Τραγικές κραυγές και λογικοί ψίθυροι

  Οι πρόσφατες διαβεβαιώσεις της Υπουργού Παιδείας για τα ακαδημαϊκά κριτήρια των ιδιωτικών πανεπιστημίων και για την αξιοκρατική και αδιάβλητη διαδικασία πρόσβασης σ’ αυτά με σύστημα κοινών εξετάσεων και ενιαία δομή για τα ιδιωτικά και τα δημόσια ιδρύματα έχουν στον αντίποδά τους τις σπαρακτικές κραυγές του κινήματος ενάντια στην ιδιωτικοποίηση που συνοψίζονται στην τραγική θέση «…σήμερα κρίνεται το αν θα υπάρχει Δημόσιο Πανεπιστήμιο στο μέλλον…».

  Η κατηγορηματική άποψη του αρχηγού της αξιωματικής ότι «…από το κράτος που είναι παραγωγός παιδείας πρέπει να πάμε σ’ ένα κράτος που να αγοράζει την παιδεία από μία αγορά την οποία να πιστοποιεί και να ελέγχει ώστε να διασφαλίζεται το υψηλό επίπεδο των εκπαιδευτικών υπηρεσιών…», φαντάζει εξαιρετικά επικίνδυνη για την σπουδάζουσα νεολαία του κόμματός του αλλά και για τους διαμορφωτές της νέας εκπαιδευτικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι πιστοί στο δόγμα της καταπολέμησης μιας παραπαιδείας που δεν ορίζεται προτείνουν την καθολική φροντιστηριοποίηση της τελευταίας τάξης του Λυκείου.

  Η επιστολή 172 διδασκόντων που περιγράφει με σκληρά λόγια την κατάσταση στα Ανώτατα Ιδρύματα καταλογίζοντας υποκριτική “ξενοφοβία” σε όσους εκφράζονται αρνητικά στις θεσμικές αλλαγές για να μη διαταραχθεί η δικτατορία των μετρίων και η εξουσία τους έρχεται σε αντίθεση με τις απόψεις κορυφαίων πανεπιστημιακών και πολιτικών για “πυροτεχνήματα” που απειλούν να μετατρέψουν «…την Αθήνα σε Παρίσι…».

  Για μια ακόμα φορά εντέχνως επιβάλλονται τα ανύπαρκτα διλήμματα μιας ιδιότυπης εκπαιδευτικής ορθοδοξίας που επιθυμεί να συντηρήσει την κουλτούρα του εξισωτισμού με κρατικά ιδρύματα ιδιωτικών μεταπτυχιακών προγραμμάτων.

  Ενώ όλοι συμφωνούν ότι η σημερινή παιδεία σε όλες τις βαθμίδες έχει μεγάλα προβλήματα που χρήζουν δομικών μεταρρυθμίσεων το μόνο κίνημα που υπάρχει ενάντια σε αυτή την κατάσταση είναι το κίνημα για να μην υπάρχει ιδιωτική παιδεία.

  Το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση δεν έχει ασφαλώς την αντίληψη ότι η παιδεία μας πρέπει να απαλλαχθεί από τις εγγενείς της αδυναμίες αλλά πρώτιστα να προφυλαχθεί από μια μακρινή και αδιόρατη απειλή. Η βαθύτατα συντηρητική αυτή άποψη διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα με τα λαϊκά συνθήματα μιας ταξικότητας που δεν επιβεβαιώνεται.

  Η κρατική παιδεία, όμως, δεν είναι δωρεάν αγαθό˙ πληρώνεται από όλους τους πολίτες πλούσιους και φτωχούς και περισσότερο από τους φτωχούς˙ το αποτέλεσμα μιας ψευδεπίγραφης “δωρεάν παιδείας” αποτυπώνεται σήμερα στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι «στις σχολές υψηλής ζήτησης το ποσοστό των φοιτητών που προέρχονται από ασθενείς οικονομικά τάξεις υποχωρεί δραματικά».

  Η ουσιαστική, ριζοσπαστική και εν τέλει δημιουργική ανάπλαση της Παιδείας μας απαιτεί πρωτίστως την συναίνεση κομμάτων και φορέων για να υπερβούμε τις συντεχνιακές λογικές που αναδεικνύουν προσχηματικές αντιθέσεις και παράλληλους μονολόγους με αποτέλεσμα οι λύσεις να επιβάλλονται τελικά από τις ευρωπαϊκές θεσμικές μας υποχρεώσεις.