Ο προβληματισμός και οι καίριες επισημάνσεις που αποτυπώθηκαν εύστοχα στη σελίδα αυτή με αφορμή την ποιοτική ανάγνωση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων οδηγούν αναμφίβολα στο καταληκτικό συμπέρασμα του αρθρογράφου της “έλλειψη της κοινωνικής επαγρύπνησης για την Παιδεία”.
Ανάλογοι προβληματισμοί κυριάρχησαν και στο διεθνές φόρουμ για την Παιδεία που διοργάνωσε η ΟΕΦΕ σε μια προσπάθεια να συμβάλλει ταπεινά στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι αντλώντας παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία και απαριθμώντας τις μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν στον τόπο μας.
Οι μεταρρυθμίσεις κρίνονται από το αποτέλεσμα και ένα τέτοιο παράδειγμα ανέπτυξε η τ. Υπουργός Παιδείας της Ν. Ζηλανδίας – μια χώρα με ζηλευτούς δείκτες ποιότητας – Maris O’ Rourke, η οποία σε ελάχιστο χρόνο διαμόρφωσε ένα διαφορετικό μοντέλο βασισμένο στην αποκέντρωση, στην αυτονομία των σχολείων, στην εξατομικευμένη χρηματοδότηση, στη δημιουργία ελεγκτικών σωμάτων με πλειοψηφία των γονέων, σε ένα νέο σύστημα αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και στην σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή.
Στη δική μας πραγματικότητα όλα τα παραπάνω έχουν πολλές φορές περιγραφεί ως αναγκαιότητα αλλά ποτέ δεν υλοποιούνται σε αποτελεσματικό βαθμό καθώς κυριαρχεί ο ερασιτεχνισμός, ο κομματισμός και η θεωρία του πολιτικού κόστους που ανάγκασε την πνευματική μας ηγέρια κα. Αρβελέρ να αναφωνήσει στο φόρουμ “… η παιδεία είναι θέμα χρηστών και όχι πολιτικών …”.
Στο ίδιο συνέδριο αναδείχθηκαν μοντέλα παράλληλων και συμπληρωματικών σχολείων απ’ όλο τον κόσμο καταρρίπτοντας πανηγυρικά τον μύθο της ελληνικής ευρεσιτεχνίας. Τα γιαπωνέζικα Juku – εκπρόσωποι των οποίων μίλησαν στο φόρουμ – είναι ένα φροντιστηριακό μοντέλο πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας που έχει ενταχθεί οργανικά και χωρίς αμφισβητήσεις στην συνδιαχείρηση του συστήματος παιδείας και αποτελεί σήμερα το πρόπλασμα για νέου τύπου σχολεία βασισμένα στο “voucher system”. Η ελευθερία της επιλογής σχολείου είναι σήμερα κεντρικό αίτημα σε πολλές χώρες αλλά και του “μαύρου κινήματος” στις ΗΠΑ καθώς οι μαύροι και φτωχοί μετανάστες διεκδικούν το δικαίωμα της ισότιμης πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση με ένα καλό σχολείο. Στην δική μας πραγματικότητα κάθε ανάλογη πρόταση συναντά την εκ προοιμίου λοιδορία συντεχνιών, και την ανωριμότητα του πολιτικού μας συστήματος.
Για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο των “μεταρρυθμίσεων” απαιτούνται θαρραλέες αποφάσεις που όλοι τις γνωρίζουν και η κοινωνία οφείλει να επιβάλλει για να πάψει η Παιδεία να αποτελεί ένα υποβαθμισμένο κρατικό συσσίτιο και να καταστεί δημόσιο αγαθό.
Το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας πρέπει επιτέλους να γίνει πραγματικότητα και να αποτελέσει έναν πλήρως αυτοτελή θεσμό κύρους και καθολικής αποδοχής.
“Το καμπανάκι της Παιδείας που χτυπάει εδώ και καιρό” πρέπει να συνεγείρει τους εταίρους στη συντεταγμένη απελευθέρωση της Παιδείας γιατί διαφορετικά υπό την αδήριτη πίεση των πραγμάτων, θα συντελεσθεί άναρχα, μα ακραίους όρους “αγοράς” και πρώτιστα θα πλήξει τους υπέρμαχους του κρατισμού.
<!–[if !vml]–>
<!–[endif]–><!–[if !mso]–>
|
<!–[endif]–>