υγιούς ανταγωνισμού, της ισότιμης και δημοκρατικής επιλογής.

Η διαίρεση ως πράξη παιδείας οφείλει να γίνεται με διαιρετέο το ποσό της δημόσιας δαπάνης και διαιρέτη τον αριθμό των δοκιμαζόμενων συμπολιτών μας.

Η διαιρετότητα σε κάθε περίπτωση αποτελεί κορυφαίο πρόβλημα της παιδείας μας, καθώς εμείς οι ταπεινοί φροντιστές που δεν καταγράφουμε εκπαιδευτική προϋπηρεσία δημοσίως αναγνωριζόμενη αλλά κοινωνικώς επιλεγόμενη, υποδεχόμαστε κάθε Σεπτέμβρη μαθητές στη Β’ Λυκείου που αδυνατούν να κάνουν την πράξη της διαίρεσης …      

Γ. Χατζητέγας

 

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *