Μέτρα θωράκισης της εξεταστικής διαδικασίας

Σημαντικά μέτρα θωράκισης της εξεταστικής διαδικασίας προαναγγέλλει δημοσίευμα του Έθνους της Κυριακής επικαλούμενο έγκυρες πηγές του Υπουργείου Παιδείας.

Τα μέτρα περιλαμβάνουν περιορισμό των γραπτών που διορθώνει κάθε βαθμολογητής, πολλαπλό έλεγχο των αποτελεσμάτων των υποψηφίων των στρατιωτικών σχολών, πιλοτικό πρόγραμμα πρότυπης βαθμολόγησης  των γραπτών, σύστημα ηλεκτρομαγνητικής σάρωσης για την απενεργοποίηση των κινητών σε 1.100 εξεταστικά κέντρα και ανάρτηση των θεμάτων των Πανελλαδικών στο Διαδίκτυο μισή ώρα μετά την ολοκλήρωση της επίδοσης τους και στο τελευταίο εξεταστικό κέντρο!

Εξαιρετικές προτάσεις οι οποίες κατ’επανάληψη έχουν τεθεί στο διάλογο από τους φροντιστές αρκετά χρόνια πριν. Αν μάλιστα το Υπουργείο Παιδείας υιοθετούσε και την λειτουργία ανεξαρτήτων επιτροπών έμπειρων συναδέλφων για τη λύση των θεμάτων, χωρίς να εξαιρούνται και οι μαχόμενοι φροντιστές απο αυτές, θα είχαμε μια σαφή αναβάθμιση και της θεματοδοσίας των Πανελλαδικών.

Σε ότι αφορά την ανάρτηση των θεμάτων στο Διαδίκτυο μισή ώρα μετά την ολοκλήρωση της αναπαραγωγής τους στα εξεταστικά κέντρα, σημαίνει πρακτικά ότι στις 9:15 το πρωί θα΄ναι  προσβάσιμα σε όλους. Με το τρόπο αυτό το Υπουργείο Παιδείας και η κοινή λογική δίνει μια αποστομωτική απάντηση σε όσους κατασκεύασαν τον περασμένο Ιούνιο τον τηλεοπτικό παροξυσμό της “διαρροής” στις 10 το πρωί.

Μια “διαρροή” την οποία σκηνοθέτησε  με ιδιαίτερη φαντασία ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της παραπληροφόρησης και αναμάσησαν πολλοί στην πολιτική και την έντυπη δημοσιογραφία.

Με την απόσταση του χρόνου και μπρεχτική θεώρηση ξαναδιαβάζω ευχαρίστως το βιβλίο του Λεμπέση “Η τεράστια σημασία των  βλάκων εν τω συγχρόνω βίω”. Τη βλακεία πολλοί αγάπησαν τον βλάκα κανείς…

 

 

Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα: Η Ιστορία και οι Άνθρωποι 1860 – 1940

Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες το νέο βιβλίο του απόμαχου Φροντιστή Λευτέρη Τσίλογλου από τις εκδόσεις Κέδρος. Παραθέτουμε τον πρόλογο του εκπληκτικού βιβλίου που ανατρέπει οριστικά τους εγχώριους μύθους και μας θυμίζει το Γιώργο Σεφέρη που έγραφε “Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σα να σβήνεις ένα αντίστοιχο κομμάτι απ’το μέλλον”. Το φροντιστήριο δε μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται ως ευκαιριακό εγχώριο φαινόμενο αλλά ως διαχρονικό και διεθνές εκπαιδευτικό γεγονός.

H έκδοση του βιβλίου «Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα: Η ιστορία και οι άνθρωποι» άνοιξε τη συζήτηση πάνω σ’ ένα θέμα, που όλως παραδόξως δεν είχε μέχρι σήμερα ιστορηθεί. Για πολλούς, αποτέλεσε έκπληξη ή καινούργια γνώση ότι το φαινόμενο των φροντιστηρίων έχει πίσω του μια τόσο μεγάλη ιστορία. Έχοντας συνδέσει το θέμα με τις απαξιωτικές κορώνες, που σε κάθε ευκαιρία ακούγονται σα δίσκος γραμμοφώνου, επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο τραγούδι.

Ε, λοιπόν δεν είναι έτσι.

Πίσω από το θεσμό, υπήρξαν άνθρωποι με προσφορά και έργο, με αξία και δυνατότητες. Άνθρωποι που είχαν όραμα για την παιδεία και που προσπάθησαν, στο βαθμό που μπορούσαν, να το πραγματώσουν.

Για το βιβλίο, μέχρι τώρα υπήρξαν θετικές κρίσεις, υπήρξαν και αρκετές καλές κριτικές. Τα κείμενα αυτά τα ενσωματώνω στο τέλος του τόμου. Ανεπίσημες απόψεις και κρίσεις δεν ξέρω τι υπήρξαν και τι ακουστήκαν. Σε μένα μένει μια θετική γεύση πως άνοιξα το θέμα πάνω σε μια διάσταση της εκπαίδευσης, που αντιμετωπίστηκε σαν αποπαίδι ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι.

Ελπίζω στην πορεία να έρθουν άλλοι μελετητές που με τη χρονική απόσταση θα δουν πιο αντικειμενικά και ουδέτερα το θέμα. Εγώ δεν είμαι ουδέτερος· αντίθετα, είμαι βουτηγμένος όλος μέσα στο θεσμό. Όμως η συγκέντρωση των στοιχείων –και άλλων που στην πορεία θα ανακαλυφθούν– θα είναι ο μπούσουλας πάνω στα οποία θα στηριχθεί ο μελλοντικός μελετητής.

Στην παρουσίαση του βιβλίου της 1ης έκδοσης, που έγινε στα γραφεία της Ο.Ε.Φ.Ε. τη μέρα της σχολικής γιορτής των τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου 2006), είχα δώσει την υπόσχεση ότι θα ακολουθήσει νέα  έκδοση του βιβλίου, με πιο οργανωμένη μορφή.

Τότε, στη μικρή μου εισήγηση, διατύπωσα την υπόθεση ότι φροντιστήρια ή παρόμοιοι θεσμοί υπάρχουν στην Ελλάδα από τις τελευταίες δεκαετίες του δέκατου ένατου αιώνα. Αυτό στην πρώτη έκδοση ήταν ένας λογικός ισχυρισμός, χωρίς όμως να στηρίζεται με στοιχεία, με παραδείγματα, με διευθύνσεις, με ονόματα εκπαιδευτικών. Σήμερα, καλύπτω αυτήν την έλλειψη θεμελιώνοντάς την με δημοσιεύματα και διαφημίσεις εφημερίδων της εποχής. Δυστυχώς, οι χρονικές αποστάσεις είναι μεγάλες: προσωπικές αφηγήσεις, απομνημονεύματα και προσωπικά αρχεία δεν υπάρχουν ή δεν βρέθηκαν ακόμη. Βασική όμως πηγή αποτελούν τα «σώματα» των εφημερίδων της εποχής –όσα από αυτά είναι προσπελάσιμα.

Βέβαια, μέσα από τις εφημερίδες δεν αναπαράγεται η ζωή. Δίνεται όμως η ατμόσφαιρα, η ιδέα για τις συνθήκες της εποχής. Γι’ αυτό το λόγο, είναι απαραίτητο τα δημοσιεύματα αυτά να τα βλέπει κανείς με κριτική ματιά, να αφαιρεί κατά το δυνατόν τις προχειρότητες και τις υπερβολές της καθημερινής επίκαιρης γραφής, τις αναστολές του εκδότη και διευθυντή της εφημερίδας, τις υστεροβουλίες που φυσικά υπάρχουν και λειτουργούν, τον κοινωνικό περίγυρο, τα επίκαιρα γεγονότα που εξελίσσονται κτλ. Μια στοιχειώδης άμυνα είναι να συνδυάζεις τις ειδήσεις διαφορετικών εφημερίδων της εποχής, που έχουν διαφορετικές τοποθετήσεις στα πολιτικά πράγματα και υποστηρίζουν πολλές φορές αντικρουόμενα συμφέροντα. Τελικά, πιστεύω ότι με τα παραδείγματα που παραθέτω σ’ αυτή την έκδοση, θεμελιώνω την αρχική μου θέση: Τα φροντιστήρια στην Ελλάδα υπάρχουν και λειτουργούν από τον 19ο αιώνα.

Η υπόσχεσή μου για τη χωρική επέκταση της μελέτης του φροντιστηριακού φαινομένου σε όλη την επικράτεια δεν ήταν δυνατόν να υλοποιηθεί από ένα μόνο άνθρωπο. Πρέπει να ομολογήσω ότι η πρόσκλησή μου για εξωτερική βοήθεια δεν βρήκε την ανταπόκριση που αρχικά ανέμενα. Όμως, σ’ αυτή την έκδοση γίνεται ευρύτερη αναφορά στις συνοικίες της Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά.

Εκείνο που πρέπει να μας καθησυχάζει είναι ότι με την αναγκαία χρονική καθυστέρηση και την προσαρμογή σε μικρότερη κλίμακα, τα φαινόμενα που συμβαίνουν στην επαρχία παρουσιάζουν αξιόλογες αναλογίες με αυτά της πρωτεύουσας. Ωστόσο, θα άξιζε να αναφερθούν χαρακτηριστικά ονόματα και ειδικές περιπτώσεις. Αυτό θα πρέπει να γίνει από τοπικούς παράγοντες που ενδιαφέρονται και έχουν γνώση πάνω στο θέμα. Η πληθώρα των στοιχείων που συγκέντρωσα στην πορεία της έρευνας  για τα προπολεμικά φροντιστήρια με υποχρεώνουν να τα παρουσιάσω σε ιδιαίτερο τόμο. Επειδή λοιπόν η περίοδος μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει τη δική της ενότητα και αυτονομία, πιστεύω ότι είναι δίκαιος ένας τέτοιος διαχωρισμός.

Η μελέτη των μεταπολεμικών φροντιστηρίων, με τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν από τη γενίκευση των εξετάσεων και της συμμετοχής των μαθητών σ’ αυτές, αξίζει μιας περισσότερο αναλυτικής ιστορικής, οικονομικής και κοινωνιολογικής μελέτης. Αυτό θα αποτελέσει αντικείμενο του δεύτερου τόμου, όπου θα τονιστεί η αντίστοιχη γενίκευση των φροντιστηριακών θεσμών σε όλο το μήκος και το πλάτος της επικράτειας.

Η γενική συμμετοχή των μαθητών στις Πανελλαδικές εξετάσεις, τα νέα κοινωνικά φαινόμενα που αναδεικνύονται, βάζουν τα φροντιστήρια σε νέα καθήκοντα για τη συνέχιση της ύπαρξής τους. Για όλα αυτά θα μιλήσουμε στα κεφάλαια που ακολουθούν”.

Ένα συναρπαστικό βιβλίο για την άγνωστη ιστορία της ιδιωτικής παιδείας στη χώρα μας με ντοκουμέντα που για πρώτη φορά συνθέτουν το τοπίο σε μια ταραγμένη κοινωνικά και εκπαιδευτικά περίοδο από το 1860 έως το 1940. Το βιβλίο θα παρουσιασθεί στις 22 Μαρτίου 2008 σε ειδική εκδήλωση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Συνάντησης Φροντιστών η οποία θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο PARK με τίτλο “ Η Ανατροπή του Ελληνικού Μύθου∙ Διεθνές Φαινόμενο το Φροντιστήριο”

Συγχαρητήρια Λευτέρη και καλή δύναμη για τη συνέχεια!

 

 

 

 

Το Εκπαιδευτικό Απαρτχάιντ και τα Ανάδοχα Σχολεία

Αντιγράφουμε χωρίς σχόλια την ανταπόκριση του Γιώργου Αγγελόπουλου στα ΝΕΑ της Παρασκευής 18 Ιανουαρίου 2008:

Τα ιδιωτικά σχολεία διαιωνίζουν ένα σύστημα απαρτχάιντ στην εκπαίδευση, καθώς παίρνουν την αφρόκρεμα των πιο ικανών μαθητών αποδυναμώνοντας τα δημόσια σχολεία, λέει ο δρ Άντονι Σέλντον, ο οποίος διευθύνει ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της Βρετανίας.

O δρ Σέλντον είναι διευθυντής στο Κολέγιο Ουέλινγκτον στο Μπερκσάιρ και θεωρείται αυθεντία στη σύγχρονη βρετανική Ιστορία. Πριν αναλάβει διευθυντής στο Ουέλινγκτον, τον Ιανουάριο του 2006, ήταν διευθυντής από τον Σεπτέμβριο του 1997 στο Κολέγιο Μπράιτον. Επίσης έχει συγγράψει ή έχει επιμεληθεί την έκδοση περισσοτέρων από 25 βιβλίων για τη σύγχρονη Ιστορία, την πολιτική και την εκπαίδευση, είναι βιογράφος του Τόνυ Μπλαίρ και έχει διατελέσει σύμβουλος στη συγγραφή των απομνημονευμάτων αρκετών ακόμη πρώην πρωθυπουργών και υπουργών Εξωτερικών.

Αυτήν την εβδομάδα οι βρετανικές αρχές κάλεσαν τα ιδιωτικά σχολεία να ανοίξουν τις πόρτες τους σε περισσότερα παιδιά που προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Τα σχολεία κλήθηκαν να εξασφαλίσουν κονδύλια για να προσφέρουν δωρεάν ή επιδοτούμενες θέσεις σε φτωχούς μαθητές. Θα πρέπει επίσης να εξετάσουν το ενδεχόμενο να μοιραστούν εγκαταστάσεις τους, αλλά και ειδικούς δασκάλους, με τοπικά δημόσια σχολεία όλα αυτά για να διατηρήσουν το καθεστώς φιλανθρωπικών ιδρυμάτων που έχουν βάσει της βρετανικής νομοθεσίας, το οποίο τους επιτρέπει να έχουν φοροαπαλλαγές 100 εκατομμυρίων στερλινών (140 εκατ. ευρώ) τον χρόνο.

Για τον δρα Σέλντον, όμως, η υποχρέωση αυτή των ιδιωτικών σχολείων να χορηγήσουν περισσότερες υποτροφίες για να δικαιολογήσουν το φιλανθρωπικό καθεστώς τους απλώς θα αυξήσει το πρόβλημα των δημόσιων σχολείων, καθώς έτσι οι καλύτεροι μαθητές των σχολείων αυτών θα διοχετευτούν στον ιδιωτικό τομέα. Η προσπάθεια των ιδιωτικών σχολείων να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους μέσω υποτροφιών είναι λάθος, υπογράμμισε ο Σέλντον, καθώς «αποσπούν παιδιά από το κοινωνικό περιβάλλον τους όταν τα παίρνουν από τα δημόσια σχολεία και παράλληλα στερούν τα σχολεία αυτά από τους καλύτερους ακαδημαϊκούς, μουσικούς, αθλητές και μελλοντικούς σταρ».

Ο Σέλντον ζητεί αντίθετα τα ιδιωτικά σχολεία να «υιοθετούν» ολόκληρα δημόσια σχολεία ώστε να μπει ένα τέλος στην ιστορική διαίρεση ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση. «Συνεχίζουμε να υπάρχουμε μέσα σε μια χρυσή απομόνωση, αποκομμένοι από το βασικό εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και διαιωνίζοντας έτσι το απαρτχάιντ που τόσο έχει βλάψει την εκπαίδευση και την εθνική ζωή στη Βρετανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», δήλωσε ο Σέλντον σε ακαδημαϊκό συνέδριο που έγινε πρόσφατα στο Κολέγιο Ουέλινγκτον, αναφερόμενος στο σύστημα της «χωριστής ανάπτυξης» με το οποίο κυβερνήθηκε η Νότια Αφρική από τους λευκούς ρατσιστές.

«Δεν είναι πλέον σωστό τα σχολεία μας να παίρνουν την αφρόκρεμα των μαθητών, τους καλύτερους καθηγητές, τις καλύτερες εγκαταστάσεις, τα καλύτερα αποτελέσματα και τις καλύτερες θέσεις στα πανεπιστήμια», τόνισε ο καθηγητής. «Ο στραγγαλισμός των δημόσιων σχολείων γίνεται έτσι σχεδόν πλήρης».

Το τέλος μιας ιστορικής διαίρεσης πλησιάζει…

H Μετεξέλιξη των Επαγγελμάτων και της Εκπαίδευσης

 Οι αγωνίες των μαθητών μας στο Λύκειο για το επαγγελματικό τους αύριο και τη μελλοντική τους απασχόληση είναι ένα καθημερινό βίωμα όσων προσεγγίζουν την εκπαιδευτική μας πραγματικότητα. Ο ψυχισμός της εύπλαστης εφηβείας που κυοφορεί κατ’ουσίαν ένα νέο άνθρωπο, κατακλύζεται από την καταιγίδα κατεστημένων στερεότυπων και αμφιλεγόμενων πληροφοριών για τη μετεξέλιξη των επαγγελμάτων, το είδος της απασχόλησης και το μέλλον της εργασίας.

 Το εκπαιδευτικό μας σύστημα σταθερά προσανατολισμένο στην ακαδημαϊκή επιτυχία και στις απαιτούμενες επιδόσεις περιορίζει και υποτιμά μαθητικές ικανότητες, ταλέντα και δεξιότητες.

Πόσοι μαθητές και γονείς για παράδειγμα επιλέγουν το Επαγγελματικό Λύκειο, με την πεποίθηση μιας ισότιμης μορφωτικής κατεύθυνσης που οδηγεί στην απασχόληση και όχι με την προαίσθηση μιας μελλοντικής αποτυχίας στο γενικό λύκειο;

 Με ποια κριτήρια βαθμολογικής επαύξησης και εξεταστικής ευκολίας επιλέγουν οι μαθητές  την κατεύθυνση και τα μαθήματα που οδηγούν σε συγκεκριμένα-ενίοτε υπέρκορα- επιστημονικά πεδία;

Με δεδομένη και ιστορικά αποδεδειγμένη την αδυναμία των ανθρώπων να προβλέψουν τις κοινωνικές επαναστάσεις και τις τεχνολογικές εξελίξεις είναι ανάγκη να μετασχηματίσουμε την εκπαίδευση σε παιδεία. Μια παιδεία που να υπηρετεί την πολιτιστική μετεξέλιξη μιας κοινωνίας περίπλοκης, πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής στο πλαίσιο της οποίας πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε και να διαλεγόμαστε. Μια παιδεία που να συνειδητοποιεί την πτωτική τάση σε πολλούς τομείς της απασχόλησης, τον ακαδημαϊκό πληθωρισμό των πτυχίων και την αναγκαία προετοιμασία για τη νέα εποχή. Μια παιδεία που θα αναδείξει τον εθελοντισμό ως κύρια κοινωνική αγωγή και αρετή. Μια παιδεία που θα επιβραβεύει την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα.

 Αφορμή αυτών των προβληματισμών εκτός από το νεανικό μας απαιτητικό ακροατήριο ήταν τα πολλά χριστουγεννιάτικα ένθετα και DVD εφημερίδων με συναρπαστικές ιστορίες διάσημων μελλοντολόγων που αποκαλύπτουν με προφητικές λεπτομέρειες, το ψηφιακό σώμα, τη δικτυακή κάθετη πόλη, τον υπερπλανητικό κόσμο και τα επαγγέλματα του 21ου αιώνα.  

 Μηχανικοί ιστών, προγραμματιστές γονιδίων, μηχανικοί γνώσης και τεχνητής νοημοσύνης, σχεδιαστές τεχνητών μελών από βλαστοκύτταρα, σύμβουλοι μετεγκατάστασης κλιματικών προσφύγων και γλωσσολόγοι ηλεκτρονικής μετάφρασης δεν αποτελούν παρά μια μετεξέλιξη επιστημών, τεχνολογιών και επαγγελμάτων.

 Με ξεχωριστή απλότητα και εγγλέζικο χιούμορ ο Ken Robinson ο γκουρού της καλλιτεχνικής παιδαγωγικής περιγράφει σε μια ομιλία του που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο το νέο άγνωστο κόσμο και τη μοιραία σχέση, της προαπαιτούμενης για τη μελλοντική επιβίωση, δημιουργικότητας με το σημερινό σχολείο. Αμφισβητώντας την κυριαρχία των τριών R (reading, writing,arithmetic) ο Sir Ken εμπιστεύεται το πλούτο της ανθρώπινης οικολογίας με τις τέχνες στα σχολεία ως αποτελεσματικό μέσο διάπλασης των νέων στην επινόηση και τη φαντασία που απαιτεί ο νέος επικίνδυνος κόσμος.

Η κατάρρευση της σχολικής αυθεντίας σ’ ένα κόσμο που οι νεότεροι επιβάλλουν τη γνώση στους γηραιότερους μετασχηματίζει την εκπαίδευση πολλών χιλιετιών. Το ιστορικό μέλλον δεν βιάζεται ούτε προαναγγέλλεται και φαίνεται να μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.

  

Δημοσιεύθηκε στο Κόσμο του Επενδυτή

στις 12 Ιανουαρίου 2008