Μήνας: Δεκέμβριος 2008

Μια δεκαετία παρήλθε αισίως από τον Ιούνιο του 1998 όταν ο πρώτος αιματοβαμμένος διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη εκπαιδευτικών στην δημόσια εκπαίδευση έγινε ένα ακόμα νεοελληνικό θέατρο μιας αδιέξοδης σύγκρουσης.

Από τη μια η εκσυγχρονιστική αντίληψη ότι πρέπει επιτέλους να τελειώνουμε με τον αναχρονισμό της επετηρίδας που τροφοδοτούσε τη δημόσια εκπαίδευση με μεσήλικες εκπαιδευτικούς ύστερα από μια μακρά προσμονή δεκαετιών. Από την άλλη η αντιδραστική λογική της επάρκειας του πτυχίου ως μοναδικού και αποκλειστικού δρόμου προς την πολυπόθητη κρατική εξασφάλιση ενδεδυμένη με την κατάλληλη « αριστερή » φρασεολογία.

Ο απολογισμός της αναμέτρησης τραγικός. Η εκσυγχρονιστική αντίληψη ηττήθηκε κατά κράτος από τις αλλεπάλληλες αλλαγές των επόμενων ετών και όχι μόνο δεν κατάργησε την τρισκατάρατη επετηρίδα, αλλά δημιούργησε μια νέα απαράδεκτη δεοντολογικά και διάτρητη ηθικά επετηρίδα από την οποία βρίσκει πρόσβαση στη δημόσια εκπαίδευση το μεγαλύτερο ποσοστό των εκπαιδευτικών. Το πώς εισέρχεται κανείς σ’ αυτήν τη νέα επετηρίδα, πώς συλλέγει τα μόρια ως ψυχία  ελπίδας, με προϋπηρεσία ωρομίσθιας απασχόλησης και το πώς μετά από ομηρία ετών στην περιπλανώμενη και δυσβάστακτη αναπλήρωση φθάνει στην πολυπόθητη λίστα του μόνιμου διορισμού δεν περιποιεί καμιά τιμή στην ελληνική πολιτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η άλλη αντίληψη της επάρκειας του πτυχίου είχε τραγικό επίλογο στα αποτελέσματα των γραπτών δοκιμασιών. Μόνο ένας στους τέσσερις υποψήφιους κατάφερε να συγκεντρώσει τη βάση και να θεωρηθεί επιτυχών. Η αποτυχία τα επόμενα χρόνια αποδόθηκε στην ελλιπή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών μετά την αποφοίτησή τους και στην απομάκρυνσή τους από την επιστήμη που σπούδασαν ως αναπόφευκτο σύμπτωμα της βιοποριστικής τους ετεροαπασχόλησης.

Κάπως έτσι φθάσαμε στο 2008 και στον αναβληθέντα διαγωνισμό. 18.646 φιλόλογοι θα διαγωνισθούν για 480 θέσεις, 5.062 μαθηματικοί για 270 θέσεις, 3.284 φυσικοί για 156 θέσεις και 7.254 γυμναστές για 48 μόλις θέσεις!

Η κωμωδία καλά κρατεί δεκαετίες τώρα καθώς τα νιάτα της χώρας ανατρέφονται με τον μύθο ενός διορισμού ή μιας σύμβασης που δεν θα έρθει ποτέ για το 95 % των αποφοίτων των σχολών της τριτοβάθμιας.

Το δραματικό είναι ότι στη λαϊκιστική γοητεία ενός απίθανου διορισμού έχουν υποκύψει άπαντες ˙ εφημερίδες που με πηχυαίους τίτλους διαλαλούν χιλιάδες θέσεις προκηρύξεων του ΑΣΕΠ αποκρύπτοντας τον δραματικό αριθμό των πολιορκητών μιας θέσης στο ελληνικό δημόσιο ˙ ηλεκτρονικά portal πουλάνε δίκην φροντιστηρίου test δεξιοτήτων , θέματα και μαγικές συνταγές επιτυχίας ˙ αναρίθμητες οι εκδόσεις και τα πολλά φροντιστήρια – παράνομα κατά το παρανοϊκό μας κράτος – συμπληρώνουν την εικόνα των ημερών …

Η ελληνική κοινωνία έχει άλλωστε εξασκηθεί στο εύκολο όνειρο με τα απατηλά χρηματιστηριακά limit up και τις περιζήτητες δημόσιες θέσεις , που αποτελούν εν συνεχεία το ασφαλές ορμητήριο πειρατικών απογευματινών ενασχολήσεων.

Το σημερινό αποτέλεσμα καταδεικνύει περίτρανα την έλλειψη μιας συνεπούς πολιτικής και την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να προωθήσει μεταρρυθμίσεις εκσυγχρονισμού. Το μόνο απόθεμα που υπάρχει είναι η αντίδραση και η αντίσταση στις αλλαγές που επιχειρούνται με μοναδική ίσως εξήγηση ότι οι ανθιστάμενοι υποπτεύονται την ασυνέπεια των εξαγγελλομένων…

Εδώ που φθάσαμε η καλύτερη και οικονομικότερη λύση εν μέσω της κρίσης θα ήταν η κλήρωση των δημοσίων θέσεων μέσω ενός λαϊκού λαχείου με τον διακριτικό τίτλο « Ακριβό μου Δημόσιο»…

Το ηθικό πρόβλημα της ανεργίας χιλιάδων πτυχιούχων που επιχειρεί την διαλογή της ανθρώπινης αξίας μέσω εξοντωτικών διαγωνισμών ταπείνωσης είναι σύμπτωμα κοινωνικής αδυναμίας να δώσει στους νέους της, την προτροπή της ιδιωτικής δημιουργίας και της επιχειρηματικής δράσης στο πεδίο της γνώσης, αντί της μοιρολατρικής ατάκας « είμαστε έθνος αδιόριστο » και της μακάριας ευχής στους βολεμένους « καλά εσύ διορίστηκες νωρίς …»

 

 

 

 

 

Μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι ο διάλογος για το νέο σύστημα ξεκινά απ΄τις αρχές του χρόνου…   «Ο στόχος είναι ένα νέο σύστημα που θα απελευθερώνει τα παιδιά από τη μεγάλη πίεση που δέχονται»…

Στο ίδιο μήκος κύματος, της μεγάλης πίεσης λίγες μέρες πριν και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου του κόμματός του το πε ξανά:

«… με άπειρες ώρες της ζωής τους, και μέσα στο σχολείο, και έξω, στα φροντιστήρια, που κοστίζουν στους γονείς τους, να κυνηγούν, ανταγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο, το βαθμό…»

Η ξαναζεσταμένη σούπα του εξεταστικού σερβίρεται για μια ακόμα φορά από το άβουλο πολιτικό μας σύστημα με το πρόσχημα της μεγάλης ψυχολογικής πίεσης των μαθητών και της οικονομικής αφαίμαξης γονέων τους.

Η προαναγγελία μάλιστα της «απελευθέρωσης» την οποία για πολλοστή φορά ευαγγελίζονται οι πολιτικοί μας ξαναφέρνει τις απατηλές φήμες και τις αλυστες μνήμες της κατάργησης των πανελλαδικών εξετάσεων.

Κάπως έτσι απαντάει το πολιτικό μας σύστημα στα μηνύματα των εξεγερμένων. Υπόσχεται κοντολογίς ένα σχολείο  χωρίς αξιολόγηση, μια διαδικασία εισαγωγής χωρίς εξετάσεις, ένα πτυχίο της αρεσκείας μας χωρίς κόπο, μια καλή και προσοδοφόρα θέση στο δημόσιο χωρίς κανένα ΑΣΕΠιτικό φραγμό, μια κοινωνία χωρίς φόρους και εισφορές….

Οι υποσχέσεις περισσεύουν και όλα παίζονται στο χρηματιστήριο της διάσωσης της πολιτικής ανεπάρκειας που μαστίζει τον τόπο. Όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε τις απόψεις όλων όσων θα κληθούν σ’αυτόν το «διάλογο των κουφών» από μηδενική βάση.

Το νέο εξεταστικό πλαίσιο μπορεί να αναθεωρηθεί άμεσα με τεχνοκρατικό ρεαλισμό, κοινωνικό έλεγχο για το αδιάβλητο και τη μέγιστη δυνατή αξιοκρατία επιλογής των διακεκριμένων. Η πολιτική βούληση και η αναγκαία συναίνεση απουσιάζει και δίνει τη θέση της στην λαϊκίστικη σούπα της απελευθέρωσης με το γλειμμένο κόκαλο του εξεταστικού…. όπως έγραψε σήμερα και η Αυγή ξεχνώντας όμως ότι τα πρωτοπαλίκαρα του «χώρου» μας έχουν χορτάσει χρόνια τώρα με το ίδιο παραμύθι… Σύντροφε από τους Γαργαλιάνους μη φοβάσαι τους Δαναούς γιατί δεν μπορούν να πάρουν τίποτα από όσους παράγουν παιδεία, αξίες και πολιτισμό…

 

Δύο σημαντικές εκδηλώσεις της ΟΕΦΕ στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη τα δύο τελευταία Σαββατοκύριακα επικύρωσαν με ξεχωριστό τρόπο την πολύχρονη και επίπονη προσπάθεια αναβάθμισης των φροντιστηριακών υπηρεσιών με την σύνταξη ενός ποιοτικού προτύπου λειτουργίας των εκπαιδευτικών μας μονάδων.

Η γόνιμη συνεργασία του ΕΛΟΤ και της ΟΕΦΕ με την κύρια συνδρομή και την αποκλειστική προσήλωση του Μιχάλη Αμοιραδάκη στα θέματα της ποιότητας και της αξιολόγησης, έδωσε ένα ελληνικό σήμα πιστοποίησης το οποίο καταξιώνει το ελληνικό φροντιστήριο και σφραγίζει την εκπαιδευτική του πολυδιάστατη ποικιλομορφία.

Η ολοκλήρωση του προτύπου αποτελεί την δικαίωση πολλών εξαίρετων συναδέλφων οι οποίοι μια δεκαετία πριν εισήγαγαν συστήματα ποιότητας στην λειτουργία των φροντιστηρίων τους.

Η Δήμητρα, ο Παναγιώτης, ο Θανάσης, η Αγγελική, ο Στέλιος από τον Τύρναβο, ο Μιχάλης και αρκετοί ακόμα στη συνέχεια ξεκίνησαν το εγχείρημα της φροντιστηριακής πιστοποίησης.

Το πρότυπο του ΕΛΟΤ και της ΟΕΦΕ χτισμένο μ’ όλη την εμπειρία αυτής της δεκαετίας των αναζητήσεων και των αμφισβητήσεων είναι πια ένα σημαντικό γεγονός.

Ευτυχώς τίποτα δεν πάει χαμένο. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα και η συντεταγμένη θέληση ξεπερνάει την μιζέρια της αμφισβήτησης και της στασιμότητας. Οι καινοτομίες είναι δύσκολες και έχουν κόστος.

Θυμάμαι το 2002 μια ημερίδα των φροντιστών στο Park με τίτλο « Δομική Μετεξέλιξη και Ποιότητα », στην οποία ετέθησαν θέματα ποιότητας και σύγχρονων συνεργατικών μορφών.

Θυμάμαι ένα τεύχος των « Δρώμενων » αποκλειστικά αφιερωμένο στην ποιότητα με τίτλο « Ποιότητα είναι να τηρείς τις υποσχέσεις σου…»

Θυμάμαι ότι η συντεταγμένη μας εκπροσώπηση κατηγορήθηκε τότε από μερικές πλευρές για « ελιτισμό » και απομάκρυνση από τις στερεότυπες συντεχνιακές διεκδικήσεις…

Ευτυχώς το καινούργιο προσπερνάει το κατεστημένο και σήμερα χάρη στην επιμονή των πρωτοπόρων έχουμε ένα ελληνικό ISO λειτουργικό και χρήσιμο ανεξάρτητα μάλιστα από το μέγεθος του φροντιστηρίου. Άλλωστε η ποιότητα δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της φροντιστηριακής μονάδας. Υπάρχουν μικρά φροντιστήρια που λειτουργούν άψογα και υποδειγματικά και μεγάλα που λειτουργούν αθλίως…

Το πρότυπο της φροντιστηριακής λειτουργίας είναι ένα σημαντικό εργαλείο της επιβίωσης και της διαιώνισης της επιχειρηματικής και της διδακτικής αξίας που ο καθένας μας με τον καταστατικό χάρτη της λειτουργίας του έχει παραγάγει…

Η επιβίωση και η καθιέρωση του ελληνικού φροντιστηρίου είναι αποτέλεσμα των εκπαιδευτικών αναζητήσεων και των διδακτικών καινοτομιών ανυπότακτων δασκάλων. Σκέφτομαι ότι η περίφημη μέθοδος του Τζουγανάτου για την εκμάθηση της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με την βοήθεια ενός προτύπου θα’ χε επιζήσει και θα’ χε μεγαλουργήσει όπως ακριβώς επέζησε η μέθοδος του Toru Kumon για τα μαθηματικά, η οποία πρόσφατα έφθασε και στην φροντιστηριοκρατούμενη Ελλάδα, με το διαβατήριο της πιστοποίησης…

Να προσθέσω μια μικρή διδακτική ιστορία ˙ εφαρμόζοντας τις βασικές αρχές του προτύπου, ο Μιχάλης σε μια δύσκολη περιοχή των βορείων προαστίων, χρόνο με τον χρόνο, υπερδιπλασίασε τον αριθμό των μαθητών του, τους οποίους δεν « κέρδισε » από άλλα φροντιστήρια αλλά από την μαύρη αγορά των ιδιαίτερων.

Κάπως έτσι καλοπροαίρετα και με την απόσταση του πανδαμάτορα χρόνου θέλω να απαντήσω στον καλό συνάδελφο που μου’ πε το 2002 στο Park: ˝ Αφήστε τα iso και τις συνεργατικές μορφές και ασχοληθείτε με τα ιδιαίτερα…˝

Η μάχη της ποιοτικής επιβίωσης και η αποτελεσματικότερη αντιπαράθεση με την παραοικονομία την οποία μερικοί ευλογούν και πολλοί υποθάλπτουν είναι δική μας υπόθεση.

Αυτή όμως η υπόθεση απαιτεί την μετάβαση από τον χαρισματικό δάσκαλο στο χαρισματικό σύστημα και το πρότυπο μας δεν μπορεί να είναι μια κορνίζα γραφείου ή ένα διακριτικό λογότυπο στην επιγραφή μας, αλλά τρόπος ζωής της φροντιστηριακής μας μονάδας.

Συγχαίρω την ΟΕΦΕ που προσπερνάει την μίζερη λογική ˝ όλα του φταίνε του αντρειωμένου …˝ και αποδεικνύει ότι οι επόμενοι είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους…